Tuktu - Cariou Canvas Afdruk

Een afbeelding van een stier-kariboe, of rendier, met het woord "tuktu" (kariboe) gespeld in het Inuit (Eskimo) alfabet. Kies je eigen achtergrondkleur. De kariboe (Rangifer tarandus), buiten Noord-Amerika bekend als rendier, is een hert uit het noordpoolgebied en de subarctische regio. Hoewel de soort over het algemeen wijdverbreid en talrijk is, zijn sommige ondersoorten zeldzaam en is er één uitgestorven. Het Inuitwoord tuktu betekent - herten die nooit stoppen met bewegen. Caribou zijn altijd op weg, gaan naar het noorden om te kalven, op weg naar het winterland, en naar het zuiden in de zomer. Caraïbou is aanzienlijk in kleur en grootte. Uniek bij herten groeien beide geslachten gewei, hoewel deze bij de mannetjes groter zijn en er een paar populaties zijn waar vrouwen ze volledig missen. De Caribische jacht op en het houden van half gedomesticeerde rendieren (voor vlees, huiden, geweien, melk en vervoer) zijn belangrijk voor verschillende Arctische en Subarctische mensen. Zelfs ver buiten zijn bereik is de kariboe/rendier bekend vanwege de mythe, waarschijnlijk afkomstig uit het begin van de 19e eeuw Amerika, waarin de slee van de Kerstman wordt getrokken door vliegende rendieren, een populair seculier element van Kerstmis. In Lapland zou een rendier een kudde trekken. Verspreiding en habitat De kariboe/rendier is een wijdverspreide en talrijke soorten in het noordelijke Holarctisch gebied, zijnde cadeau in zowel toendra als taiga (boreaal bos). De soort komt oorspronkelijk voor in Scandinavië, Oost-Europa, Rusland, Mongolië en Noord-China ten noorden van de 50e breedtegraad. In Noord-Amerika werd de soort aangetroffen in Canada, Alaska (Verenigde Staten) en de noordelijke aangrenzende Verenigde Staten van Washington tot Maine. In de 19e eeuw was het waarschijnlijk nog cadeau in het zuiden van Idaho. Het kwam ook van nature voor op Sachalin, Groenland, en waarschijnlijk zelfs in historische tijden in Ierland. Tijdens het late Pleistoceen-tijdperk werden rendieren gevonden tot in Nevada en Tennessee in Noord-Amerika en Spanje in Europa. Vandaag de dag is de soort verdwenen uit vele gebieden binnen deze grote historische range, vooral uit de zuidelijke delen, waar het bijna overal verdween. Grote populaties zijn nog steeds te vinden in Noorwegen, de Markku-regio in Finland, Zweden, Siberië, Groenland, Alaska en Canada. Gedomesticeerde rendieren komen vooral voor in het noorden van Fennoscandinavië en Rusland, met een kudde van ongeveer 150-170 rendieren die rond de regio Cairngorms in Schotland leven. De laatste overgebleven wilde rendieren in Europa komen voor in delen van zuidelijk Noorwegen. In het begin van de 20e eeuw werden enkele rendieren uit Noorwegen geïntroduceerd op het Zuid-Atlantische eiland Zuid-Georgië. Tegenwoordig zijn er nog steeds twee kuddes die er goed gedijen, permanent gescheiden door gletsjers. Hun totale aantal bedraagt niet meer dan enkele duizenden. De vlag en het wapen van het gebied bevatten een afbeelding van een rendier. Ongeveer 4000 rendieren zijn geïntroduceerd in de Franse sub-Antarctische archipel van de Kerguelen eilanden. Oost-IJsland heeft een kleine kudde van ongeveer 2500-3000 dieren. De aantallen Caribou en rendieren schommelen historisch, maar veel kuddes zijn in verval over hun verspreidingsgebied. Deze wereldwijde achteruitgang houdt verband met de klimaatverandering voor de noordelijke, trekkende kariboe- en rendierkuddes en de industriële verstoring