Sterrennacht - van Gogh Tegeltje

Van de mineramp van Nuenen tot degene die hij op zijn vensterbank plaatste na de scène met Gauguin; van de avondster merkte hij op in 1875 in Corot Olive Orchard tot de brief die hij in augustus 1888 aan zijn broer schreef, waarin hij zei: "Op een dag of op een andere dag zie je een afbeelding van het kleine huis zelf gebaad in zonlicht, of anders. het venster verlicht en een sterrenhemel boven"—gedurende deze jaren was Van Gogh geobsedeerd door de symboliek van lichtgevende objecten en van kleur. De lamp was een symbool van kalmte en veiligheid. De ster symboliseerde het geloof, en het licht, de menselijke werkelijkheid. Diep ultramarineblauw was oneindig, terwijl rood en groen "die verschrikkelijke dingen, mannen passions" uitdrukten. Voorafgaand aan augustus 1888 onthulde hij deze ideeën alleen in zijn brieven en probeerde hij ze niet echt toe te passen bij het schilderen. In de werken van Nederland en Parijs, noch in de kanvassen die hij tussen februari en augustus 1888 in Arles produceerde (Orchard in Bloom, Le Pont de l' Anglois, Boats at Saintes-Maries, enzovoort), zijn deze producten niet zozeer decoratief, maar indrukwekkend als wel decoratief, en kortom vergelijkbaar met die van de Fransman Ik schilder in Parijs. Twee brieven van augustus en september 1888 geven een speciaal licht op de intenties van Van Gogh. In augustus verklaarde hij vastbesloten te zijn om een "willekeurige kleurist" te worden, zodat hij het portret zou kunnen schilderen van een kunstenaarsvriend die droomt van grote dromen. In zijn afbeelding wilde hij "zijn waardering en liefde voor hem uitspreken"; het eerlijke hoofd tegen een achtergrond van rijk blauw zou "een mysterieus effect veroorzaken als een ster in de azure diepten van de hemel." In de tweede van deze brieven sprak hij over zijn huis in Arles, het verlichte raam en de sterrenhemel boven: een vreemde voorstelling van de scène met Gauguin. En toch was Gauguin niet zomaar een aanfluiting van een ramp, of zelfs een onschuldig symbool ervan. Integendeel, hij kreeg een kostbaar geschenk dat niet verloren mocht gaan aan Van Gogh: dat levendige gevoel voor plasticwaarden, dat levendige gevoel van constructie in termen van kleur, dat een laatste graad van kracht en stevigheid inhield aan de grote symbolische afbeeldingen van de sluitingscyclus van Van Gogh.