Umatilla Oregon Insects / Arachnids Bugs Fauna

Deze video is nog steeds gemaakt van onze expeditie video, The Umatilla National Forest Expedition is opgenomen op locatie in Oregon. Ik ben Michael C. Clark Naturalist, Verkenner en Cinematograaf. Mijn compañero Loganapithicus en ik reizen de wereld op zoek naar unieke ecosystemen om cinéma-vérité-stijl te verkennen en te documenteren. Onze expedities vinden meestal plaats in een gebied van 5 vierkante mijl of minder binnen een tijdsduur van 7-21 dagen en we richten ons op de hele planten van het ecosysteem, dieren, geologie, weer en nog veel meer. We zoeken niet specifiek naar, lokken of op soorten wachten, we filmen wat we tegenkomen als we het ecosysteem te voet onderzoeken. Het doel van onze expedities is om te helpen bij de eindeloze zoektocht naar kennis van homo sapien door de ecosystemen te documenteren die eeuwig veranderen met de plant Aarde zoals ze al miljarden jaren hebben. Onze ecosysteemvideo's kunnen door iedereen gratis bekeken worden en gebruikt worden voor educatieve en testdoeleinden zonder winstoogmerk en voor wetenschappelijke studies over de ecosystemen. Daarom hebben we verhalen buiten beschouwing gelaten en muziek op de achtergrond gebruikt wanneer er geen natuurlijk geluid beschikbaar is, waardoor de video's uiteindelijk worden achtergelaten voor zelfinterpretatie, individuele ontdekking en voor professoren die als voorbeeld in een klaslokaal kunnen uitleggen of shows. We kunnen niet elke soort filmen in de geselecteerde ecosystemen, want het is onmogelijk om alles in zo'n kort tijdsbestek te krijgen, je zou een heel leven lang kunnen doorbrengen in het bestuderen van een ecosysteem van de planeet Aarde en het nog steeds nooit helemaal zien. Tijdens onze expedities zijn geen plant of diersoort beschadigd, alle soorten worden in hun natuurlijke habitat gefilmd en worden niet gedwongen of betaald voor de uitvoering. Dit is de film van de Natuur van de Moeder als u manuscriptvragen alstublieft hen naar haar.4 miljoen acres (5.700 km²) leiden. In dalende volgorde van het landoppervlak ligt het bos in delen van Umatilla, Grant, Columbia, Morrow, Wallowa, Union, Garfield, Asotin, Wheeler en Walla Walla. (Columbia, Garfield, Asotin en Walla Walla zijn in Washington, de rest is in Oregon.) Meer dan driekwart van het bos ligt in de staat Oregon.[4] Het hoofdkwartier van het bos bevindt zich in Pendleton, Oregon. In Heppner en Ukiah in Oregon en in Pomeroy en Walla Walla in Washington zijn er plaatselijke kantoren van de woestenwijk.[5] Het nationale bos van Umatilla ontleent zijn naam aan het Indiase woord Umatilla, dat "water dat over zand stroomt" betekent. Explorers Lewis en Clark passeerden het gebied in 1805 aan de Columbia rivier, en Marcus en Narcissa Whitman kwamen in 1836 langs om een missie in Wailatpu bij Walla in Washington te vestigen. Duizenden emigranten volgden later het Oregon Trail west en velen bleven in de regio Blue Mountain. De ontdekking van goud in Oregon in 1851 leidde tot de nederzetting van het gebied van de Noordvork John Day. Meer dan 10 miljoen dollar aan goud en zilver werden gewonnen, en resten van de tijd zijn nog zichtbaar in het National Forest. Sommige beweringen worden nog steeds gedolven[6] Op 1 juli 1908 werd Umatilla opgericht uit een deel van het nationale bos van de Blauwe Bergen en uit alle nationale bossen van Heppner. Op 5 november 1920 werd het Wenaha National Forest toegevoegd[7]. Het bos was het gebied van de School Fire, de grootste brand in de aangrenzende Verenigde Staten van 2005. Vaak voorkomende wilde dieren in het Umatilla National Forest zijn onder meer de mose van Shira[8], de rotsachtige