Prickly Porky Luchtverfrisser

Een stekelvarken en de waarschuwing "Back Off". Kies een achtergrondkleur en voeg uw eigen extra tekst toe. Een stekelvarken is een van de 29 soorten knaagdieren uit een aantal families. Porcupines komen voor in Amerika, Zuid-Azië en Afrika. Porcupines zijn de op twee na grootste knaagdieren, achter de capibara en de bever. De meeste stekelvarkens zijn ongeveer 25-36 in (63-91 cm) lang, met een 8-10 in (20-25 cm) lange staart. Met een gewicht van 12-35 lb (5,4-16 kg) zijn ze afgerond, groot en traag. Porcupines komen in verschillende tinten van bruin, grijs en het ongewone wit. De stekelbescherming van stekelvarkens lijkt op die van niet-verwante egels en stekelhuidigen. De naam stekelvarken komt van het Middelfranse varken espin Een regionale Amerikaanse naam voor het dier is quill pig. Het Noord-Amerikaanse stekelvarken, Erethizon dorsatum, heeft het noordelijkste verspreidingsgebied van alle stekelvarkens ter wereld. Er zijn aanwijzingen dat ze slechts een deel van de Noord-Amerikaanse fauna zijn sinds ze ongeveer drie miljoen jaar geleden vanuit Zuid-Amerika naar het noorden migreerden. Porcupines zijn 25 tot 31 inch lang bedekt met haar en quills van verschillende lengte, behalve op de voetkussens en neus. De toppen van de lange gardeharen zijn lichter en geven de vacht tinten van geel of wit. Het haar en een dikke laag lichaamsvet helpen het stekelvarken warm te houden tijdens de winter. De staart is zeer gespierd en aangepast aan hulp bij klimmen en verdediging. De bovenkant van de staart is zwaar bedekt met quills, terwijl de onderkant bedekt is met borstelachtige haren die gebruikt worden bij het klimmen. Het geschilde pelagisch vlees van het stekelvarken maakt het uniek onder Noord-Amerikaanse zoogdieren. Quills bedekken het lichaam, behalve op de benen en buik. De quills zijn gemodificeerde haren met microscopische weerhaken op de toppen en zijn gevuld met een sponsachtige matrix. Vullingen uit verschillende delen van het lichaam variëren in lengte, flexibiliteit, kleur, schachtdiameter en barblengte. Het gemiddelde gewicht van een volwassen mannelijk stekelvarken varieert van 15 tot 18 pond, maar sommige individuen kunnen tot 30 pond wegen. Volwassen vrouwen wegen ongeveer 2-4 kilo minder dan mannen. Stekelvarkens hebben een uitstekend reuk-, gehoor- en smaakvermogen, maar hebben een relatief slecht gezichtsvermogen. Porcupines maken een breed scala aan geluiden, variërend van gefluister tot geschreeuw, afhankelijk van de omstandigheden. Het broeden vindt plaats in de herfst maanden van eind september tot begin november. Mannetjes die op zoek zijn naar ontvankelijke vrouwen breiden hun thuisbereik uit tot vijf keer de normale grootte. Als meer dan één mannelijk show interesse heeft in hetzelfde vrouw, zal het vechten voor de mogelijkheid om te paren met het vrouw. Mannetjes gebruiken hun snijtanden en kwellingen tijdens het vechten, en meestal is het het grootste en zwaarste mannetje dat dominantie wint. Het broedende mannetje spat vervolgens het vrouw uit met urine. Als ze niet klaar is om te paren, schudt ze de urine af en vertrekt. Als ze er klaar voor is, blijft ze en het mannetje zet zich vast in de traditionele houding met het vrouw voor en het mannetje achter. Ze zal haar staart over haar rug krullen en de meeste quills bedekken. De mannetjes worden 24 maanden en de vrouwen 12 maanden. Na een draagtijd van ongeveer 210 dagen wordt slechts één jong geboren. De draagtijd is extreem lang voor een knaagdier, tweemaal zo lang voor een bever. Bij de geboorte weegt het jong tussen de 1 en 2 pond en is ongeveer 10 inch lang. De ogen zijn open en het lichaam is bedekt met lange grijszwarte haren en quills. Binnen enkele uren drogen de quills en dienen als bescherming. Het jonge stekelvarken is dan in staat om zijn moeder te volgen, hoewel het jong enkele weken lang geen grote bomen zal kunnen beklimmen. Na enkele weken kunnen de jongen nog wat planten eten, maar het vrouw blijft de jongen 3,5 maanden zogen. Tijdens de zomer blijven de jongen dicht bij hun moeder en leren ze over de plaatsen en voedselbomen, maar tegen het einde van de zomer beginnen ze meer tijd apart door te brengen. Tegen oktober, wanneer het vrouw weer paren, zijn de jongen volledig gespeend en dwalen af om alleen de winter tegemoet te gaan. Steenvarkens maken gebruik van natuurlijke holten, zoals rotspartijen, holle