Walrus - Vier Broers Sleutelhanger

Wilson, Winston, Winthrop; en Wilbur in het water. De walrus (Odobenus rosmarus) is circumpolair in zijn verspreidingsgebied, maar ze komen voor in geografisch gescheiden gebieden. De walrus is onderverdeeld in drie ondersoorten: de Atlantische (O. rosmarus rosmarus), die voorkomt in de kustgebieden van Noordoost-Canada en Groenland, de Pacifische walrus (O. rosmarus divergens), die voorkomt in de Zeeen Bering en Chukchi, en de O. rosmarus Laptevi, die leeft in het Zee Laptev. De walrus wordt onmiddellijk herkend door zijn prominente slagtanden, snorharen en grote massa. Volwassen Pacifische mannetjes kunnen tot 3.700 lb (1.700 kilogram) wegen. Het zijn langlevende, sociale dieren en worden beschouwd als een sleutelsoort. Walrussen zijn kaneelbruin van kleur. Ze kunnen hun achterflappers naar voren draaien om te helpen bij beweging op het land. De voorste flippers zijn groot en hebben elk vijf cijfers. Mannetjes hebben speciale luchtzakjes die worden gebruikt om een klokachtig geluid te maken. De oorsprong van walrus wordt op verschillende manieren toegeschreven aan combinaties van de Nederlandse woorden walvis ("walvis") en ros ("paard") of wal ("wal") en reus ("reus"). De meest waarschijnlijke oorsprong van het woord is echter het Oudnoordse kruisbeeld, wat "paardenwalvis" betekent, dat in omgekeerde vorm werd doorgegeven aan de Nederlandse en Noord-Duitse dialecten als walros en Walross. De verbinding Odobenus komt van odous (Grieks voor "tand") en baino (Grieks voor "lopen"), gebaseerd op walruswaarnemingen die hun slagtanden gebruiken om zichzelf uit het water te trekken. De term divergens in het Latijn betekent "uit elkaar draaien", verwijzend naar de slagtanden. De walrus heeft een prominente rol gespeeld in de culturen van veel Arctische volkeren, die van hen afhankelijk zijn geweest voor vlees, vet, huid, slagtanden en botten. In de 19e en vroege 20e eeuw, het voorwerp van zware commerciële exploitatie voor blubber en ivoor, daalden de walrusaantallen snel. De wereldbevolking heeft zich sindsdien hersteld, hoewel de populaties in de Atlantische Oceaan en Laptev gefragmenteerd blijven en zich op historisch depressieve niveaus bevinden. Er waren ongeveer 200.000 Pacifische walrussen volgens de meest recente (1990) op volkstelling gebaseerde schatting. De Atlantische walrus werd bijna uitgeroeid door commerciële oogst en heeft een veel kleinere bevolking. Goede schattingen zijn moeilijk te verkrijgen, maar de totale bevolking is waarschijnlijk onder de 20.000. Tusks en tandheelkunde Het meest opvallende kenmerk van de walrus zijn de lange slagtanden. Dit zijn langwerpige hoektanden, die cadeau zijn in beide geslachten en een lengte van 3 ft (1 meter) kunnen bereiken en tot 12 lb (5,4 kilogram) kunnen wegen. Tusks zijn iets langer en dikker bij mannen, die ze gebruiken voor gevechten, dominantie en weergave; de sterkste mannen met de grootste slagtanden domineren meestal sociale groepen. Tusks vormen en onderhouden ook gaten in het ijs en trekken uit op ijs. Eerder werd aangenomen dat slagtanden werden gebruikt om prooien uit de zeebodem te graven, maar analyses van schaafpatronen op de slagtanden geven aan dat ze door het sediment worden gesleept terwijl de bovenste rand van de snuit wordt gebruikt om te graven. Hoewel het gebit van walrussen zeer variabel is, hebben ze over het algemeen relatief weinig andere tanden dan de slagtanden. Het maximale aantal tanden is 38 met tandformule, maar meer dan de helft van de tanden zijn rudimentair en komen voor met minder dan 50% frequentie, zodanig dat een typische tandheelkunde slechts 18 tanden omvat Vibrissae Rondom de slagtanden is een brede mat van stijve haren (mystacial vibrissae), waardoor de walrus een karakteristiek gebukt uiterlijk heeft. Er kunnen 400 tot 700 vibrissae in 13 tot 15 rijen bereiken van 30 centimeter (12 in) in lengte, hoewel in het wild worden ze vaak gedragen tot een veel kortere lengte als gevolg van constant gebruik in foerageren.De vibrissae zijn bevestigd aan spieren en worden geleverd met bloed en zenuwen waardoor ze een zeer gevoelig orgaan zijn dat in staat is om vormen 3 mm (0,12 in) dik en 2 mm (0,079 in) breed te differentiëren. Huid Afgezien van de vibrissae, is de walrus dun bedekt met bont en lijkt kaal. De huid is sterk gerimpeld en dik, tot 10 cm (3,9 inch) rond de nek en schouders van mannen. De onderlaag van de blubber is tot 15 cm (5,9 inch) dik. Jonge walrussen zijn diepbruin en groeien bleek en meer kaneelkleurig naarmate ze ouder worden. Vooral oude mannetjes worden bijna roze. Omdat de bloedvaten van de huid samentrekken in koud water, kan de walrus bijna wit lijken tijdens het zwemmen. Mannetjes verwerven ook belangrijke knobbeltjes, die bazen worden genoemd, met name rond de nek en schouders. De walrus heeft een luchtzak onder de keel die fungeert als een zwevende bel en het in staat stelt om verticaal in het water te dobberen en te slapen. Het grootste deel van de Walruspopulatie in de Stille Oceaan overzomert ten noorden van de Beringstraat in het Chukchi-Zee langs de noordkust van Oost-Siberië, rond Wrangel Island, in het Beaufort-Zee langs de noordkust van Alaska en in de wateren tussen die locaties. Kleinere aantallen mannetjes in de zomer in de Golf van Anadyr aan de zuidkust van het schiereiland Chukchi van Siberië en in Bristol Bay voor de zuidkust van Zuid-Alaska ten westen van het schiereiland Alaska. In het voorjaar en de herfst komen ze samen in de Beringstraat, van de westkust van Alaska tot de Golf van Anadyr. Ze overwinteren in het Beringse Zee langs de oostelijke oever van Siberië ten zuiden van het noordelijke deel van het schiereiland Kamtsjatka en langs de zuidkust van Alaska. Een 28.000 jaar oud fossiel walrus exemplaar werd gebaggerd uit de baai van San Francisco, wat aangeeft dat de Pacifische Walrus ver naar het zuiden reikte tijdens de laatste ijstijd. De veel kleinere Atlantische populatie varieert van het Canadese Noordpoolgebied, Groenland, Spitsbergen en het westerne deel van het Russische Noordpoolgebied. Er zijn acht veronderstelde subpopulaties die grotendeels gebaseerd zijn op geografische distributie- en verplaatsingsgegevens, vijf ten westen van Groenland en drie ten oosten. De Atlantische walrus reikte ooit zuidwaarts tot Cape Cod en kwam in grote aantallen voor in de Golf van St. Lawrence. In april 2006, de Canadese Species at Risk Act vermeld de Noordwestelijke Atlantische Walrus populatie (Quebec, New Brunswick, Nova Scotia, Newfoundland en Labrador) als zijnde uitgeroeid in Canada. De geïsoleerde Laptev-populatie is het hele jaar door beperkt tot de centrale en westerne regio's van het Zee Laptev, de meest oostelijke regio's van het Kara-Zee en de meest westelijke regio's van het Oost-Siberische Zee. De huidige populatie wordt geschat op tussen de 5.000 en 10.000 individuen. Dieet Vanwege hun beperkte duikvermogen (en de juiste nabijgelegen ijsbedekking) geven walrussen de voorkeur aan ondiepe plankgebieden en foerageren voornamelijk op de bodem van het zee, vaak vanaf zeeen ijsplatforms.De diepste geregistreerde duiken zijn ongeveer 80 meter (260 ft). Ze kunnen tot een half uur onder water blijven. De walrus heeft een gevarieerde en opportunistische voeding, die zich voedt met meer dan 60 geslachten van mariene organismen, waaronder garnalen, krabben, buiswormen, zachte koralen, manteldieren, zeeen komkommers, verschillende weekdieren en zelfs delen van andere oorschelpdieren (zeehonden). Zee De walrus geeft echter de voorkeur aan bentische tweekleppige weekdieren, met name schelpdieren, waarvoor hij foerageert door langs de vleesbodem te grazen, prooi te zoeken en te identificeren met zijn gevoelige vibrissae en de duistere bodems te reinigen met waterstralen en actieve kiepbewegingen. Het walrusgehemelte is uniek gewelfd, waardoor effectieve zuigkracht mogelijk is. Afgezien van de grote aantallen organismen die daadwerkelijk door de walrus worden geconsumeerd, heeft het foerageren een grote perifere impact op benthische gemeenschappen. Het verstoort de bodem van het zee, geeft voedingsstoffen vrij in de waterkolom, stimuleert het mengen en bewegen van veel organismen en verhoogt de patchiness van het benthos. Zeehondenweefsel is waargenomen in een vrij aanzienlijk deel van de walrusmagen in de Stille