Walden Bossen Black Literary Text Art Print Poster

Tekst uit Walden, van de Amerikaanse schrijver en filosoof Henry David Thoreau, en de kale takken van een boom, maken deze grote zwarte en witte literaire kunstwerken van het poster. De tekst: We moeten leren wakker te worden en wakker te houden, niet door mechanische hulpmiddelen, maar door een oneindige verwachting van de zonsopgang, die ons niet in de steek laat. Ik ken geen bemoedigend feit dan het onbetwistbare vermogen van het man om zijn leven op te tillen door een bewuste onderneming. Het is iets om een bepaald afbeelding te kunnen schilderen, of om een beeld te kleven, en zo een paar mooie dingen te maken; maar het is veel glorischer om de atmosfeer en het medium door te kleven en te schilderen, die we moreel gezien kunnen doen. Om de kwaliteit van de dag te beïnvloeden, dat is het hoogste van de kunsten. Ieder man heeft de taak om zijn leven, zelfs in zijn details, het overwegen waard te maken van zijn meest verheven en kritieke uur. Als we zulke schamele informatie zouden weigeren of liever opgebruiken als we die krijgen, zouden de hoeken ons duidelijk vertellen hoe dat zou kunnen gebeuren. Ik ging naar de bossen omdat ik bewust wilde leven, om alleen de essentiële feiten van het leven voor me te hebben, en om te zien of ik niet kon leren wat het moest leren, en niet, toen ik kwam sterven, ontdekte dat ik niet leefde. Ik wilde niet leven wat niet het leven was, het leven is zo dierbaar, en ik wilde ook niet aftreden, tenzij het echt noodzakelijk was. Ik wilde diep leven en al het moeras van het leven uitzuigen, zo stevig en Spartaans-achtig leven om alles wat niet het leven was te leiden, om een breed swath te snijden en dicht bij elkaar te scheren, om het leven in een hoek te drijven, en het te beperken tot zijn laagste termen, en als het zo is, waarom dan de hele en ware betekenis ervan te krijgen, en de wereld haar wijsheid te publiceren. of als het subliem was, om het door ervaring te kennen, en in staat te zijn om een waar verslag van het in mijn volgende excursie te geven. Voor de meeste mannen lijkt het me dat ze in een vreemde onzekerheid verkeren, of het nu van de duivel of van God is, en dat ze wat haast hebben besloten dat het hier het belangrijkste einde van het man is: "God verheerlijken en hem voor altijd genieten." We leven nog steeds in een gemiddelde richting, zoals mieren; hoewel de fable ons vertelt dat we al lang geleden veranderd zijn in mannen; net als piegels die we bestrijden met kranen; het is fout bij vergissing, en klout, en onze beste deugd heeft voor zijn gelegenheid een overbodige en onvermijdelijke wraktijk. Ons leven is verstoord door detail. Een eerlijk man hoeft nauwelijks meer te tellen dan zijn tien vingers, of in extreme hoesjes kan hij zijn tien tenen toevoegen, en de rest knippen. Eenvoud, eenvoud, eenvoud! Ik zeg: laat je zaken zijn als twee of drie, en niet als honderd of duizend; in plaats van een miljoen tellen een half dozijn, en houden je rekeningen op je duimnagel. Midden in dit zee van beschaafd leven, zijn dat de wolken, stormen en kwartszanden, en duizend-en-een-items die toegestaan moeten worden, dat een man moet leven, als hij niet naar de bodem zou gaan en zijn haven helemaal niet zou maken, met dode rekening, en hij moet een geweldige rekenmachine zijn die slaagt. Vereenvoudig, vereenvoudig. In plaats van drie maaltijden per dag, als het nodig is om maar één te eten, in plaats van honderd vaat, vijf, en andere dingen proportioneel te verminderen. Ons leven is als een Duitse Confederatie, die bestaat uit kleine staten, met een grens die voor altijd fluctueert, zodat zelfs een Duitser je niet kan vertellen hoe hij op enig moment wordt begrensd. De natie zelf, met al haar zogenaamde interne verbeteringen, die overigens allemaal extern en oppervlakkig zijn, is een zo'n logge en overbebouwde vestiging, met meubilair en afgesneden door haar eigen vallen, verwoest door luxe en nietszeggende kosten, door gebrek aan berekening en een waardig doel, zoals de miljoenen huishoudens in het land, en het enige middel daarvoor, net als voor hen, is een starre economie. stevige en meer dan Spartaanse eenvoud van leven en doelgerichtheid. Het leeft te snel. Mannen vinden het van essentieel belang dat de natie handel heeft, en ijs exporteert, via een telegraaf praat en dertig mijl per uur rijdt, of dat nu wel of niet gebeurt; maar of we als baviaan of als man moeten leven, is een beetje onzeker. Als we geen sleepers uittrekken, rails smeken en dagen en nachten wijden aan het werk, maar op ons leven gaan draaien om ze te verbeteren, wie zal dan spoorwegen bouwen? En als er geen spoorwegen worden gebouwd, hoe komen we dan in het seizoen in de hemel? Maar als we thuis blijven en onze zaken voor ogen houden, wie wil dan het spoor? We rijden niet op de spoorweg, maar op ons. Heb je ooit gedacht wat die dwarsliggers zijn die ten grondslag liggen aan de spoorweg? Elk is een man, een Ier of een Yankee-man. De spoorstaven zijn erop gelegd, ze zijn bedekt met zand, en de auto's lopen er vlot over. Het zijn gezonde mouwen, verzeker ik je. En om de paar jaar wordt er een nieuwe partij vastgelegd en overreden. Als sommigen het genoegen hebben om op een trein te rijden, dan hebben anderen het geluk om op de verkeerde weg te lopen. En als ze over een man lopen dat in zijn slaap loopt, een superteller sleeper in de verkeerde positie, en hem wakker maken, stoppen ze plotseling de auto's, maken ze een tint en huilen er over, alsof dit een uitzondering was. Ik ben blij te weten dat het om de vijf mijl een bende mannen nodig heeft om de dwarsliggers in hun bed te houden zoals het nu is, want dit is een teken dat ze soms weer opstaan. Waarom zouden we met zo'n haast en verspilling van leven moeten leven? (De volledige passage mag niet in het ontwerp voorkomen.)