Regentschap van Algiers klein wapen (1630-1830) Sticker

Het regentschap van Algiers was een semi-onafhankelijke Ottomaanse provincie en vazalstaat aan de Barbarijse kust van Noord-Afrika van 1516 tot 1830. Opgericht door de kaperbroeders Aruj en Hayreddin Reis (ook bekend als de Barbarossa broers), volgde het Regentschap het Koninkrijk Tlemcen op als een formidabele basis die een maritieme heilige oorlog voerde tegen Europese Christelijke machten. Het werd geregeerd door gekozen regenten onder een stratocratie geleid door Janitsaren en kapers. Ondanks zijn reputatie als piraat in Europa, onderhield Algiers langdurige diplomatieke stropdassen met Europese staten en was het een erkende mediterrane macht. Het regentschap ontstond in de 16e-eeuwse Ottomaans-Habsburgse oorlogen. Terwijl zelfbenoemde ghazi's de steun en legitimiteit van de religieuze leiders kregen ten koste van vijandige lokale emirs, hebben de gebroeders Barbarossa en hun opvolgers een unieke kappersstaat uitgehouwen die inkomsten en politieke macht ontleende aan zijn marine-oorlogvoering tegen Habsburg-Spanje. In de 17e eeuw, toen de oorlogen tussen Spanje en het Ottomaanse Rijk, het Koninkrijk Frankrijk, het Koninkrijk Engeland en de Nederlandse Republiek eindigden, begonnen Barbarijse zeerovers koopvaardijschepen en hun bemanningen en goederen uit deze staten te veroveren. Toen de Ottomanen deze aanvallen niet konden voorkomen, onderhandelden de Europese mogendheden rechtstreeks met Algiers en ondernamen ook militaire actie tegen het. Dit beleid zou Algiers bevrijden van de Ottomanen. Het regentschap had een aanzienlijke macht op zee in de 16e en 17e eeuw en tot ver in het einde van de Napoleontische oorlogen, ondanks de Europese marine superioriteit. De geïnstitutionaliseerde kaping van het schip veroorzaakte aanzienlijke schade aan de Europese scheepvaart, nam gevangenen voor losgeld, plunderde buit, kapte schepen en eiste uiteindelijk regelmatige tribuutbetalingen. In de rijke en bruisende stad Algiers bereikte de Barbarijse slavenhandel een hoogtepunt. Het Regentschap breidde ook zijn greep in het binnenland uit door een grote mate van autonomie toe te staan aan de stamgemeenschappen. Na de staatsgreep van 1659 werd het regentschap een soevereine militaire republiek en de heersers werden voortaan gekozen door de raad die bekend staat als de diwan in plaats van eerder benoemd door de Ottomaanse sultan. Ondanks oorlogen over grondgebied met Spanje en de Maghrebijnse staten in de 18e eeuw, breidden de mediterrane handel en diplomatieke betrekkingen met Europese staten zich uit, omdat de tarweexport de Algerijnse inkomsten veiligstelde na de afnemende privatisering. Bureaucratiseringsinspanningen stabiliseerden de regering van het regentschap, waardoor regenten zoals Mohammed ben-Osman, die Algerijnse prestige bedankt voor zijn openbare en defensieve werken behielden, in kantoor konden worden opgenomen. Toenemende Algerijnse kapers en eisen voor eerbetoon begonnen de Barbarijse Oorlogen aan het begin van de 19e eeuw, toen Algiers voor het eerst beslissend werd verslagen. De interne centrale autoriteit verzwakte in Algiers als gevolg van politieke intriges, mislukte oogsten en de achteruitgang van de kapers. Gewelddadige stammenopstanden volgden, voornamelijk geleid door maraboettische ordes zoals de Darqawis en Tijanis. In 1830 maakte Frankrijk gebruik van deze binnenlandse onrust om binnen te vallen. De Franse overheersing van Algerije leidde tot 1962.