Phantastes: De Island Cottage Bladwijzer Visitekaartje

"Ik merkte dat mijn boot bewegingloos zweefde bij de grasachtige kust van een klein eiland. Het water was tot aan de rand diep. Ik sprong van de kleine boot op een zachte grasmat. Het eiland leek rijk met een overvloed aan alle grassen en lage bloemen. Geen rozen aan de hemel, behalve op één plek, waar een paar planten van de gom-cistus een soort natuurlijke haven vormden. Het hele eiland lag open voor lucht en zee. Terwijl ik over het gras liep richting het huisje, keken alle bloemen uit mijn kindertijd me aan met perfecte kinderogen uit het gras. Het huisje was vierkant, met lage muren, en een hoog piramidaal dak. Het had geen ramen die ik kon zien; maar er was een deur in het midden van de kant naar mij gericht, tot aan welke ik ging... "Ik moest door die deur gaan - de deur van de Tijdloze - om jou te vinden; en omdat ik ging, zal het water rond mijn huisje stijgen en stijgen, en stromen en komen, totdat ze een groot firmament van water over mijn woning bouwen. Maar zolang ik mijn vuur brandt, kunnen ze niet naar binnen. Ik heb jaren genoeg brandstof; en na een jaar zullen ze weer wegzinken, en net zo zijn als ze waren voordat je kwam. Ik ben nu al honderd jaar niet meer begraven." Ze nam mijn hand en leidde me door de derde deur; toen stond ik in de diepe graszode waarop ik van de kleine boot was geland, maar aan de andere kant van het huisje. Ze wees op de richting die ik moet nemen, om de landengte te vinden en te ontsnappen aan het stijgende water. Ik was nog niet zo ver gegaan voordat ik het gevoel had dat de grasmat onder mijn voeten doordrenkt was van het stijgende water. Maar ik bereikte de landengte in veiligheid. Het was rotsachtig, en zo veel hoger dan het niveau van het schiereiland, dat ik tijd genoeg had om over te steken. Ik zag aan elke kant van me het water snel stijgen, in zijn geheel zonder wind, hevige beweging, of gebroken golven, maar alsof er een langzaam en krachtig vuur onder gloeide. Terwijl ik een steile helling opsteeg, bevond ik me eindelijk in een open, rotsachtig land." - Phantastes, door George MacDonald