Raccoon T-shirt

De wasbeer (i/ræˈkuːn/Procyon lotor), soms gespeld racoon[2], ook wel bekend als de gewone wasbeer,[3] Noord-Amerikaans wasboog,[4] Noord-Amerikaans wasbout[5] en colloquium,[6] is een middelgroot zoogdier dat in Noord-Amerika voorkomt. De wasbeer is de grootste van de procyonidefamilie met een lichaamslengte van 40 tot 70 cm (16 tot 28 inch) en een lichaamsgewicht van 3,5 tot 9 kg (8 tot 20 lb). De grijze vacht bestaat voornamelijk uit dichte ondervacht, die tegen koud weer beledigend is. Twee van de meest kenmerkende eigenschappen van het wasbeertje zijn de uiterst handige voorpoten en het gelaatsmasker, die thema's zijn in de mythologie van verschillende inheemse Amerikaanse stammen. De reacties worden genoteerd voor hun intelligentie, met studies die aantonen dat zij in staat zijn de oplossing voor taken tot drie jaar te herinneren. Het dieet van het omnivore wasgoed, dat gewoonlijk nachtelijk is, bestaat voor ongeveer 40% uit ongewervelde dieren, voor 33% uit plant en voor 27% uit gewervelde dieren. De oorspronkelijke habitats van het wasbekken zijn loofbossen en gemengde bossen, maar door hun aanpasbaarheid hebben ze hun verspreidingsgebied uitgebreid tot berggebieden, kustmoerassen en stedelijke gebieden, waar sommige huiseigenaars ze als plaagorganismen beschouwen. Als gevolg van ontsnappingen en opzettelijke introducties in het midden van de 20e eeuw worden nu ook racconen verspreid over het Europese vasteland, de Kaukasus en Japan. Hoewel men vroeger als eenzaam beschouwde, is er nu bewijs dat racconen zich bezighouden met genderspecifiek sociaal gedrag. Verwante vrouwen delen vaak een gemeenschappelijk gebied, terwijl niet-verwante mannetjes samenleven in groepen van maximaal vier dieren om hun positie tegen buitenlandse mannetjes tijdens het paringsseizoen te behouden, en andere potentiële invasieve mannetjes. De grootte van de startpunten varieert van 3 hectare (7 hectare) voor vrouwen in steden tot 50 km2 (20 vierkante meter) voor mannen in de prairies. Na een zwangerschapsperiode van ongeveer 65 dagen worden in het voorjaar twee tot vijf jonge kinderen, gekend als "kits", geboren. De kits worden vervolgens door hun moeder opgevoed tot ze aan het einde van de herfst worden gedispergeerd. Hoewel bekend is dat in gevangenschap levende wasberen al meer dan 20 jaar leven, is hun gemiddelde levensverwachting in het wild slechts 1,8 tot 3,1 jaar. Het woord "wasbeer" werd in het Engels geadopteerd uit de oorspronkelijke Pohdderterm, zoals gebruikt in de Virginia-kolonie. Het werd opgenomen op de lijst van Powahans van kapitein John Smith als aroughcun, en op die van William Strachey als arathkone. Het is ook geïdentificeerd als een Proto-Algonquian wortel *ahrah-koon-em, wat betekent "degene die met zijn handen ruikt, schrobt en krast". Ook de Spaanse kolonisten hebben het Spaanse woord "mapache" van de Nahuatl mapachitli van de Azteken overgenomen, dat wil zeggen "degene die alles in zijn handen neemt". In veel talen wordt de wasbeer genoemd voor zijn karakteristieke verdubbelingsgedrag in combinatie met de term voor beer in die taal, bijvoorbeeld Waschbär in het Duits, orsetto lavatore in het Italiaans, mosómedve in het Hongaars en araiguma in het Japans. In het Frans en het Portugees (in Portugal) wordt het wasgedrag gecombineerd met de term rat, die respectievelijk raton laveur en ratão-lavadeiro oplevert. In het Nederlands worden ze "wasbier" ("wasbier") genoemd en in Sranantongo (Surinaamse) worden ze "krabdagu" ("krabdehond") genoemd. De colloquiale afkorting coon wordt gebruikt in woorden zoals condooms voor bontkleding en in zinnen zoals oud coon als zelfaanduiding van vallenzetters. De afgeknipte vorm wordt echter ook gebruikt als etnische sloppenwijk. De wetenschappelijke naam van de wasmachine, Procyon lotor, is neo-Latijn, dat wil zeggen "voor-hondenwasmachine", met Latijns Latijn voor "wasmachine" en Grieks Procyon Latinized uit "voor" en "hond". Vier soorten wasgoed die alleen op kleine Midden-Amerikaanse en Caribische eilanden voorkomen, werden na hun ontdekking vaak als aparte soorten beschouwd. Dit zijn de Bahamaanse wasboog en de Guadeloupe-wasboog, die sterk op elkaar lijken; de Mariasraccoon Tres, die groter is dan gemiddeld en een hoekschedel heeft; en de uitgestorven Barbados-wasbeer. Onderzoek naar hun morfologische en genetische kenmerken in 1999, 2003 en 2005 heeft ertoe geleid dat al deze eilandgemeenschappen in de derde editie van zoogdiersoorten van de wereld (2005) werden opgenomen als ondersoort van de gewone wasbeer. Een vijfde eilandengroep, de Cozumel-wasbeer, die slechts 3 tot 4 kg weegt (6,6 tot 8,8 lb) en met name kleine tanden heeft, wordt nog steeds als een aparte soort beschouwd. De vier kleinste ringbandondersoorten, met een gemiddeld gewicht van 1,8 tot 2,7 kg (4,0 tot 6,0 lb), bevinden zich langs de zuidkust van Florida en op de aangrenzende eilanden; Een voorbeeld hiervan is het Tien-Thousand-wasbeertje (Procyon lotor marinus). De meeste andere 15 ondersoorten verschillen slechts licht van elkaar wat betreft de kleur van de vacht, de grootte en andere fysieke kenmerken. De twee meest verspreide ondersoorten zijn de Oosterse wasbeer (Procyon lotor) en de Boven-Mississippi-vallei (Procyon lotor hirtus). Beide delen een relatief donkere jas met lange haren, maar de Upper Mississippi Valley-race is groter dan de oostelijke wasbeer. Het Oostelijke ras komt voor in alle Amerikaanse staten en Canadese provincies ten noorden van South Carolina en Tennessee. Het aangrenzende gebied van de Upper Mississippi-vallei bestrijkt alle Amerikaanse staten en Canadese provincies ten noorden van Louisiana, Texas en New Mexico.