Oceaan, maar het belang van zeehonden in het walrusdieet is onderwerp van discussie.Er zijn zeldzame gedocumenteerde gevallen van roofdieren op zeevogels, met name de Brunnich's Guillemot. Door zijn grote omvang heeft de walrus slechts twee natuurlijke roofdieren: de orka en het polaire beer. Het vormt echter geen belangrijk onderdeel van het dieet van een van beide roofdieren. Het polaire beer jaagt op de walrus door zich te haasten naar gestrande aggregaties en individuen te consumeren die verpletterd of gewond zijn bij de plotse uittocht, meestal jongere of zieke dieren.Zelfs een gewonde walrus is echter een geduchte tegenstander voor een polaire beer, en directe aanvallen zijn zeldzaam. In de 18e en 19e eeuw werd de walrus zwaar uitgebuit door Amerikaanse en Europese zeehondenjagers en walvisjagers, wat leidde tot de bijna-uitroeiing van de Atlantische bevolking.Commerciële walrusoogst is nu verboden in het hele verspreidingsgebied, hoewel Chukchi, Yupik en Inuit-volkeren kleine aantallen blijven doden tegen het einde van elke zomer. Traditionele jagers gebruikten alle delen van de walrus. Het vlees, vaak bewaard, is een belangrijke wintervoedingsbron; de flippers worden gefermenteerd en tot de lente als delicatesse opgeslagen; slagtanden en botten werden van oudsher gebruikt voor gereedschap en materiaal voor handwerk; de olie werd gemaakt voor warmte en licht; de taaie huid maakte touw en huis- en bootbekleding; de darmen en darmvoeringen maakten waterdichte parka's; enz. Hoewel sommige van deze toepassingen zijn vervaagd met toegang tot alternatieve technologieën, blijft walrusvlees een belangrijk onderdeel van lokale diëten en blijft het snijden en graveren van slagtanden een vitale kunstvorm. De walrusjacht wordt gereguleerd door grondstoffenbeheerders in Rusland, de Verenigde Staten, Canada en Denemarken en vertegenwoordigers van de respectieve jachtgemeenschappen. Naar schatting 4-7.000 walrussen in de Stille Oceaan worden geoogst in Alaska en Rusland, waaronder een aanzienlijk deel (ongeveer 42%) van de getroffen en verloren dieren. Jaarlijks worden er in de omgeving van Groenland honderden mensen weggehaald. De duurzaamheid van deze oogstniveaus is moeilijk vast te stellen gezien de onzekere schattingen van de populatie en parameters zoals vruchtbaarheid en sterfte. De gevolgen van klimaatverandering zijn een ander punt van zorg. De omvang en dikte van het pakijs heeft de afgelopen jaren ongewoon lage niveaus bereikt. De walrus vertrouwt op dit ijs tijdens de bevalling en aggregatie in de reproductieve periode. Dunnere pakijs over het Bering Zee heeft de hoeveelheid rustgebied in de buurt van optimale voedingsgronden verminderd. Dit scheidt zogende vrouwen op grotere schaal van hun kalveren, waardoor de voedingsstress voor de jongen toeneemt en de voortplantingssnelheid afneemt. Verminderd zee aan de kust is ook betrokken geweest bij de toename van het aantal sterfgevallen door stormlopen langs de kusten van het Zee Chukchi tussen Oost-Rusland en western Alaska. Momenteel zijn twee van de drie walrus-ondersoorten door de IUCN als "minst zorgwekkend" vermeld, terwijl de derde "gegevenstekort" is. De walrus in de Stille Oceaan wordt niet vermeld als "uitgeput" volgens de Marine Mammal Protection Act, noch als "bedreigd" of "bedreigd" onder de Endangered Species Act. De populaties van het Zee van Laptev en de Atlantische Oceaan worden in het Russische Rode Boek geclassificeerd als categorie 2 (afnemend) en categorie 3 (zeldzaam). De wereldwijde handel in walrusivoor is beperkt volgens een CITES Appendix 3-lijst. Cultuur De walrus speelt een belangrijke rol in de religie en folklore van veel Arctische volkeren. Huid en bot worden gebruikt in sommige ceremonies en het dier verschijnt vaak in legendes. Bijvoorbeeld, in een Chukchi-versie van de wijdverspreide mythe waarin Raven de zon en de maan herstelt van een boze geest door zijn dochter te verleiden, gooit de boze vader de dochter van een hoge klif en, als ze in het water valt, verandert ze in een walrus - mogelijk de oorspronkelijke walrus. Volgens verschillende legendes worden de slagtanden gevormd door de sporen van slijm van het