Tu risa poster

Tu risa Quítame el pan, si quieres, quítame el aire, pero no me stopt met risa. Nee, ik ga met la rosa, la lanza que desgranas, el agua que de pronto estalla en tu alegría, la repentina ola de plata que de nace. Mi lucha es dura y vuelvo con los ojos cansados a veces de haber visto la tierra que no cambia, pero al entrar tu risa sube al cielo buscándome y abre para mí todas las puertas de la vida. Amor mío, en la hora más oscura desgrana tu risa, y si de pronto ves que mi sangre mancha las piedras de la calle, ríe, por que tu risa será para mis manos como una espada fresca. Junto al mar en otoño, tu risa debe alzar su cascada de espuma, y en primary vera, amor, quiero tu risa como la flor que yo esperaba, la flor azul, la rosa de mi patria sonora. Ríete de la noche, del día, de la luna, ríete de las calles torcidas de la isla, ríete de este torpe muchacho que de quiere, pero cuando yo abro los ojos y los cierro, cuando mis pasos van, cuando vuelven mis pasos, niégame el pan, aire la luz la luz la Privera, pero tu risa nunca por que me moriría. Pablo Neruda //English Haal de adem van me af, als je wilt, neem lucht, maar neem niet je gelach van me af. Neem het roos niet weg, de lancefloer die je plukt, het water dat plotseling in je vreugde uitbarst, de plotselinge golf van zilver die in je geboren is. Mijn strijd is hard en ik kom soms moe terug met de ogen van het feit dat ik de onveranderlijke aarde heb gezien, maar als je gelach binnenkomt, stijgt het naar de hemel die me zoekt en opent het voor mij alle deuren van het leven. Mijn liefde, in het donkerste uur opent je lachen, en als je plotseling mijn bloed ziet die de stenen van de straat bederven, lach je, want je lachen zal voor mijn handen zijn als een vers zwaard. Naast het zee in de herfst moet je lachen zijn schuim-cascade opvoeden. In de lente wil ik je lachen zoals de bloem waar ik op wachtte, de blauwe bloem, het roos van mijn echoende land. Lach 's nachts, op de dag, op de maan, lach om de verdraaide straten van het eiland, lach om deze onhandige jongen die van je houdt, maar als ik mijn ogen open en sluit, als mijn stappen gaan, als mijn stappen terugkeren, ontken ik me brood, lucht, licht, lente, maar nooit je gelach voor mij zou sterven. Pablo Neruda