bergen, de bighorn, de berggeit, de muilherten, de witherten, de grijze wolf[9], de cougar, de coyote, de das, de kalkoenen van Merriam, getransplanteerde wilde rio grande kalkoenen, blauwe en ruffe, de bruinvissen, Franklin kalkoenen. inkookezalm, zilverzalm, steelkop, regenboogforel[6], broekforel en meerforel. Insecten (afkomstig uit het Latijnse insectum, een kalkje van het Griekse ἔ Ηon, μν [éntomon], "doorgesneden in secties") zijn een klasse van ongewervelde dieren in het artropokkenfylum met een chitineus exoskelet, een driedelige lichaamsstructuur (hoofd, thorax en buik), drie paar samengevoegde benen, samengestelde ogen en één antenne. Zij behoren tot de meest gevarieerde groepen dieren op de planeet, waaronder meer dan een miljoen beschreven soorten, die meer dan de helft van alle bekende levende organismen vertegenwoordigen.[2][3] Het aantal soorten expeditie wordt geschat op tussen de zes en tien miljoen,[2][4][5] en vertegenwoordigt mogelijk meer dan 90% van de verschillende vormen van metazanleven op aarde.[6] Insecten kunnen in bijna alle omgevingen worden aangetroffen, zij het slechts een klein aantal. van soorten die voorkomen in de oceanen , een habitat die wordt gedomineerd door een andere groep geleedpotigen , schaaldieren . De levenscycli van insecten variëren (van één dag tot een paar jaar), maar de meeste komen uit eieren. De groei van het insect wordt beperkt door het onelastische exoskelet en de ontwikkeling impliceert een reeks vormen. De onvolgroeide stadia kunnen verschillen van die van volwassenen in structuur, gewoonte en habitat, en kunnen een passieve pupilfase omvatten in de groepen die een volledige metamorfose ondergaan. Insecten die onvolledige metamorfose ondergaan, hebben geen pupilstadium en volwassenen ontwikkelen zich door een reeks nymfeketens[7]. Het relatie op een hoger niveau van het hexapoda is onduidelijk. Uit de Paleozoïsche Era zijn uitgebeende insecten aangetroffen, waaronder reuzenlibellen met spanwijdte van 55 tot 70 cm (22 tot 28 inch). De meest diverse insectengroepen lijken zich samen te hebben ontwikkeld met bloeiende planten. Insecten bewegen meestal door te lopen, te vliegen of soms te zwemmen. Omdat het snelle maar stabiele beweging mogelijk maakt, nemen veel insecten een driepedale gang waar ze lopen met hun benen die de grond raken in wisselende driehoeken. Insecten zijn de enige ongewervelde dieren die hun vlucht hebben geëvolueerd. Vele insecten brengen ten minste een deel van hun leven onder water door, met aanpassingen van het larvale weefsel, waaronder kieuwen, en sommige volwassen insecten zijn aquatisch en hebben een aanpassing om te zwemmen. Sommige soorten, zoals waterstropers, kunnen op het wateroppervlak lopen. Insecten zijn meestal eenzaam, maar sommige, zoals bepaalde bijen, mieren en termieten, zijn sociaal en leven in grote, goed georganiseerde kolonies. Sommige insecten, zoals oorlogen, kraamzorg bij het show, het bewaken van hun eitjes en jong. Insecten kunnen op verschillende manieren met elkaar communiceren. Mannelijke moten kunnen de feromonen van vrouw moten over grote afstanden waarnemen. Andere soorten communiceren met geluiden: crickets , of ruik hun vleugels samen , om een partner aan te trekken en andere mannetjes af te stoten . Lampyridae in de kever Coleoptera communiceert met licht. De mens beschouwt bepaalde insecten als ongedierte en probeert ze te bestrijden met insecticiden en een heleboel andere technieken. Sommige insecten beschadigen gewassen door te eten op sap, bladeren of vruchten, een paar bijten mensen en vee, levend en dood, om zich te voeden met bloed, en sommige kunnen ziektes overbrengen naar mensen, huisdieren en vee. Zonder insecten om bloeiende planten te bestuiven, een noodzakelijk reproductieproces, zou het terrestrische deel van de biosfeer (met inbegrip van de mens) echter verwoest zijn, aangezien een groot aantal organismen afhankelijk is van bloeiende planten.