huilende meisje of haar lange vlechten. Deze mythe is mogelijk gerelateerd aan de Chukchi-mythe van de oude vrouw met een walruskop die over de onderkant van het zee regeert, die op zijn beurt verbonden is met de Inuit-godin Sedna. Zowel in Tsjoekotka als in Alaska wordt aangenomen dat de aurora borealis een speciale wereld is die wordt bewoond door degenen die zijn gestorven door geweld, de veranderende stralen die overleden zielen vertegenwoordigen die bal spelen met een walruskop. Vanwege zijn opvallende uiterlijk, grote massa en onmiddellijk herkenbare snorharen en slagtanden, verschijnt de walrus ook in de populaire culturen van volkeren met weinig directe ervaring met het dier, met name in de Engelse kinderliteratuur. De bekendste verschijning van het schilderij is misschien wel in Lewis Carroll's grillige gedicht The Walrus and the Carpenter, dat in 1871 verscheen in zijn boek Through the Looking Glass. In het gedicht gebruiken de gelijknamige anti-helden bedrog om een groot aantal oesters te consumeren. Hoewel Carroll nauwkeurig de eetlust van de biologische walrus voor tweekleppige weekdieren portretteert, vormen oesters, voornamelijk nearshore en intergetijdenbewoners, in feite een onbeduidend deel van zijn dieet, zelfs in gevangenschap. Een andere verschijning van de walrus in de literatuur is in het verhaal The White Seal in Rudyard Kipling's The Oerwoud Book, waar het de "oude Zee Vitch - de grote, lelijke, opgeblazen, pompeuze, dikke nek, lange slagtanden walrus van de Noord-Stille Oceaan, die geen manieren heeft, behalve wanneer hij slaapt". Walrussen zijn ook te horen in de nummers I Am the Walrus en Glass Onion van The Beatles. Dieet Walrus-nietjes omvatten mosselen, mosselen en andere bodembewonende (of benthische) organismen die ze via hun snorharen lokaliseren. Ze zijn ook bekend om karkassen van jonge zeehonden te eten wanneer voedsel schaars is. Gedragswalrussen zijn zeer sociale dieren en komen in grote aantallen samen. Ze trekken uit in kuddes en mannetjes en vrouwen vormen aparte kuddes tijdens het niet-broedseizoen. Ze vestigen dominantie door middel van dreigingsvertoningen waarbij slagtanden, lichamen en agressie betrokken zijn. De grootste walrussen zijn het meest agressief. Walrussen brengen twee derde van hun leven in het water door. De meeste walrusgroepen trekken 's winters naar het noorden en 's winters naar het zuiden, en vrouwen trekken naar het ijs om te bevallen. Vanwege zijn grote omvang heeft de walrus slechts twee natuurlijke roofdieren: de orka (of orka) en het polaire beer. Voortplanting Paringseizoen: december tot maart Geboorte: 15-16 maanden Nakomelingen: Over het algemeen 1 kalf, hoewel tweelingen zijn geregistreerd. Kalveren zijn asgrauw tot bruin van kleur en wegen bij de geboorte ongeveer 99-165 lbs. Ze worden binnen een paar weken roodachtig bruin en groeien snel op de melk van hun moeder. Vrouwen met jonge kalveren verzamelen zich in ‘kwekerijkuddes’ om elkaar te helpen hun jongen groot te brengen. Kalveren worden gespeend van hun moeder op ongeveer twee jaar oud. Historisch gezien werden walrussen commercieel opgejaagd voor hun ivoren slagtanden, olie en huiden. Tegenwoordig wordt er in mindere mate op gejaagd. De grootste bedreiging voor walrussen vandaag de dag is klimaatverandering. Walrussen voeden zich op de oceaanbodem in de relatief ondiepe wateren van het continentaal plat, waar het zee zelf een rijk voedselweb in stand houdt. Algen groeien in lange sleuven aan de rand van het ijs en in de nabijgelegen wateren. Deze algen worden gegeten door kleine dieren genaamd zoöplankton, die op hun beurt grotere dieren voeden. Bij elke stap onderweg "regenen" deeltjes voedsel en voedingsstoffen naar beneden op de oceaanbodem, waardoor de enorme bedden van weekdieren worden onderhouden waarop walrussen smullen. Vrouwen laten hun jongen veilig achter op het zee terwijl ze foerageren en trekken dan naar buiten om hun kalveren te verzorgen. De versnelde terugtrekking van het zee zet de veilige haven van de pasgeborenen verder weg van het voedsel van de moeders, wat betekent lange, vermoeiende zwemmen voor de moeders en meer tijd alleen voor de kalveren.