Wij, het volk...Barack Obama en de Grondwet Magneet

"Mensen die bereid zijn hun vrijheid in te ruilen voor tijdelijke veiligheid verdienen geen van beide en zullen beide verliezen" — Benjamin Franklin presidentiële democratische kandidaat, Barack Obama, staat op de foto terwijl hij de grondwet van de Verenigde Staten overschaduwt (een dubbele blootstelling). Pas het afbeelding aan door persoonlijke tekst toe te voegen. Opmerking: Het Oudengelse lettertype komt het dichtst in de buurt van het lettertype in de Grondwet. Afbeelding van Obama: Steve Jurvetson. Toespraak van Obama: Aan voorzitter Dean en mijn grote vriend Dick Durbin, en aan al mijn medeburgers van deze grote natie: Met diepe dankbaarheid en grote nederigheid aanvaard ik uw nominatie voor het presidentschap van de Verenigde Staten. Ik wil mijn bedankt uitspreken voor de geschiedenis van de kandidaten die mij op deze reis hebben begeleid, en vooral voor degene die het verst is afgereisd _ een voorvechtster van werkende Amerikanen en een inspiratiebron voor mijn dochters en voor de jouwe â€" Hillary Rodham Clinton. Aan President Clinton, die gisteravond het hoesje voor verandering maakte omdat alleen hij het kan maken; aan Ted Kennedy, die de geest van dienstbaarheid belichaamt; en aan het volgende vice-president van de Verenigde Staten, Joe Biden, dank ik u. Ik ben dankbaar dat ik deze reis mag afsluiten met een van de beste staatslieden van onze tijd, een man op zijn gemak met iedereen, van wereldleiders tot de dirigenten op de Amtrak-trein die hij nog elke avond mee naar huis neemt. Tot liefde van mijn leven, onze volgende first lady, Michelle Obama, en tot Sasha en Malia, hou ik zoveel van je, en ik ben zo trots op jullie allemaal. Vier jaar geleden stond ik voor jullie en vertelde mijn verhaal van de korte verbintenis tussen een jong man uit Kenia en een jonge vrouw uit Kansas. Ze waren niet rijk of bekend, maar deelden de overtuiging dat in Amerika hun zoontje kon bereiken wat hij voor ogen had. Het is die belofte die dit land altijd heeft onderscheiden, dat ieder van ons door hard werken en opofferingen zijn individuele dromen kan nastreven, maar toch samenkomt als één Amerikaanse familie, om ervoor te zorgen dat de volgende generatie ook zijn dromen kan nastreven. Daarom sta ik hier vanavond. Want 232 jaar lang, op elk moment dat die belofte in gevaar was, vonden gewone mannen en vrouwen, studenten en soldaten, boeren en leerkrachten, verpleegsters en schoonmakers de moed om ze in leven te houden. We ontmoeten elkaar op een van die bepalende momenten, een moment waarop onze natie in oorlog is, onze economie in rep en roer is, en de Amerikaanse belofte opnieuw is bedreigd. Vanavond hebben meer Amerikanen geen werk, en meer mensen werken harder voor minder. Meer van jullie hebben jullie huizen verloren, en nog meer zien jullie huizenwaarden kelderen. Meer van jullie hebben auto's die je niet kan veroorloven om te rijden, creditcardrekeningen die je niet kan betalen, en collegegeld dat buiten je bereik ligt. Deze uitdagingen worden niet allemaal door de overheid veroorzaakt. Maar het uitblijven van een antwoord is een direct gevolg van een gebroken politiek in Washington en het mislukte beleid van George W. Struik. Amerika, we zijn beter dan de afgelopen acht jaar. We zijn een beter land dan dit. Dit land is fatsoenlijker dan een land waar een vrouw in Ohio, die op de rand van haar pensioen staat, een ziekte moet overwinnen die haar leven lang van zware arbeid is beroofd. Dit land is edelmoediger dan een land waar een man in Indiana de uitrusting waar hij twintig jaar aan gewerkt heeft, moet inpakken en bekijken hoe ze