van de karibohabitat voor sedentaire, niet-migrerende kuddes. De kleur van de vacht varieert aanzienlijk, zowel individueel als afhankelijk van seizoen en ondersoort. De noordelijke populaties, die meestal relatief klein zijn, zijn witter, terwijl de zuidelijke populaties, die meestal relatief groot zijn, donkerder zijn. Dit is goed te zien in Noord-Amerika, waar de noordelijkste ondersoort, de Peary Caribou, de witste en kleinste ondersoort van het continent is, terwijl de zuidelijkste ondersoort, de Woodland Caribou, de donkerste en grootste is. De vacht bestaat uit twee lagen bont, een dichte wollige ondervacht en een langere overjas bestaande uit holle, met lucht gevulde haren. Antlers Rendiergeweien groeien elk jaar weer onder een laag bont, fluweel genaamd. In de meeste populaties groeien beide geslachten gewei, die (in de Scandinavische variëteit) voor oude mannetjes in december herfsten, voor jonge mannetjes in het vroege voorjaar en voor vrouwen in de zomer. Het gewei heeft twee afzonderlijke puntengroepen, een boven- en een onderste. Gedomesticeerde rendieren zijn korter en zwaarder dan hun wilde tegenhangers. Er is een aanzienlijke subspecifieke variatie in de grootte van het gewei (bijvoorbeeld vrij klein en stekelig bij de noordelijkste ondersoort), maar bij sommige ondersoorten zijn de rendiergeweien de op één na grootste van alle bestaande herten, na de eland, en kunnen ze tot 39 inch (100 cm) breed en 53 inch (135 cm) lang zijn. Ze hebben het grootste gewei in verhouding tot lichaamsgrootte onder herten.Antler grootte speelt een belangrijke rol bij het vaststellen van groepshiërarchie. Neus en hoeven Rendieren hebben gespecialiseerde neus met neusschelp botten die het oppervlak in de neusgaten drastisch vergroten. Inkomende koude lucht wordt verwarmd door de lichaamswarmte van het dier voordat het de longen binnenkomt, en water wordt gecondenseerd uit de uitgeademde lucht en gevangen voordat de adem van het hert wordt uitgeademd, gebruikt om droge inkomende lucht te bevochtigen en mogelijk in het bloed geabsorbeerd door de slijmvliezen. Rendierhoeven passen zich aan het seizoen aan: in de zomer, wanneer de toendra zacht en nat is, worden de voetkussens sponsachtig en zorgen ze voor extra tractie. In de winter krimpen en trekken de kussentjes aan, waardoor de rand van de hoef, die in het ijs snijdt en sneeuw aantrekt om te voorkomen dat hij uitglijdt. Dit stelt hen ook in staat om door de sneeuw naar beneden te graven (een activiteit die bekendstaat als "kraterij") naar hun favoriete voedsel, een korstmos, bekend als rendiermos. De knieën van veel rendiersoorten zijn aangepast om een klikgeluid te produceren terwijl ze lopen. Dieet Rendieren zijn herkauwers, met een vierkammige maag. Ze zijn vooral afhankelijk van korstmossen in de winter, met name rendiermos. Ze eten echter ook de bladeren van wilgen en berken, evenals richels en grassen. Er zijn aanwijzingen dat ze zich soms ook voeden met lemmingen, ridderforel en vogeleieren. Rendieren die door de Tsjoektsjen worden gefokt, zijn bekend om hun enthousiaste paddenstoelen te verslinden in de late zomer. Migratie Sommige populaties van de Noord-Amerikaanse kariboe migreren het verst van alle landzoogdieren, reizen tot 3.100 mijl (5.000 km) per jaar en bestrijken 390.000 vierkante mijl 1.000.000 km2 (1.000.000 km2). Andere populaties (bijvoorbeeld in Europa) hebben een kortere migratie, en sommige. De kariboe kan normaal ongeveer 12-34 mijl (19-55 km) per dag afleggen