Shakespeare Sonnet 73 (LXXIII) op het perkament Waterfles

Wat zou het leven zijn zonder poëzie in het algemeen - of Shakespeare in het bijzonder? Enige tijd geleden besloot ik Shakespeare sonnets te maken, maar ik voelde dat mijn ontwerp destijds een beetje onvervuld was, dus heb ik het een beetje vernieuwd naar iets meer voor mij. Traditioneel maar origineel. De achtergrond is een parktextuur die ik een tijdje terug maakte, en ik vond ook een kalligrafisch lettertype voor het dat het bijna unieke kenmerk heeft van zowel historische zwaartekracht als moderne leesbaarheid. Het is duidelijk dat er veel sonetten door moeten, dus als je dit ontwerp leuk vindt, maar je favoriete werk niet kan vinden op de bard die er al in zit, stuur me dan een e-mail op mail@galleryhakon.com om me het te laten weten en ik kom er meteen aan. Deze is sonnet 73 (LXXIII), dat luidt: Die tijd van het jaar dat je in me kunt zien Als gele bladeren, of geen, of weinig, hangen aan die boughs die zich schudden tegen de koude, door Bare geruïneerde koren, waar laat de zoete vogels zongen. In mij zie je het schemerlicht van de dag zoals na zonsopgang in het westen. Die door en door zwarte nachtdode, het tweede zelf van de Dood, die alles in rust verzegelt. In mij zie je de gloed van zo'n vuur, dat op de as van zijn jeugd doth liegt, terwijl de doodsbed, waar het moet verlopen, Verbruikte met wat het voedzaam was. Deze gulle perceiv'st, die je liefde sterker maakt, Om zo goed te houden, die je hier lang moet laten.