naar China werden verscheept, om vervolgens verstikt te raken als hij uitlegt hoe hij zich een mislukking voelde toen hij naar huis ging om zijn familie het nieuws te vertellen. We leven meedogenlozer dan een regering die veteranen laat slapen op straat en gezinnen in armoede laat vervallen; die haar handen in de schoot legt terwijl een grote Amerikaanse stad voor onze ogen verdrinkt. Vanavond zeg ik tegen het Amerikaanse volk, tegen democraten, republikeinen en onafhankelijken in dit grote land: genoeg! Dit moment, deze verkiezing is onze kans om in de 21ste eeuw de Amerikaanse belofte levend te houden. Want volgende week, in Minnesota, zal dezelfde partij die je twee termen van George Struik en Dick Cheney bracht dit land om een derde vragen. En we zijn hier omdat we te veel van dit land houden om de komende vier jaar eruit te laten zien zoals de laatste acht jaar. Op 4 november moeten we opstaan en zeggen: "Acht is genoeg." Laat er nu geen twijfel over bestaan. De Republikeinse kandidaat, John McCain, heeft het uniform van ons land met moed en onderscheiding gedragen, en daarvoor zijn we hem onze dankbaarheid en respect verschuldigd. Volgende week zullen we ook horen over die gelegenheden waarbij hij gebroken is met zijn partij als bewijs dat hij de verandering kan leveren die we nodig hebben. Maar het record is duidelijk: John McCain heeft 90 procent van de tijd met George Struik gestemd. Senator McCain praat graag over oordeel, maar wat zegt het echt over jouw oordeel als je denkt dat George Struik meer dan 90% van de tijd gelijk heeft? Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben niet klaar om tien procent kans te maken op verandering. De waarheid is dat senator McCain, bij elke kwestie die een verschil zou maken in je leven, in de gezondheidszorg, het onderwijs en de economie, allesbehalve onafhankelijk is geweest. Hij zei dat onze economie "grote vooruitgang" heeft geboekt onder dit president. Hij zei dat de fundamenten van de economie sterk zijn. Toen een van zijn belangrijkste adviseurs, het man dat zijn economische plan schreef, sprak over de angst die Amerikanen voelen, zei hij dat we net leden aan een "mentale recessie", en dat we, ik citeer, "een natie van zeurpieten" zijn geworden. Een natie van zeurpieten? Vertel dat maar aan de trotse autoarbeiders van een plant in Michigan, die nadat ze erachter waren gekomen dat het dicht ging elke dag opdagen en keihard bleven werken, omdat ze wisten dat er mensen waren die rekenden op de remmen die ze maakten. Zeg dat maar tegen de militaire families die hun last stilzwijgend op zich nemen terwijl ze hun geliefden zien vertrekken voor hun derde, vierde of vijfde dienstronde. Dit zijn geen zeurpieten. Ze werken hard en geven terug en gaan door zonder klachten. Dit zijn de Amerikanen die ik ken. Ik geloof niet dat senator McCain zich niets aantrekt van wat er in het leven van Amerikanen gebeurt. Ik denk alleen dat hij het niet weet. Waarom zou hij de middenklasse anders definiëren als iemand die minder dan 5 miljoen dollar per jaar verdient? Hoe kan hij anders honderden miljarden aan belastingvoordelen voor grote bedrijven en oliemaatschappijen voorstellen, maar geen cent belastingverlaging voor meer dan 100 miljoen Amerikanen? Hoe anders zou hij een zorgplan kunnen aanbieden dat de uitkeringen van mensen zou belasten, of een onderwijsplan dat gezinnen niets zou helpen betalen, of een plan dat de sociale zekerheid zou privatiseren en uw pensioen zou vergokken? Het is niet omdat het John McCain niets kan schelen. Het is omdat John McCain het niet snapt. Meer dan twee decennia lang heeft hij zich geabonneerd op die oude, in