Typewriter Muse magneet

Vaak sturen mensen me na het bladeren door mijn winkel een e-mail met de vraag: "Maar vind je al die verhalen?" Nou, ik neem aan dat het tijd is voor mij om eerlijk te zijn: ik denk helemaal niet aan hen. Mijn oom Wentzel (ja, dat is zijn echte naam) is altijd een verzamelaar geweest. "Hij is een roedel, dat is wat hij is", verzucht mijn tante Angie. En gegeven het feit dat hij de minuscule hoeveelheid kwik uit elke gloeilamp die hij ooit verwisselde heeft gered en het in een enorme pot heeft bewaard die ongeveer 80 pond moet wegen, kan ik haar punt een beetje zien. Maar dat lijkt een kleine prijs voor het curiosa kabinet dat hun zolder is. Oh, je kunt daar absoluut alles vinden, alles. Ik vind altijd wel een voorwendsel om daar bij elk bezoek wat rond te struinen. Tijdens zo'n bezoek trof ik deze typemachine aan, in een open antiek koffer, omringd door dubieuze flesjes en een stoffige oude microscoop. Het was het coolste wat ik ooit zag, ik moest het hebben. "Oh voor Pete, laat haar het nemen, Wentzel! Ze is je peetdochter en je hebt het ding in drie decennia niet aangeraakt", uitgescholden mijn tante. "Maar, maar...dat is geen gewone typemachine!" sputterde hij. "Dat is een Fox typemachine van Grand Rapids, Michigan!" Na 45 jaar huwelijk, kon mijn oom gevechten zien die hij verloor van een mijl afstand. "Iedereen praat over Underwoods - bah!" zei hij, terwijl hij me opzij zette. "Deze is de beste. Maar wees er voorzichtig mee, het is humeurig", voegde hij er mysterieus aan toe. Ik sleepte het naar huis en vond de perfecte plek voor het in mijn studie. Ik had geen echte plannen om het te gebruiken, maar ik heb er een vel papier in gedaan omwille van de authenticiteit en bewonderde de aanzienlijke retro charme. Toen ging ik naar bed. De volgende ochtend wandelde ik rond in mijn studeerkamer met mijn thee en vond een heel verhaal over een van mijn recente kunstwerken die netjes op de krant getypt waren. Zelfs onder felle ondervraging zou niemand in het huishouden toegeven het te schrijven. Ik werd die avond laat wakker door het vage geluid van typen vanuit mijn bureau, ingetipt door de prachtige dame die je hier ziet. Ze springt van sleutel tot sleutel en geeft me een beetje shimmy en shake aan het eind van elke zin. Ze bevroor op één teen toen ze me zag en dook in een antiek paraplustandaard. Ze moet later zijn teruggekeerd om haar werk te ondertekenen: Calliope Cookie. Dus Calliope is mijn muze, ze schrijft al mijn verhalen, net zoals Winona Cookie mijn kunst inspireert. Af en toe gaat ze staken en typt "All work and no play maakt Calliope een drassig koekje" telkens weer op het blanco vel papier dat ik hopelijk voed in de Fox nu elke keer als ik een stuk afmaak. Als dat gebeurt, weet ik dat ik haar een schudder droge martinis en een bord olijven en tapas achterlaat, wat over het algemeen resulteert in een bijzonder kleurrijk verhaal. Dus dat is de waarheid over mijn verhalen, en de beste typemachine ooit. Soms heeft oudere technologie voordelen. Dit originele kunstwerk en verhaal zijn copyright Ramona Szczerba 2009. Het auteursrecht op dit materiaal is op geen enkele manier overdraagbaar met de verkoop van dit artikel. De koper heeft geen recht op reproductierechten - afbeelding noch verhaal kan zonder mijn uitdrukkelijke schriftelijke toestemming worden gereproduceerd. Bedankt!