Wapenstilstand symb nol. poster

Joegoslavië (Servisch, Kroatisch, Bosnisch, Montenegrijns, Macedonisch, Sloveens: Joegoslaafs; Ј Cyrillisch schrift: у а; letterlijk in het Engels: "Zuid-Zuid" of "Land of the South Slavs") is een term die drie entiteiten beschrijft die achtereenvolgens bestonden op het westerne deel van het Balkanschiereiland in Europa, gedurende het grootste deel van de twintigste eeuw. Het eerste land dat bekend staat onder deze naam was het Koninkrijk Joegoslavië, dat voor 3 oktober 1929 bekend was als het Koninkrijk Serviërs, Kroaten en Slovenië. Het is op 1 december 1918 opgericht door de unie van de staat Slovenië, Kroaten en Serviërs en het Koninkrijk Servië (waaraan het Koninkrijk Montenegro op 13 november 1918 is gehecht, en de Conferentie van ambassadeurs in Parijs heeft de Unie op 13 juli 1922 internationaal erkend). Het Koninkrijk Joegoslavië werd in 1941 door de Axis-mogendheden aangevallen en werd door de gebeurtenissen die daarop volgden in 1943 en 1945 officieel afgeschaft. Het tweede land met deze naam was het Democratische Federale Joegoslavië, dat in 1943 werd afgekondigd door de Joegoslavische Partizanen-verzetsbeweging in de Tweede Wereldoorlog. In 1946, toen er een communistische regering werd gevormd, werd de naam veranderd in de Federale Volksrepubliek Joegoslavië. In 1963 werd de naam van de SFRJ weer overgenomen door de Socialistische Federale Republiek Joegoslavië. Dit was de grootste Joegoslavische staat, aangezien Istrië en Rijeka na het einde van de Tweede Wereldoorlog aan het nieuwe Joegoslavië werden toegevoegd. De zes socialistische republieken waaruit het land bestond, en twee autonome socialistische provincies die het land vormden, waren: SR Bosnië en Herzegovina, SR Kroatië, SR Macedonië, SR Montenegro, SR Slovenië en SR Servië (met inbegrip van de autonome provincies SAP Vojvodina en SAP Kosovo, die ook gelijkwaardige leden van de federatie waren [vermelding nodig]). Vanaf 1991 is de SFRJ in de Joegoslavische oorlogen uiteengevallen, die volgden op de afscheiding van de meeste onderdelen van het land. Het laatste land dat de naam Joegoslavië heeft beer, was de Federale Republiek Joegoslavië (FRJ) die op 27 maart 1992 werd opgericht. Het was een federatie op het grondgebied van de twee resterende (niet-afscheidingsvrije) republieken Montenegro en Servië (waaronder de autonome provincies Vojvodina en Kosovo). Op 4 februari 2003 werd de naam van de statenunie Servië en Montenegro gewijzigd en werd de naam "Joegoslavië" officieel afgeschaft. Op respectievelijk 3 en 5 juni 2006 hebben Montenegro en Servië hun onafhankelijkheid uitgeroepen en daarmee een einde gemaakt aan de Joegoslavische staat. Kosovo heeft zich in 2008 onafhankelijk verklaard. Haar status is echter nog steeds omstreden. Historisch gezien werden ze gebruikt door messeners om ze te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden de commissarissen boerenwapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenlagen een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21ste eeuw worden wapenlagen nog steeds gebruikt door allerlei instellingen en individuen (zo hebben verschillende universiteiten richtlijnen over hoe hun wapenhoeken kunnen worden gebruikt en hoe hun gebruik kan worden beschermd). De kunst om wapens te ontwerpen, weer te geven, te beschrijven en op te nemen wordt heraldry genoemd. Het gebruik van wapenlagen door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt heraldry als burgerlijk heraldry genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. In die tradities zijn wapenmantels legale bezittingen die van vader op zoon worden overgedragen; vrouwen en dochters kunnen ook wapens beren die zijn aangepast om hun relatie met de huidige wapenhouder aan te geven. Niet-gedifferentieerde wapens worden slechts door één persoon op een bepaald tijdstip gebruikt. Andere nakomelingen van de oorspronkelijke drager kunnen de voorouderlijke armen slechts met enig verschil beren: meestal een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de Koninklijke Familie) nu altijd het merk van een erfgenaam is. Wegens hun belang bij de identificatie, met name bij zegels op juridische documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; op dit moment zijn er maar weinig landen die dit nog steeds doen. Dit is uitgevoerd door herders en het onderzoek naar wapenlagen wordt daarom "heraldry" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldry) zijn minder restrictief, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastisch huis of familie dezelfde armen kunnen gebruiken, hoewel een of meer elementen aan het hoofd van het huis kunnen worden voorbehouden. Op termijn verspreidt het gebruik van wapens zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van een ontwerpinstituut "is de moderne logo en het zakenleven geëvolueerd van de gevechtsstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwse tijd". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen die zijn samengesteld uit wapenlagen in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart betoogt dat sommige wapenlagen een vorm van zakelijke logo waren. Musea op middeleeuwse wapenarsenaal wijzen er ook op dat ze als symbool kunnen worden gezien als voorlopers van de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor het vormen van groepsidentiteit. Merk op dat niet alle persoonlijke of collectieve insignes heraldic zijn, hoewel zij vele eigenschappen kunnen delen. De vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen (waar ze tekens worden genoemd), ambassades en dergelijke te identificeren, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldry voorkomen, maar worden meestal niet herkenbaar geacht. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationale wapenmantel hebben, en de twee lijken misschien helemaal niet op elkaar. De vlag van Schotland (St Andrew's Cross) heeft bijvoorbeeld een witte zoutoplossing op een blauw veld, maar de koninklijke armen van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele tang op een goud (of) veld. De Grote Saal van de Verenigde Staten wordt vaak het wapen van de Verenigde Staten genoemd. De blazon ("Paleways of 13 stuks, argent and gules; a chief, azure") is bewust bedoeld om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zeehonden, die de rol van wapenschild vervullen. De staat Vermont (opgericht als de onafhankelijke republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om een zegel te gebruiken voor de waarmerking van officiële staatsdocumenten en heeft ook een eigen aparte wapenmantel. Veel Amerikaanse sociale partners en minderheden, met name universiteitsorganisaties, gebruiken wapens in hun symboliek. Deze wapens verschillen sterk in hun mate van gehechtheid aan de Europese heraldische traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten met het Amerikaanse lidmaatschap zijn opgericht, kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke diocesen en kathedralen hebben een wapen.