diskrediet geraakte Republikeinse filosofie â€" meer en meer te geven aan diegenen met de meeste en hoop dat welvaart doordringt naar alle anderen. In Washington noemen ze dit de Ownership Society, maar wat het echt betekent is dat je alleen staat. Geen werk meer? Veel geluk. Geen gezondheidszorg? De markt zal het oplossen. Geboren in armoede? Trek jezelf omhoog met je eigen bootstraps, zelfs als je geen laarzen hebt. Je bent alleen. Nou, het is tijd voor hen om hun eigen falen te bezitten. Het is tijd voor ons om Amerika te veranderen. Wij Democraten hebben een heel andere maatstaf voor de vooruitgang in dit land. We meten vooruitgang door te kijken hoeveel mensen een baan kunnen vinden die de hypotheek betaalt; of je aan het einde van elke maand wat extra geld weg kunt stoppen zodat je op een dag je kind haar diploma kunt zien ontvangen. We meten de vooruitgang in de 23 miljoen nieuwe banen die werden gecreëerd toen Bill Clinton president was, toen de gemiddelde Amerikaanse familie haar inkomen zag stijgen tot 7.500 dollar in plaats van dalen tot 2.000 dollar, zoals het heeft gedaan onder George Struik. We meten de kracht van onze economie niet aan het aantal miljardairs dat we hebben of de winsten van de Fortune 500, maar aan de vraag of iemand met een goed idee een risico kan nemen en een nieuw bedrijf kan beginnen, of aan de vraag of de serveerster die leeft van tips een vrije dag kan nemen om te zorgen voor een ziek kind zonder haar baan te verliezen, een economie die de waardigheid van werk respecteert. De basis die we gebruiken om economische kracht te meten is of we die fundamentele belofte nakomen die dit land groot heeft gemaakt, een belofte die de enige reden is dat ik hier vanavond sta. Want in de gezichten van de jonge veteranen die terugkomen uit Irak en Afghanistan, zie ik mijn grootvader, die zich aanmeldde na Pearl Harbor, marcheerde in Patton's Army en werd beloond door een dankbaar land met de kans om GI Bill te overnemen. Tegenover die jonge studente die slechts drie uur slaapt voor ze de nachtdienst doet, denk ik aan mijn moeder, die mijn zus en mij alleen opvoedde terwijl ze werkte en haar diploma behaalde; die ooit een voedselbon ging halen, maar ons nog steeds naar de beste scholen in het land kon sturen met behulp van studieleningen en beurzen. Als ik een andere arbeider hoor zeggen dat zijn fabriek is gesloten, herinner ik me al die mannen en vrouwen aan de zuidkant van Chicago die ik twee decennia geleden verdedigde nadat het lokale plant was gesloten. Als ik een vrouw hoor praten over de moeilijkheden bij het starten van haar eigen bedrijf, denk ik aan mijn oma, die zich omhoog werkte van het secretariaat naar het middenkader, ondanks het feit dat ze jarenlang werd genegeerd voor promoties omdat ze een vrouw was. Zij leerde me over hard werken. Zij is degene die het kopen van een nieuwe auto of een nieuwe jurk voor zichzelf uitstelde zodat ik een beter leven zou kunnen hebben. Ze schonk alles wat ze had in me. En hoewel ze niet meer kan reizen, weet ik dat ze vanavond kijkt, en dat vanavond ook haar avond is. Ik weet niet wat voor leven John McCain denkt dat beroemdheden leiden, maar dit is van mij. Dit zijn mijn helden. Hun verhalen hebben mij gevormd. En namens hen ben ik van plan deze verkiezingen te winnen en onze belofte als president van de Verenigde Staten levend te houden. Wat is die belofte? Het is een belofte die zegt dat ieder van ons de vrijheid heeft om van zijn eigen leven te maken wat we willen, maar dat we ook de plicht hebben om elkaar met waardigheid en respect te behandelen. Deze belofte houdt in dat de markt gedrevenheid en vernieuwing moet