Wilgeroosje Kaart

Kenmerkt het digitale schilderen van Wilgeroosje (augustifolium Epilobium). De Personaliseerbare tekst op de dekking leest "Gelukkig Moederdag." Angustifolium van de speciesnaam is een portmanteau van Latijnse woordenangusti betekenend engte `', en folium betekenend blad `'. Het deelt deze naam met andere species van plant met inbegrip van Vaccinium angustifolium. In de medio aan recente zomer begint het Wilgeroosje bloeiend in het midden van de steel, met elke opeenvolgende bloem die net boven vóór het bloeien. Wanneer de laatste bloemen, bij de bovenkant van de steel bloeien, wordt het beschouwd als een teken dat de zomer, of toeristenseizoen, heeft gebeëindigd. Op dat ogenblik het vroegste bloeizaad en de draai aan katoen. Wanneer de wilgeroosjedraaien aan katoen, Alaskans zeggen zijn er ongeveer zes weken tot de winter begint. Het wilgeroosje wordt vaak gezien op open gebieden, weilanden, en in het bijzonder branden-over land; het gemeenschappelijke naamWilgeroosje komt uit de overvloed van de species voort als coloniser op gebrande plaatsen na bosbranden. Aangezien de een pioniersspecies het snel open gebieden met weinig concurrentie, maakt tot het een duidelijk voorbeeld van een pioniersspecies koloniseert. Het plant groeit en bloeit zolang er open plek en overvloed van licht zijn, aangezien de bomen en de borstel groter de plantmatrijs uit kweken, maar de zaden blijven haalbaar in de bank van het grondzaad vele jaren, wanneer een nieuwe brand of andere storing voorkomen die de grond openstellen om de zaden opnieuw aan te steken ontkiemen. Sommige gebieden met zware zaadtellingen in de grond, na het branden, kunnen met zuivere dichte tribunes van deze species worden behandeld en wanneer in bloem het landschap in gebieden van kleur wordt omgezet. In Groot-Brittannië werd het plant beschouwd als zeldzame species in de 18de eeuw; beperkt tot een paar plaatsen met vochtige, grintachtige gronden. De stijging van het plant van lokale zeldzaamheid aan wijdverspreid onkruid schijnt om tegelijk met de uitbreiding van het spoorwegnetwerk, en de bijbehorende grondstoring voorgekomen te zijn. Het plant werd plaatselijk geweten als bombweed wegens zijn snelle kolonisatie van bomkraters in de tweede wereldoorlog. De roodachtige stammen zijn gewoonlijk eenvoudig, recht, vlot, 1 ½ - 8 voet hoog met verspreide afwisselende bladeren. De roodbruine zaadcapsules dragen vele minieme bruine zaden, ongeveer 300 tot 400 per capsule en 80.000 per plant. De zaden hebben zijdeachtige haren om windverspreiding te helpen en door de wind zeer gemakkelijk uitgespreid, vaak wordend een onkruid en dominante species op gestoorde grond. Zodra gevestigd die, het plant door ondergrondse wortels, een individueel plant uitgebreid ook wordt uitgespreid die uiteindelijk een groot flard vormen. De bladeren van Wilgeroosje zijn uniek in die zin dat de bladaders cirkel zijn en niet op de randen van het blad eindigen, maar vormen cirkellijnen en treden samen binnen de buitenbladmarges toe. Deze eigenschap maakt het plant zeer gemakkelijk om zich in alle stadia van de groei te identificeren. Wanneer het Wilgeroosje eerst in de vroege lente te voorschijn komt, kan het op verscheidene hoogst giftige leden van de leliefamilie dicht lijken, echter, het gemakkelijk wordt geïdentificeerd door zijn unieke structuur van de bladader. De jonge spruiten werden vaak verzameld in de lente door Inheemse Amerikaanse mensen en mengden zich met andere greens. Aangezien het plant rijpt worden de bladeren taai en enigszins bitter. Het zuidoosten Inheemse Amerikanen gebruikt de stammen in het stadium. Zij worden gepeld ruw en gegeten. Wanneer behoorlijk voorbereid spoedig na het plukken zijn zij een goede bron van vitamine C en provitamine A. Dena'ina voegt wilgeroosje aan hun honden' voedsel toe. Het wilgeroosje is ook een geneeskunde van de Hogere Inham Dena'ina, die etter-gevuld koken of snijden door een stuk van de ruwe stam op het getroffen gebied te plaatsen behandelen. Dit wordt gezegd om de etters te trekken uit de besnoeiing of te koken en verhindert een besnoeiing met etters daarin te snel te helen over. De wortel kan na het afschrapen van de buitenkant, maar vaak bittere smaken worden geroosterd. Om dit te verlichten, wordt de wortel verzameld vóór de plantbloemen en de bruine draad in het verwijderde midden. In Alaska, worden de snoepjes, de stropen, de gelei, en zelfs het roomijs gemaakt van wilgeroosje. De honing van Monofloral hoofdzakelijk van wilgeroosjenectar heeft wordt gemaakt een distinctief, gekruid aroma dat. In Rusland, werden zijn bladeren vaak gebruikt als theesubstituut en werden zelfs uitgevoerd, gekend in Western Europa als thee Kapor. De bladeren van het wilgeroosje kunnen gisting, heel erg zoals echte thee ondergaan. Vandaag, is de thee Kapor nog nu en dan verbruikte niettemin niet commercieel belangrijk.