[8] Veel andere insecten worden ecologisch als roofdieren beschouwd en een klein aantal daarvan levert een direct economisch voordeel op. Zijderupsen en bijen zijn door de mens extensief gebruikt voor respectievelijk de productie van zijde en honing. Een vlinder is een hoofdzakelijk dagvliegend insect van de orde Lepidoptera, dat de vlinders en moten omvat. Net als andere holometabolische insecten bestaat de levenscyclus van de vlinder uit vier delen: eieren, larva, pupa en volwassenen. De meeste soorten zijn dageraad. Butterflies hebben grote, vaak heldere vleugels, en opvallende, fluttering vlucht. Butterflies omvatten de echte vlinders (superfamily Papilionoidea), de schippers (superfamily Hesperioidea) en de motbutterflies (superfamily Hedyloidea). Alle andere gezinnen in de Lepidoptera worden moedjes genoemd. De oudste vlinderfossielen dateren van het midden van de epoch van Eocene, tussen de 40 en 50 miljoen jaar geleden.[1] Botervliegen vertonen polymorfisme, nabootsing en aposematisme. Sommigen, zoals de Monarch, zullen over lange afstanden migreren. Sommige vlinders hebben symbiotische en parasitaire relaties ontwikkeld met sociale insecten zoals mieren. Sommige soorten zijn plaagorganismen omdat zij in hun larvale stadia schade kunnen toebrengen aan als landbouwhuisdier gehouden gewassen of bomen; sommige soorten zijn echter de bestuivingsmiddelen van sommige planten en de rupsen van een paar vlinders (bijv. Harvesters) eten schadelijke insecten. In de cultuur zijn vlinders een populair motief in de visuele en literaire kunsten. Arachniden zijn een klasse (Arachnida) van ongewervelde gewrichtspenen in het subfylum Chelicerata. Alle arachtigen hebben acht poten, hoewel het voorste paar poten in sommige soorten zich heeft omgezet in een zintuiglijke functie, terwijl in andere soorten verschillende aanhangsels groot genoeg kunnen groeien om het uiterlijk van extra paar poten te doen ontstaan. De term "spin" is afgeleid van het Griekse woord "ἀ" uit de "aráchnē", dat wil zeggen "spin"[2] Bijna alle extant arachniden zijn terrestrisch. Sommige in het binnenland gelegen zoetwateromgevingen en, met uitzondering van de pelagische zone, ook het mariene milieu. Zij bestaan uit meer dan 100.000 genoemde soorten, waaronder spinnen, schorpioenen, oogstmannen, teken, mijten en Solifugae.[3] Spiders (orde Araneae) zijn luchtademen, geleedpotigen met acht poten en chelicerae met fangs die venom injecteren. Zij zijn de grootste orde van arachtigen en staan op de zevende plaats in de totale soortendiversiteit van alle andere groepen organismen.[1] Op elk continent, behalve Antarctica, worden overal ter wereld gedistilleerde dranken aangetroffen die in bijna elke habitat zijn ontstaan, met uitzondering van de kolonisatie van lucht en zee. Sinds 2008 hebben taxonomisten ongeveer 40.000 spinsoorten en 109 families geregistreerd[2], maar binnen de wetenschappelijke wereld is er verwarring ontstaan over de indeling van al deze families, zoals blijkt uit de meer dan twintig verschillende classificaties die sinds 1900 zijn voorgesteld[3]. Anatomisch gezien verschillen spinnen van andere soorten. druppels in het lichaam dat de gebruikelijke lichaamssegmenten in twee tagmata, de cephalothorax en de buik, worden gesmolten en door een kleine, cilindrische pedicel worden samengevoegd. In tegenstelling tot insecten hebben spinnen geen antennes. In alle