belonen en groei moet genereren, maar dat bedrijven hun verantwoordelijkheden moeten nakomen met betrekking tot creëer-Amerikaanse banen, moeten letten op Amerikaanse werknemers en zich aan de spelregels moeten houden. De onze belooft dat de overheid niet al onze problemen kan oplossen, maar zij moet doen wat wij niet voor onszelf kunnen doen, ons tegen schade beschermen en ieder kind behoorlijk onderwijs bieden; ons water schoon houden en ons speelgoed veilig maken; investeren in nieuwe scholen en nieuwe wegen en nieuwe wetenschap en technologie. Onze regering moet voor ons werken, niet tegen ons. Het zou ons moeten helpen, niet ons pijn doen. Het zou kansen moeten garanderen, niet alleen voor hen met het meeste geld en invloed, maar voor elke Amerikaan die wil werken. Dat is de belofte van Amerika, het idee dat we verantwoordelijk zijn voor onszelf, maar dat we ook opstaan of herfsten als één volk; de basisovertuiging dat ik de hoeder ben van mijn broer; ik ben de hoeder van mijn zus. Dat is de belofte die we moeten nakomen. Dat is de verandering die we nu nodig hebben. Laat me dus precies uitleggen wat die verandering zou betekenen als ik president ben. Verandering betekent een belastingwetboek dat niet de lobbyisten beloont die het hebben geschreven, maar de Amerikaanse werknemers en kleine bedrijven die het verdienen. In tegenstelling tot John McCain, zal ik stoppen met belastingvoordelen te geven aan bedrijven die banen naar het buitenland verschepen, en ik zal ze beginnen te geven aan bedrijven die goede banen creëer hier in Amerika. Ik zal de vermogenswinstbelasting afschaffen voor de kleine bedrijven en de startups die creëer zullen zijn voor de hoogbetaalde, hightech banen van morgen. Ik verlaag de belastingen â€" voor 95% van alle werkende gezinnen. Omdat in een economie als deze het laatste is wat we moeten doen de belastingen verhogen voor de middenklasse. En in het belang van onze economie, onze veiligheid en de toekomst van onze wereld zal ik als president een duidelijk doel stellen: over tien jaar zullen we eindelijk een einde maken aan onze afhankelijkheid van aardolie uit het Midden-Oosten. Washington praat al dertig jaar over onze olieverslaving. John McCain is er al zesentwintig jaar. In die tijd zei hij nee tegen hogere brandstofefficiëntienormen voor auto's, nee tegen investeringen in hernieuwbare energie, nee tegen hernieuwbare brandstoffen. Vandaag importeren we drie keer zoveel olie als de dag dat Senator McCain kantoor innam. Het is nu tijd om een einde te maken aan deze verslaving en te begrijpen dat boren een noodoplossing is en geen langetermijnoplossing. Niet eens in de buurt. Als president zal ik onze aardgasreserves aanboren, investeren in schone steenkooltechnologie en manieren vinden om kernenergie veilig te benutten. Ik help onze autobedrijven met gereedschap, zodat de zuinige auto's van de toekomst hier in Amerika gebouwd worden. Ik zal het makkelijker maken voor het Amerikaanse volk om deze nieuwe auto's te betalen. Ik zal 150 miljard dollar investeren in betaalbare, hernieuwbare energiebronnen, windenergie, zonne-energie en de volgende generatie biobrandstoffen. Een investering die zal leiden tot nieuwe industrieën en 5 miljoen nieuwe banen die goed betalen en nooit kunnen worden uitbesteed. Amerika, nu is niet het moment voor kleine plannen. Dit is het moment om eindelijk onze morele verplichting na te komen om ieder kind onderwijs van wereldklasse te bieden, want er is niets minder voor nodig om te concurreren in de wereldeconomie. Michelle en ik zijn hier vanavond alleen omdat we een kans kregen op een opleiding. En ik zal geen genoegen nemen met