boomstammen en bomen, of zelfs de dikkere vegetatie in een boom als tuinen. In gebieden zonder sneeuwval worden tuinen niet zo veel gebruikt. Stekelvarkens blijven de hele winter actief. Stekelvarkens zijn voornamelijk in bomen en brengen het grootste deel van hun tijd door in de winter. Terwijl krachtige klimmers, stekelvarkens af en toe herfsten van bomen. Dertig procent van de onderzochte dieren vertoonden sporen van genezen breuken, wat erop wijst dat ze uit de bomen waren gevallen. Bij het klimmen gebruikt het stekelvarken de stijve haren op de onderkant van de staart als steun. Het dier heeft lange, gebogen voorklauwen die ook helpen bij het klimmen. De binnenste schors (phloem- en cambiumlagen) van spar-, berk- en hemlocknaalden en sparrennaalden zijn de belangrijkste wintervoedingsmiddelen voor varkens die in Alaska leven. In het voorjaar en de zomer worden knoppen en jonge groene bladeren van berk, esp, katoenhout en wilg gegeten totdat het tanninegehalte te hoog wordt voor het stekelvarken om te verdragen. Omdat ze vegetariër zijn en de meeste plantaardig materiaal zeer laag is in natrium, hebben stekelvarkens extra natrium in het bloed nodig om het kaliumgehalte in de cellen te balanceren. Als gevolg daarvan zoeken stekelvarkens naar zoutbronnen zoals natuurlijke likstenen, lijm die triplex aan elkaar bindt, menselijke transpiratie op gereedschap, strooizout en sommige verven. De varkens voeden zich ook met een uitwerpsel en de botten dode dieren om natrium en calcium te verkrijgen. De meeste carnivoren zouden een maaltijd van stekelvarkens niet laten liggen. Echter, een ontmoeting tussen een jong onervaren roofdier en een stekelvarken kan een zeer pijnlijke ervaring zijn. Sommige ongelukkige carnivoren zijn uitgehongerd omdat een mondvol met quills hen heeft verhinderd te eten. In een poging om de quills te verwijderen, kan het roofdier ervoor zorgen dat de prikkelende quills in de diepe weefsels werken. Predatoren hebben verschillende manieren om varkens te doden en te eten. In het noordoosten van de Verenigde Staten heeft de visser geleerd zich te specialiseren in het eten van stekelvarkens. De visser cirkelt rond het stekelvarken tot het in zijn neus kan bijten. Na herhaalde beten in de neus, draait de visser het stekelvarken om om de quillavrije buik aan te vallen. Vervolgens wordt het stekelvarken gegeten, waarbij een lege, met een veer bedekte huid achterblijft. Deze methode kan ook worden toegepast door lynxen, wolven, coyotes en wolverines die in Alaska varkens hebben gegeten. Wanneer het stekelvarken ontspannen is, liggen het haar en de kuipen plat en wijzen naar achteren. Wanneer het stekelvarken bedreigd wordt, trekt het de schil van de rug op om de staarten in alle richtingen bloot te leggen. Het cadeau dan zijn formidabele haren naar achteren. Het stekelvarken probeert zijn rug naar de aanvaller te houden en slaat heen en weer met zijn staart. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, kan een stekelvarken zijn quills niet gooien. Quills zijn echter gemakkelijk losgeraakt bij impact, wat de indruk kan wekken dat quills kunnen worden gegooid. Het stekelvarken kan gemakkelijk worden benaderd en gedood met een club vanwege zijn plofkrakende gang. Deze eigenschap heeft in het verleden de levens van hongerige inboorlingen, vallenzetters en mijnwerkers gered. Sommige mensen vinden het vlees te sterk, maar in sommige delen van de staat, stekelvarkens met hun zware vetlaag worden beschouwd als een delicatesse. Kluizen genaaid op hertenvel was vroeger het handelswampum van de Noordoost-Indische stammen. Quills worden nog steeds gebruikt voor decoratie door de Athabaskans van Binnenlandse Zaken van Alaska. Inboorlingen doodden stekelvarkens alleen om hun veren, maar vandaag de dag bedekken de Alaska-inboorlingen het dier en tikken dan met een paddle op de achterkant van het dier om alle benodigde kuikens te verzamelen. De quills worden geverfd met lokaal verkrijgbare plantaardige materialen en vervolgens genaaid in huidkleding, oorbellen en artistieke items. Steenvarkens kunnen schadelijk zijn voor commerciële bossen en herbebossingsprojecten door zich te voeden met de eindknoppen of door de schors helemaal rond de bomen op te eten. Wanneer dergelijke problemen optreden, kan plaatsspecifieke controle nodig zijn, hoewel in de meeste Alaska stekelvarkens niet talrijk genoeg zijn om veel schade te veroorzaken.