Sargasso Zee Grim Reaper & Sinking of Titanic Grote Koffiekop

De ijzige adem van de Noord-Atlantische fluitte door de tuigage van de RMS Titanic. Het "onzinkbare schip" was een gigant van luxe, een drijvend paleis dat de uitgestrekte oceaan doorkruist. Maar te midden van de walzende koppels en klinkende champagnefluiten, ontvouwde zich een andere dans onder de sterrenstof. Een dans tussen de levenden en de Reaper. — Toen middernacht inbloedde op 14 april 1912, ontstond een spectraalfiguur uit de wervelende nevels boven het schip. Lang en skeletachtig, gehuld in inktschaduwen, het was een Grim Reaper in tegenstelling tot alle andere. Geen stromende gewaden of glimmende zeis sierde deze entiteit. In plaats daarvan leek de vorm geweven uit het weefsel van de oceaan zelf, zijn holle ogen reflecterend op de koude diepten. — Dit was niet de Reaper die de meeste stervelingen kenden, degene die zielen zachtjes in het hiernamaals inluidde. Dit was een oogstmachine, een grimmig spook getekend door de geur van naderend onheil. Hij kwam bovenop het kraaiennest, een skeletvinger die het pad van de ijsberg volgt en naar het nietsvermoedende schip snelt. Een huiveringwekkende kakel ontsnapte aan zijn maag, een geluid als wind die door een kerkhof fluit. — Beneden, onbewust van de voorbode van de dood boven, de passagiers feestten in hun weelderige omgeving. Eersteklas grootse trappen, weelderige eetkamers en een gymnasium dat kan wedijveren met elke niet aan zee grenzende inrichting. Tweedeklas bood een voorproefje van luxe, terwijl stuurlieden zich in krappe vertrekken kropen, een grimmige herinnering aan de maatschappelijke verdeeldheid die zelfs op deze zogenaamd egalitaire reis werd weerspiegeld. — De inslag was een donderende slag, een misselijkmakende kreet die de nacht splijt. De muziek stierf, vervangen door geschreeuw en het gekletter van paniekerige voeten. De ijsberg had zijn gruwelijke werk gedaan, een gapende wond gescheurd in de zijkant van het zogenaamd onoverwinnelijke vat. — Toen het schip begon aan zijn langzame, pijnlijke afdaling, daalde de Reaper ook af. Het zweefde boven de dekken, een stille waarnemer van de zich ontvouwende chaos. De reddingsboten, jammerlijk ontoereikend, werden neergelaten met een wanhopige urgentie. Eerst werden vrouwen en kinderen ingeluid, mannen achtergelaten met een knagende angst in hun hart. — Het lachen van de Reaper weerklonk tijdens de roep om hulp. Het vloerde naar beneden, met skeletvingers die streken tegen hen die zich aan de hoop op overleving vastklampten. Sommigen, die hun lot accepteerden, vroegen een stille oproep voor een snel einde. Anderen deinsden terug in afschuw, hun geschreeuw werd ingeslikt door het opkomende zee. — De laatste uren waren een symfonie van terreur. De band speelde op, een opstandige melodie tegen de achtergrond van het zinkende schip. De Reaper danste tussen hen, een ijzingwekkende herinnering aan de nutteloosheid van hun strijd. Toen het ijskoude water de ooit zo trotse Titanic opeiste, was het werk van de Reaper gedaan. — Met een laatste, huiveringwekkende kakel verdween de spectrale figuur in de nacht, waardoor alleen de huiveringwekkende herinnering aan zijn aanwezigheid achterbleef. De Noord-Atlantische Oceaan slikte het wrak in zijn geheel in, een waterig graf voor de overledenen, en een huiveringwekkend bewijs van de dans tussen de levenden en de maaier, een dans die zich afspeelde op die noodlottige nacht in 1912. — Dit werk van Puck magazine is in het publieke domein in de Verenigde Staten omdat het werd uitgegeven (of geregistreerd bij de U.S. Copyright Kantoor) vóór 1 januari 1928.