een Amerika waar sommige kinderen die kans niet hebben. Ik zal investeren in onderwijs voor jonge kinderen. Ik rekruteer een leger van nieuwe leraren, betaal hogere salarissen en geef ze meer steun. In ruil daarvoor vraag ik om hogere normen en meer verantwoording. En we zullen onze belofte aan elke jonge Amerikaan nakomen. Als je je inzet om je gemeenschap of je land te dienen, zullen we ervoor zorgen dat je je een opleiding kunt veroorloven. Nu is het tijd om eindelijk de belofte van betaalbare, toegankelijke gezondheidszorg voor elke Amerikaan na te komen. Als je gezondheidszorg hebt, verlaagt mijn plan je premies. Als je dat niet doet, krijg je dezelfde soort berichtgeving als Congresleden. Als iemand die mijn moeder zag debatteren met verzekeringsmaatschappijen terwijl ze in bed lag en stierf aan kanker, zal ik ervoor zorgen dat die bedrijven stoppen met het discrimineren van mensen die ziek zijn en de meeste zorg nodig hebben. Nu is het tijd om gezinnen met betaalde ziektedagen en beter gezinsverlof te helpen, omdat niemand in Amerika zou moeten kiezen tussen het behouden van hun baan en de zorg voor een ziek kind of een zieke ouder. Nu is het tijd om onze faillissementswetgeving te veranderen, zodat uw pensioenen worden beschermd in de aanloop naar CEO-bonussen; en de tijd om de sociale zekerheid voor toekomstige generaties te beschermen. En nu is het tijd om de belofte van gelijke beloning voor gelijk werk na te komen, want ik wil dat mijn dochters precies dezelfde kansen krijgen als jullie zonen. Veel van deze plannen gaan geld kosten. Daarom heb ik uiteengezet hoe ik elk dubbeltje ga betalen, door mazen in de wet te dichten en belastingparadijzen die Amerika niet helpen groeien. Maar ik zal ook de federale begroting doornemen, regel voor regel, door programma's die niet meer werken te elimineren en door de programma's die we nodig hebben beter en goedkoper te laten werken omdat we de uitdagingen van de 21e eeuw niet kunnen aangaan met een bureaucratie van de 20e eeuw. En wij democraten moeten ook toegeven dat voor het nakomen van de Amerikaanse belofte meer nodig is dan alleen geld. Het zal van ieder van ons een hernieuwd gevoel van verantwoordelijkheid vereisen om wat John F. Kennedy onze "intellectuele en morele kracht" noemde, terug te winnen. Ja, de overheid moet het voortouw nemen op het gebied van energieonafhankelijkheid, maar ieder van ons moet zijn steentje bijdragen om onze huizen en bedrijven efficiënter te maken. Ja, we moeten meer mogelijkheden bieden om succes te boeken voor jonge mannen die herfsten in een leven van criminaliteit en wanhoop. Maar we moeten ook toegeven dat programma's alleen ouders niet kunnen vervangen; dat de overheid de televisie niet kan uitschakelen en een kind haar huiswerk kan laten doen; dat vaders meer verantwoordelijkheid moeten nemen voor het geven van de liefde en begeleiding die hun kinderen nodig hebben. Individuele verantwoordelijkheid en wederzijdse verantwoordelijkheid â€" dat is de essentie van Amerika's belofte. En net zoals we onze belofte aan de volgende generatie hier bij ons nakomen, moeten we de belofte van Amerika in het buitenland nakomen. Als John McCain een debat wil hebben over wie het temperament heeft, en het oordeel, om te dienen als de volgende commandant in het hoofd, dan is dat een debat dat ik bereid ben te voeren. Want terwijl senator McCain enkele dagen na 9/11 zijn vizier richtte op Irak, stond ik op en verzette me tegen deze oorlog, wetende dat het ons zou afleiden van de echte bedreigingen waar we voor staan. Toen John McCain zei dat we gewoon door konden modderen in Afghanistan, pleitte ik voor meer middelen