Shakespeare Sonnet 71 (LXXI) op het perkament Servetten

Wat zou het leven zijn zonder poëzie in het algemeen - of Shakespeare in het bijzonder? Een tijdje terug besloot ik om producten te maken met behulp van Shakespeare's sonnetten, maar ik voelde dat mijn ontwerp op dat moment een beetje onvervuld was, dus ik heb het een beetje vernieuwd naar iets meer naar mijn zin. Traditioneel maar origineel. De achtergrond is een perkamenttextuur die ik een tijdje geleden heb gemaakt, en ik vond er ook een kalligrafisch lettertype voor dat het bijna unieke kenmerk heeft van zowel historische zwaartekracht als moderne leesbaarheid. Uiteraard zijn er veel sonnetten om doorheen te komen, dus als je van dit ontwerp houdt, maar je favoriete werk van de bard die er al in is gemaakt niet kunt vinden, stuur dan een e-mail naar mail@galleryhakon.com om het me te laten weten en ik kom er meteen aan. Deze in het bijzonder is sonnet 71 (LXXI), dat luidt: Rouw niet meer om mij als ik dood ben, dan zul je de lelijke sullen bel horen Waarschuw de wereld dat ik gevlucht ben uit deze verachtelijke wereld met de meest verachtelijke wormen om te wonen: Neen, als je deze regel leest, herinner je dan niet De hand die het schrijft, want ik hou zo van je, dat ik in je zoete gedachten vergeten zou worden, Als je aan mij denkt, dan zou je wee moeten krijgen. O, als u naar dit vers kijkt, als ik misschien met klei ben vermengd, oefen dan niet zoveel als mijn arme naam doet; maar laat uw liefde, zelfs met mijn leven, vergaan, opdat de wijze wereld niet in uw gekreun zou kijken, en u met mij bespotten nadat ik weg ben.