tijdens het migreren, met snelheden tot 50 (80 km/u). Tijdens de voorjaarstrek zullen kleinere kuddes zich groeperen om grotere kuddes van 50.000 tot 500.000 dieren te vormen, maar tijdens de herfsttrek worden de groepen kleiner en beginnen de rendieren te paren. In de winter reizen rendieren naar beboste gebieden om onder de sneeuw te foerageren. Tegen de lente verlaten groepen hun winterland om naar de afkalvingsgebieden te gaan. Een rendier kan gemakkelijk en snel zwemmen, normaal bij 4 mph (6,5 km/h) maar indien nodig bij 6 mph (10 km/h), en migrerende kuddes zullen niet aarzelen om over een groot meer of brede rivier te zwemmen. Predatoren Er zijn verschillende soorten roofdieren die zwaar op rendieren azen. Golden Eagles azen op kalveren en zijn de meest productieve jager op kalfgronden. Wolverine neemt pasgeboren kalveren of koeien, evenals (minder vaak) invalide volwassen dieren. Bruine Beren en (in de zeldzame hoesjes waar ze elkaar tegenkomen) Polar beren azen op rendieren van alle leeftijden, maar (net als bij de wolverine) zijn het meest geneigd om zwakkere dieren zoals kalveren en zieke herten aan te vallen. De Grijze Wolf is het meest effectieve natuurlijke roofdier van volwassen rendieren, vooral in de winter. Als aas worden kariboes gevoed door vossen, raven en haviken. Bloedzuigende insecten, zoals zwarte vliegen en muggen, zijn een plaag voor rendieren tijdens de zomer en kunnen genoeg stress veroorzaken om het voeder- en kalfgedrag te remmen. In één hoesje werd het hele lichaam van een rendier gevonden in een Groenlandse haai (mogelijk een hoesje van het opruimen), een soort die in het uiterste noorden van de Atlantische Oceaan voorkomt. De populatie van sommige van deze roofdieren wordt beïnvloed door de migratie van rendieren. Tijdens de ijstijden werden ze geconfronteerd met Dire wolven, Grottenleeuwen, Amerikaanse leeuwen, Korte beren, Grottenhyena's, Smilodons, Jaguars, Cougars en mogelijk de grondluiaard. Rendieren en mensen De rendierjacht door mensen heeft een zeer lange geschiedenis, en kariboe/wilde rendieren "kunnen wel eens de soort zijn met de grootste betekenis in de gehele antropologische literatuur over de jacht." Mensen begonnen met de jacht op rendieren in het mesolithicum en het neolithicum, en de mens is tegenwoordig de belangrijkste roofdier in veel gebieden. Noorwegen en Groenland hebben een ononderbroken traditie van de jacht op wilde rendieren vanaf de ijstijd tot de dag van het cadeau. In de niet-beboste bergen van centraal Noorwegen, zoals Jotunheimen, is het nog steeds mogelijk om resten te vinden van stenen vangkuilen, geleidehekken en boogsteunen, speciaal gebouwd voor de jacht op rendieren. Deze kunnen, met enige zekerheid, worden gedateerd in de migratieperiode, hoewel het niet onwaarschijnlijk is dat ze sinds het stenen tijdperk worden gebruikt. Noorwegen bereidt zich nu voor op de nominatie als werelderfgoed voor gebieden met sporen en tradities van rendierjacht in het nationaal park Dovrefjell-Sunndalsfjella, het nationaal park Reinheimen en het nationaal park Rondane in het centrum van Sør-Norge (Zuid-Noorwegen). Er is in deze delen van Noorwegen een ononderbroken traditie van rendierjacht van post-glaciale steentijd tot vandaag. Op wilde kariboes wordt nog steeds gejaagd in Noord-Amerika en Groenland. In de traditionele levensstijl van de Inuit, Noord-Indische volken, Alaska-indianen en de Kalaallit van Groenland, is de kariboe een belangrijke bron van voedsel, kleding, onderdak