en meer troepen om de strijd te beëindigen tegen de terroristen die ons daadwerkelijk aanvielen op 9/11, en maakte duidelijk dat we Osama bin Laden en zijn luitenanten moeten uitschakelen als we ze in het vizier hebben. John McCain zegt graag dat hij Bin Laden volgt naar de poorten van de hel, maar hij gaat niet eens naar de grot waar hij woont. En vandaag, nu mijn oproep voor een lijst om onze troepen uit Struik te verwijderen is herhaald door de Iraakse regering en zelfs de Iraakse regering, zelfs nadat we vernamen dat Irak een overschot heeft van $79 mrd terwijl we begrotingstekorten maken, staat John McCain alleen in zijn hardnekkige weigering om een misplaatste oorlog te beëindigen. Dat is niet het oordeel dat we nodig hebben. Dat zal Amerika niet veilig houden. We hebben een president nodig dat de dreigingen van de toekomst het hoofd kan bieden, en dat niet blijft vasthouden aan de ideeën uit het verleden. Je verslaat een terroristisch netwerk dat actief is in 80 landen niet door Irak te bezetten. Je beschermt Israël niet en schrikt Iran niet af door alleen maar stoer te praten in Washington. Je kunt niet echt opkomen voor Georgië als je onze oudste allianties onder druk hebt gezet. Als John McCain George Struik wil volgen met meer harde taal en een slechte strategie, is dat zijn keuze, maar het is niet de verandering die we nodig hebben. Wij zijn de partij van Roosevelt. Wij zijn de partij van Kennedy. Zeg me dus niet dat de Democraten dit land niet zullen verdedigen. Zeg me niet dat de Democraten ons niet veilig houden. Het buitenlands beleid van Struik-McCain heeft de erfenis verkwanseld die generaties Amerikanen â€" Democraten en Republikeinen hebben opgebouwd, en we zijn hier om die erfenis te herstellen. Als opperbevelhebber zal ik nooit aarzelen om deze natie te verdedigen, maar ik zal onze troepen alleen in gevaar brengen met een duidelijke missie en een heilige verbintenis om hen de uitrusting te geven die ze nodig hebben in de strijd en de zorg en voordelen die ze verdienen als ze thuiskomen. Ik zal deze oorlog in Irak op een verantwoorde manier beëindigen en de strijd tegen Al-Qaida en de Taliban in Afghanistan beëindigen. Ik zal ons leger heropbouwen om toekomstige conflicten aan te pakken. Maar ik zal ook de harde, directe diplomatie hernieuwen die kan voorkomen dat Iran kernwapens krijgt en de Russische agressie kan beteugelen. Ik zal nieuwe partnerschappen opbouwen om de dreigingen van de 21ste eeuw te verslaan: terrorisme en nucleaire proliferatie; armoede en genocide; klimaatverandering en ziekte. En ik zal ons moreel aanzien herstellen, zodat Amerika weer die laatste, beste hoop is voor allen die geroepen zijn om de zaak van de vrijheid, die verlangen naar een leven van vrede, en die verlangen naar een betere toekomst. Dat is het beleid dat ik zal volgen. En in de komende weken kijk ik ernaar uit om hierover te debatteren met John McCain. Maar wat ik niet zal doen, is voorstellen dat de senator zijn posities voor politieke doeleinden inneemt. Want één van de dingen die we moeten veranderen in onze politiek is het idee dat mensen het niet oneens kunnen zijn zonder elkaars karakter en patriottisme ter discussie te stellen. De tijden zijn te ernstig, de inzet is te hoog voor hetzelfde partijdige playbook. Laten we het er dus over eens zijn dat patriottisme geen partij heeft. Ik hou van dit land, jij ook, en John McCain ook. De mannen en vrouwen die in ons strijdveld dienen, zijn misschien wel democraten, republikeinen en onafhankelijken, maar ze hebben samen gevochten en samengebloed en sommigen zijn samen gestorven onder dezelfde trotse vlag. Ze hebben geen