Wapenmunt Officieel symbool Spanje Poster

De Canarische Eilanden (uitgesproken/əˈnejuriːaɪalkodz/; Spaans: Islas Canarias, uitgesproken [ˈizlas kaˈnajas]; 28°06′NB 15°24′WCoordinaten: 28°06′NB 15°24′WL) zijn Spaans ipelago, dat op zijn beurt een van de Spaanse autonome gemeenschappen en een ultraperifere regio van de Europese Unie vormt. De eilandengroep ligt net voor de noordwestkust van het Afrikaanse vasteland, 100 km ten westen van de betwiste grens tussen Marokko en de Westerne Sahara. De stromingen van het zee die van de kust van de Canarische Eilanden vertrekken, leidden vroeger tot schepen naar Amerika. De eilanden die het hoogst tot het laagst zijn zijn: Tenerife, Fuerteventura, Gran Canaria, Lanzarote, La Palma, La Gomera, El Hierro, Alegranza, La Graciosa en Montaña Clara. De Canarische Eilanden hebben momenteel een bevolking van 2.098.593 inwoners, waardoor het de achtste dichtstbevolkte van de Spaanse autonome gemeenschappen is, met een dichtheid van 281,8 inwoners per km². Tenerife is het dichtstbevolkte eiland met ongeveer een miljoen inwoners; het eiland Gran Canaria is het op een na dichtstbevolkte eiland. Het totale oppervlak van de eilandengroep bedraagt 7447 km². Het geniet ook van subtropisch klimaat met langere warme dagen in de zomer en koel in de winter. De hoofdstad wordt gedeeld door de steden Santa Cruz de Tenerife en Las Palmas de Gran Canaria, die op hun beurt de hoofdsteden van de provincies Santa Cruz de Tenerife en Las Palmas zijn. Tot 1927 was Santa Cruz de Tenerife de enige hoofdstad. De op twee na grootste stad van de Canarische Eilanden is San Cristóbal de La Laguna (Werelderfgoedgebied van de stad) op het eiland Tenerife. Historisch gezien werden ze gebruikt door messeners om ze te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden de commissarissen boerenwapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenlagen een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21ste eeuw worden wapenlagen nog steeds gebruikt door allerlei instellingen en individuen (zo hebben verschillende universiteiten richtlijnen over hoe hun wapenhoeken kunnen worden gebruikt en hoe hun gebruik kan worden beschermd). De kunst om wapens te ontwerpen, weer te geven, te beschrijven en op te nemen wordt heraldry genoemd. Het gebruik van wapenlagen door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt heraldry als burgerlijk heraldry genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. In die tradities zijn wapenmantels legale bezittingen die van vader op zoon worden overgedragen; vrouwen en dochters kunnen ook wapens beren die zijn aangepast om hun relatie met de huidige wapenhouder aan te geven. Niet-gedifferentieerde wapens worden slechts door één persoon op een bepaald tijdstip gebruikt. Andere nakomelingen van de oorspronkelijke drager kunnen de voorouderlijke armen slechts met enig verschil beren: meestal een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de Koninklijke Familie) nu altijd het merk van een erfgenaam is. Wegens hun belang bij de identificatie, met name bij zegels op juridische documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; op dit moment zijn er maar weinig landen die dit nog steeds doen. Dit is uitgevoerd door herders en het onderzoek naar wapenlagen wordt daarom "heraldry" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldry) zijn minder restrictief, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastisch huis of familie dezelfde armen kunnen gebruiken, hoewel een of meer elementen aan het hoofd van het huis kunnen worden voorbehouden. Op termijn verspreidt het gebruik van wapens zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van een ontwerpinstituut "is de moderne logo en het zakenleven geëvolueerd van de gevechtsstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwse tijd". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen die zijn samengesteld uit wapenlagen in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart betoogt dat sommige wapenlagen een vorm van zakelijke logo waren. Musea op middeleeuwse wapenarsenaal wijzen er ook op dat ze als symbool kunnen worden gezien als voorlopers van de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor het vormen van groepsidentiteit. Merk op dat niet alle persoonlijke of collectieve insignes heraldic zijn, hoewel zij vele eigenschappen kunnen delen. De vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen (waar ze tekens worden genoemd), ambassades en dergelijke te identificeren, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldry voorkomen, maar worden meestal niet herkenbaar geacht. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationale wapenmantel hebben, en de twee lijken misschien helemaal niet op elkaar. De vlag van Schotland (St Andrew's Cross) heeft bijvoorbeeld een witte zoutoplossing op een blauw veld, maar de koninklijke armen van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele tang op een goud (of) veld. De Grote Saal van de Verenigde Staten wordt vaak het wapen van de Verenigde Staten genoemd. De blazon ("Paleways of 13 stuks, argent and gules; a chief, azure") is bewust bedoeld om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zeehonden, die de rol van wapenschild vervullen. De staat Vermont (opgericht als de onafhankelijke republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om een zegel te gebruiken voor de waarmerking van officiële staatsdocumenten en heeft ook een eigen aparte wapenmantel. Veel Amerikaanse sociale partners en minderheden, met name universiteitsorganisaties, gebruiken wapens in hun symboliek. Deze wapens verschillen sterk in hun mate van gehechtheid aan de Europese heraldische traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten met het Amerikaanse lidmaatschap zijn opgericht, kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke diocesen en kathedralen hebben een wapen.