en gereedschap. Veel Gwichʼin mensen, die afhankelijk zijn van de Porcupine kariboe, volgen nog steeds traditionele kariboe-managementpraktijken, waaronder een verbod op de verkoop van kariboe-vlees en beperkingen van het aantal kariboe dat per jachttrip moet worden genomen. Het bloedbad van de kariboe werd naar verluidt met alcohol vermengd als drink door jagers en houthakkers in het koloniale Quebec om de kou tegen te gaan. Deze drink wordt nu zonder bloedvergieten genoten als een drink van wijn en whisky, bekend als Caribou. Rendierhouderij Rendierbontjas Rendieren worden al eeuwenlang gehoed door verschillende Arctische en Subarctische mensen, waaronder de Sami en de Nenets. Ze worden opgefokt voor hun vlees, huiden, geweien en, in mindere mate, voor melk en vervoer. Rendieren worden niet als volledig gedomesticeerd beschouwd, omdat ze meestal vrij rondlopen op weidegronden. In de traditionele nomadische veehouderij trekken rendierherders met hun kuddes tussen kust- en binnengebieden volgens een jaarlijkse migratieroute, en kuddes worden scherp verzorgd. Rendieren werden echter niet gefokt in gevangenschap, hoewel ze wel getemd waren voor het melken en voor gebruik als trekdieren of lastdieren. Het gebruik van rendieren als semi-gedomesticeerd vee in Alaska werd geïntroduceerd in de late 19e eeuw door de U.S. Revenue Cutter Service, met hulp van Sheldon Jackson, als een middel van levensonderhoud voor inheemse volkeren aldaar. Rendieren werden eerst geïmporteerd uit Siberië en later ook uit Noorwegen. Een reguliere postdienst in Wales, Alaska, gebruikte een slee getekend door rendieren. In Alaska gebruiken rendierherders telemetrie om hun kuddes te volgen, waarbij ze online kaarten en databases gebruiken om de voortgang van de kudde in kaart te brengen. Economie Het rendier heeft (of heeft) een belangrijke economische rol gespeeld voor alle circumpolaire volkeren, waaronder de Sami, Nenets, Khants, Evenks, Yukaghirs, Tsjoekchi en Korjaks in Eurazië. Men denkt dat de domesticatie begon tussen de bronstijd en de ijzertijd. Siberische herteneigenaren gebruiken het rendier ook om op te rijden (Siberische rendieren zijn groter dan hun Scandinavische familieleden). Voor fokkers kan één eigenaar honderden of zelfs duizenden dieren bezitten. Het aantal Russische herders is sinds de herfst van de Sovjet-Unie drastisch afgenomen. Het bont en het vlees worden verkocht, wat een belangrijke bron van inkomsten is. Aan het einde van de 19e eeuw werden rendieren geïntroduceerd in Alaska; ze broeden daar samen met inheemse kariboe-ondersoorten. Rendierherders op het schiereiland Seward hebben tijdens hun trek aanzienlijke verliezen geleden van dieren (zoals wolven) die de wilde kariboe volgden. Rendiervlees is populair in de Scandinavische landen. Rendieren gehaktballen worden verkocht ingeblikt. Gesauteerde rendieren is het bekendste gerecht in Lapland. In Alaska en Finland wordt rendierworst verkocht in supermarkten en supermarkten. Rendiervlees is erg mals en mager. Het kan vers worden bereid, maar ook gedroogd, gezouten, warm en koud gerookt. Naast vlees kunnen bijna alle inwendige organen van rendieren worden gegeten, waarvan sommige traditionele gerechten zijn. Bovendien is het verse rendiervlees Lapin Poron liha, dat volledig in Fins Lapland wordt geproduceerd en verpakt, in Europa beschermd met de BOB-indeling. Rendiergewei wordt gepoederd en verkocht als afrodisiacum, voedingssupplement of medicinale aanvulling op de Aziatische markten.