rood-Amerika of blauw-Amerika gediend, ze hebben de Verenigde Staten van Amerika gediend. Ik heb nieuws voor je, John McCain. We zetten allemaal ons land op de eerste plaats. Amerika, ons werk zal niet gemakkelijk zijn. De uitdagingen waar we voor staan, vragen om moeilijke keuzes, en zowel Democraten als Republikeinen zullen de versleten ideeën en politiek uit het verleden moeten afstoten. Voor een deel van wat er de afgelopen acht jaar verloren is gegaan, kan niet alleen worden afgemeten aan verloren lonen of grotere handelstekorten. Wat ook verloren is gegaan, is ons besef van een gemeenschappelijk doel en ons besef van een hoger doel. En dat is wat we moeten herstellen. We zijn het misschien niet eens over abortus, maar we kunnen het toch eens worden over het terugdringen van het aantal ongewenste zwangerschappen in dit land. De realiteit van het eigenaarschap van pistolen kan anders zijn voor jagers op het platteland van Ohio dan voor degenen die geplaagd worden door bendegeweld in Cleveland, maar vertel me niet dat we het Tweede Amendement niet kunnen overnemen terwijl we AK-47's uit de handen van criminelen houden. Ik weet dat er meningsverschillen bestaan over het homohuwelijk, maar we kunnen het er toch zeker over eens zijn dat onze homoseksuele en lesbische broers en zussen het verdienen om de persoon van wie ze houden in het ziekenhuis te bezoeken en een leven zonder discriminatie te leiden. De passie vliegt op immigratie, maar ik ken niemand die er baat bij heeft als een moeder wordt gescheiden van haar baby-kind of als een werkgever het Amerikaanse loon ondermijnt door illegale werknemers in dienst te nemen. Ook dit is een deel van de belofte van Amerika, de belofte van een democratie waar we de kracht en de gratie kunnen vinden om verdeeldheid te overbruggen en ons te verenigen in gemeenschappelijke inspanningen. Ik weet dat er mensen zijn die zulke overtuigingen afdoen als vrolijke taal. Zij beweren dat ons aandringen op iets groters, iets stevigers en eerlijker in ons openbare leven slechts een paard van Troje is voor hogere belastingen en het opgeven van traditionele waarden. En dat is te verwachten. Want als je geen frisse ideeën hebt, gebruik je verouderde tactieken om de kiezers bang te maken. Als je geen strafblad hebt om op te lopen, dan schilder je je tegenstander als iemand waar mensen voor moeten vluchten. Je maakt een grote verkiezing over kleine dingen. En je weet wat het eerder heeft gewerkt. Want het voedt het cynisme dat we allemaal hebben over de overheid. Als Washington niet werkt, lijken al zijn beloften leeg. Als je hoop keer op keer is vervlogen, dan is het het beste om te stoppen met hopen en genoegen te nemen met wat je al weet. Ik snap het. Ik realiseer me dat ik niet de meest waarschijnlijke kandidaat voor deze kantoor ben. Ik pas niet in de typische stamboom, en ik heb mijn carrière niet in de hallen van Washington doorgebracht. Maar ik sta hier vanavond omdat er in heel Amerika iets roert. Wat de tegenstanders niet begrijpen is dat deze verkiezing nooit over mij ging. Het ging over jou. Achttien lange maanden lang bent u een voor een opgestaan en heeft u genoeg gezegd tegen de politiek van het verleden. U begrijpt dat we bij deze verkiezingen het grootste risico kunnen nemen om dezelfde oude politiek te bedrijven met dezelfde oude spelers en een ander resultaat te verwachten. Je hebt laten zien wat de geschiedenis ons leert dat op bepalende momenten als deze, de verandering die we nodig hebben, niet uit Washington komt. Verandering komt naar Washington. Verandering gebeurt omdat het Amerikaanse volk het eist, omdat ze in opstand komen en staan op nieuwe