opzichten, behalve de meest primitieve groep, de Mesothelae, hebben spinnen het meest gecentraliseerde zenuwstelsel van alle geleedpotigen, aangezien al hun ganglia in één massa in de cephalothorax worden gesmolten. In tegenstelling tot de meeste geleedpotigen hebben spinnen geen extensorspieren in hun ledematen en breiden ze deze uit door hydraulische druk. Hun buikbuikaanhangsel is een beer dat is gewijzigd in spinetten die zijde uitstrooien van maximaal zes soorten zijden klieren in hun buik. Spinwebben variëren sterk in grootte, vorm en hoeveelheid kleverige draad. Het lijkt er nu op dat het spiraalweb een van de vroegste vormen kan zijn, en spinnen die verstrengelde cobwebben maken, zijn meer overvloedig en divers dan rondzwervende spinnen. Spinachtige arachtigen met zijdeproducerende spigoten kwamen ongeveer 386 miljoen jaar geleden voor in de Devonische periode, maar deze dieren hadden blijkbaar geen spinneretten. Er zijn ware spinnen gevonden in Carbonifereuze rotsen van 318 tot 299 miljoen jaar geleden, en ze lijken erg op de meest primitieve overlevende orde, de Mesothelae. De belangrijkste groepen moderne spinnen, Mygalomorphae en Araneomorphae, verschenen voor het eerst in de Triassic-periode, vóór 200 miljoen jaar geleden. In 2008 werd een herbivoren soort, Bagheera kiplingi, beschreven[4], maar alle andere bekende soorten zijn roofdieren, die vooral op insecten en andere spinnen roken, hoewel een paar grote soorten ook vogels en hagedissen nemen. De spinnen gebruiken een brede waaier van strategieën om prooi te vangen: het in kleverige riemen vastpakken, het met plakboutjes vullen, de prooi nabootsen om detectie te voorkomen, of het naar beneden laten lopen. De meeste detecteren prooi voornamelijk door trillingen te voelen, maar de actieve jagers hebben een scherp gezichtsvermogen en jagers van het genus Portia show tekenen van intelligentie bij hun keuze voor tactiek en hun vermogen om nieuwe te ontwikkelen. De darmen van spinnen zijn te smal om vaste stoffen te nemen, en ze vloeien hun voedsel vloeibaar door het te overspoelen met spijsverteringsenzymen en het te vermalen met de basen van hun voorhuid, omdat ze geen echte kaken hebben. Mannelijke spinnen identificeren zich door een verscheidenheid aan complexe beleefdheidsrituelen om te voorkomen dat ze door de vrouwen worden opgegeten. Mannen van de meeste soorten overleven een paar matingen, die voornamelijk beperkt worden door hun korte levensduur. Vrouwen weven hoesjes van zijde, die elk honderden eieren kunnen bevatten. Vrouwen van veel soorten zorgen voor hun jeugd, bijvoorbeeld door hen rond te brengen of door met hen te delen. Een minderheid van de soorten is sociaal, die gemeenschappelijke webben bouwen die overal van een paar tot 50.000 individuen kunnen huisvesten. Het sociale gedrag varieert van precaire tolerantie, zoals in de weduwenspinnen, tot coöperatieve jacht en voedselverdeling. Hoewel de meeste spinnen ten hoogste twee jaar leven, kunnen tarantulas en andere spinnen van mygalomorf tot 25 jaar in gevangenschap leven. Terwijl het gif van een paar soorten gevaarlijk is voor de mens, onderzoeken wetenschappers nu het gebruik van spingif in de geneeskunde en als niet-vervuilende pesticiden. Spinrag biedt een combinatie van lichtsterkte, sterkte en elasticiteit die beter is dan die van synthetische materialen, en spinrag-genen zijn ingebracht in zoogdieren en planten om te zien of deze kunnen worden gebruikt als zijdefabrieken. Door hun grote verscheidenheid aan gedragingen zijn spinnen gemeenschappelijke symbolen geworden in kunst en mythologie die verschillende combinaties van geduld, wreedheid en creatieve krachten symboliseren.