Verminder hergebruik Recyclen Logo-symboolpijl 3R Magneet

Recycling is een belangrijk onderdeel van modern afvalbeheer en is het derde onderdeel van de afvalhiërarchie "Verminderen, hergebruiken, Recyclen". Recycleerbare materialen omvatten veel soorten glas, papier, metaal, plastic, textiel en elektronica. Hoewel de compostering of ander hergebruik van biologisch afbreekbaar afval (zoals voedsel- of tuinafval) in feite vergelijkbaar is, wordt het meestal niet als recycling beschouwd. Te recyclen materialen worden naar een collectie gebracht of van de stoeprand opgehaald en vervolgens gesorteerd, gereinigd en opnieuw verwerkt tot nieuwe materialen die bestemd zijn voor de productie. In strikte zin zou recycling van een materiaal een nieuwe toevoer van hetzelfde materiaal opleveren, bijvoorbeeld van gebruikt kantoor-papier naar meer kantoor-papier of van geschuimd polystyreen naar meer polystyreen. Dit is echter vaak moeilijk of te duur (in vergelijking met het produceren van hetzelfde product uit grondstoffen of andere bronnen), dus bij "recycling" van veel producten of materialen gaat het erom dat deze worden hergebruikt bij het produceren van verschillende materialen (bijvoorbeeld karton). Een andere vorm van recycling is het bergen van bepaalde materialen uit complexe producten, hetzij vanwege hun intrinsieke waarde (bijvoorbeeld lood uit autobatterijen of goud uit computeronderdelen), hetzij vanwege hun gevaarlijke natuur (bijvoorbeeld het verwijderen en hergebruiken van kwik uit verschillende items). Critici betwisten de netto economische en ecologische voordelen van recycling ten opzichte van de kosten, en suggereren dat voorstanders van recycling de zaken vaak erger maken en last hebben van vooringenomenheid met de bevestiging. De critici beweren dat de kosten en energie die in het collectie en het transport worden gebruikt, de kosten en de energie die in het productieproces worden bespaard verminderen (en opwegen tegen); ook dat de banen die door de recyclingindustrie worden geproduceerd een slechte ruil kunnen zijn voor de banen die verloren gaan in de houtkap, mijnbouw en andere industrieën die geassocieerd worden met de productie van nieuwe grondstoffen; en dat materialen zoals papierpulp slechts een paar keer kunnen worden gerecycled voordat de afbraak van materiaal verdere recycling verhindert. Voorstanders van recycling betwisten elk van deze beweringen, en de geldigheid van de argumenten van beide kanten heeft geleid tot voortdurende controverse. Recycling is een gangbare praktijk voor het grootste deel van de menselijke geschiedenis, met bekende voorstanders tot Plato in 400 v.Chr.. In perioden waarin de middelen schaars waren, werd door archeologisch onderzoek naar oude afvalstortplaatsen minder huishoudelijk show gestort (zoals as, kapot gereedschap en aardewerk), wat impliceerde dat er meer afval werd gerecycled zonder nieuw materiaal. In pre-industriële tijden zijn er aanwijzingen dat er in Europa schroot van brons en andere metalen wordt ingezameld en dat deze worden gesmolten voor eeuwig hergebruik[4]. In Groot-Brittannië werd stof en as van hout- en steenkoolbranden ingezameld door 'vuilnismannen' en gedowncycled als basismateriaal voor de baksteenproductie. De belangrijkste drijvende kracht achter dit soort recycling was het economische voordeel van het verkrijgen van gerecycleerde grondstoffen in plaats van nieuw materiaal, evenals het gebrek aan openbare afvalverwijdering in steeds dichter bevolkte gebieden. In 1813 ontwikkelde Benjamin Law in Batley, Yorkshire, het proces om lompen om te zetten in 'schimmige' en 'mungo' wol. Dit materiaal combineerde gerecyclede vezels met scheerwol. De ongezonde industrie in West Yorkshire in steden als Batley en Dewsbury duurde van het begin van de 19e eeuw tot ten minste de Eerste Wereldoorlog. In 1987 vervoerde het schip Mobro 4000 afval van New York naar North Carolina, waar het werd geweigerd. Het werd vervolgens naar Belize gestuurd, waar het ook werd geweigerd. Uiteindelijk keerde het schip terug naar New York en werd het afval verbrand. Het incident leidde in de media tot verhitte discussies over afvalverwijdering en recycling. Het incident wordt vaak aangeduid als het aanwakkeren van de recycling "hysterie" van de jaren 90. Econoom Steven Landsburg heeft beweerd dat papierrecycling het aantal boompopulaties feitelijk doet afnemen. Hij betoogt dat omdat papierbedrijven stimulansen hebben om de bossen die ze bezitten aan te vullen, grote vraag naar papier tot grote bossen leidt. Omgekeerd leidt een verminderde vraag naar papier tot minder "gekweekte" bossen[34]. Soortgelijke argumenten werden in 1995 geuit in een artikel voor de vrije markt. Wanneer bosbouwbedrijven bomen kappen, worden er meer aangeplant op hun plaats. Het meeste papier is afkomstig uit pulpbossen die speciaal voor de papierproductie worden geteeld. Veel milieuactivisten wijzen er echter op dat "gekweekte" bossen op verschillende manieren inferieur zijn aan oerbossen. Gekweekte bossen zijn niet in staat om de bodem zo snel te herstellen als onbewerkte bossen, wat grootschalige bodemerosie veroorzaakt en vaak grote hoeveelheden kunstmest vereist om te onderhouden, terwijl ze weinig biodiversiteit van bomen en wilde dieren bevatten in vergelijking met onbewerkte bossen. Ook zijn de nieuw aangeplante bomen niet zo groot als de bomen die zijn gekapt, en het argument dat er "meer bomen" zullen komen is niet overtuigend voor bosbouwdeskundigen als ze mallen tellen. Het recyclen van papier mag niet verward worden met het redden van het tropisch bos. Veel mensen hebben de misvatting dat het maken van papier de ontbossing van tropische regenwouden veroorzaakt, maar dat tropisch hout zelden voor papier wordt geoogst. Ontbossing wordt voornamelijk veroorzaakt door bevolkingsdruk zoals de vraag naar meer land voor landbouw of bouwgebruik. Daarom komt het recyclingpapier, hoewel het de vraag naar bomen vermindert, niet veel ten goede aan de tropische regenwouden.