ideeën en nieuw leiderschap, een nieuwe politiek voor een nieuwe tijd. Amerika, dit is zo'n moment. Ik denk dat hoe moeilijk het ook zal zijn, de verandering die we nodig hebben, eraan komt. Omdat ik het gezien heb. Omdat ik het geleefd heb. Ik zag het in Illinois, toen we meer kinderen gezondheidszorg verleenden en meer gezinnen van bijstand naar werk overplaatsten. Ik heb het in Washington gezien, toen we over partijgrenzen heen werkten om de overheid open te stellen en lobbyisten meer verantwoordelijk te houden, om betere zorg te geven aan onze veteranen en om kernwapens uit terroristische handen te houden. Ik heb het in deze campagne gezien. Bij de jongeren die voor het eerst stemden en bij degenen die er na zeer lange tijd weer bij betrokken raakten. In de Republikeinen die nooit hadden gedacht dat ze een Democratische stem zouden halen, maar dat deden ze. Ik heb het meegemaakt aan de arbeiders die liever hun uren per dag inkorten dan dat ze hun vrienden hun baan zien verliezen, aan de soldaten die zich herinschrijven nadat ze een ledemaat hebben verloren, aan de goede buren die een vreemdeling opnemen in het land wanneer een orkaan toeslaat en het water stijgt. Dit land heeft meer rijkdom dan welk land ook, maar dat is niet wat ons rijk maakt. We hebben de machtigste militairen op aarde, maar dat is niet wat ons sterk maakt. Onze cultuur en onze cultuur zijn de afgunst van de wereld, maar dat is niet wat de wereld houdt om naar onze kusten te komen. In plaats daarvan is het die Amerikaanse geest die Amerikaanse belofte is die ons vooruit duwt, zelfs als de weg onzeker is; die ons bindt ondanks onze verschillen; dat maakt dat we onze blik niet richten op wat gezien wordt, maar op wat ongezien is, die betere plek om de bocht. Die belofte is onze grootste erfenis. Het is een belofte die ik mijn dochters maak als ik ze 's nachts binnenbreng. Een belofte die jij doet aan de jouwe. Een belofte die immigranten de oceanen heeft doen oversteken en pioniers naar het westen heeft geleid. Een belofte die werknemers ertoe bracht om lijnen te trekken en vrouwen naar de stembus. En het is die belofte die vandaag vijfenveertig jaar geleden Amerikanen uit alle hoeken van dit land samenbracht op een Mall in Washington, voor Lincoln's Memorial, en een jonge prediker uit Georgia hoort spreken van zijn droom. De mannen en vrouwen die daar samenkwamen, hadden veel kunnen horen. Ze hadden woorden van woede en onenigheid kunnen horen. Ze hadden kunnen zeggen dat ze moesten zwichten voor de angst en frustratie van zoveel uitgestelde dromen. Maar wat de mensen in plaats daarvan hoorden, mensen van elk geloof en elke kleur, van elke soort van leven, is dat in Amerika ons lot onlosmakelijk verbonden is. Dat samen, onze dromen één kunnen zijn. "We kunnen niet alleen lopen," riep de predikant. "En terwijl we lopen, moeten we de belofte doen dat we altijd vooruit zullen lopen. We kunnen niet terug." Amerika, we kunnen niet terug. Niet met zoveel werk dat gedaan moet worden. Niet met zoveel kinderen om op te voeden, en zoveel veteranen om voor te zorgen. Niet met een economie om op te knappen, steden om te herbouwen en boerderijen om te redden. Niet met zoveel gezinnen om te beschermen en zoveel levens om te herstellen. Amerika, we kunnen niet terug. We kunnen niet alleen lopen. Op dit moment, bij deze verkiezingen, moeten we opnieuw beloven dat we naar de toekomst zullen marcheren. Laten we ons aan die belofte houden, die Amerikaanse belofte, en in de woorden van de Schrift, stevig vasthouden, zonder te aarzelen, aan de hoop die we belijden. Dank u, God zegene u, en God zegene de Verenigde Staten van Amerika.