Wolverine Poster

Een digitaal schilderij van een wolverine in de noordelijke wildernis. Ik weet niet of je ooit de term 'aangrijpende stilte' hebt gehoord. Er wordt alleen een oorverdovend stilzwijgen bereikt als het extreem stil is; geen auto's, geen vliegtuigen, geen van de typische mannen heeft geluiden gemaakt. Je kunt de stilte horen en het is heel luid. Het is het geluid van de planeet, of het universum. Ik weet niet wat de oorzaak is. Het wordt steeds moeilijker om te ervaren. De wolverine is een van die soorten die grote stille ruimtes nodig hebben om te overleven. De wolf lijkt op een klein beer. De dieren komen vaak voor in de verre boreale bossen, taiga en toendra in de noordelijke breedtegraad. De wolverine Gulo gulo (de Golf is Latijn voor "glutton"), ook wel glutton genoemd, is de grootste landwonende soort van de familie Mustelidae (weiden). Het is een kousenrijke en musculaire carnivore, die sterk lijkt op een klein beer. De soort heeft een reputatie op het gebied van vruchtbaarheid en kracht die niet in verhouding staat tot de grootte van de soort, waarbij de gedocumenteerde mogelijkheid bestaat om prooi vele malen te doden. Met korte poten, brede en afgeronde kop en kleine ogen met korte afgeronde oren oren lijkt het meer op een beer dan andere mustelidae.Hoewel de poten kort zijn, zijn de grote vijfhoekige poten en de plantigradige houding het bewegen door diepe sneeuw vergemakkelijken. Wolverines zijn eenzaam en vereisen veel ruimte om te roamen. Individuele wolverines mogen 15 mijl (24 km) per dag op zoek naar voedsel reizen. Vanwege hun habitatbehoeften worden de dieren voornamelijk aangetroffen in afgelegen gebieden van de noordelijke boreale bossen en de subarctische en alpiene toendra van het noordelijk halfrond, met de grootste aantallen in Noord-Canada, de Amerikaanse staat Alaska, de Noordse landen van Europa, en in heel western Rusland en Siberië. Hun bevolking is sinds de 19e eeuw gestaag achteruitgegaan ten gevolge van de vangst, de vermindering van het verspreidingsgebied en de versnippering van de leefgebieden, zodat zij in het zuidelijk deel van hun Europese verspreidingsgebied in wezen afwezig zijn. Er wordt echter geschat dat er in Noord-Amerika en Noord-Azië nog steeds grote populaties zijn. Recentelijk verzamelde genetische gegevens wijzen erop dat de meeste wolven van Noord-Amerika tijdens de laatste glaciatie uit één bron zijn verdwenen, waarschijnlijk afkomstig van Beringia (het gebied van de Ice Age-brug tussen de dag van het cadeau Alaska en Siberië), en daarna snel zullen toenemen, hoewel er grote onzekerheid bestaat over deze conclusie vanwege de moeilijkheid om monsters te verzamelen in het uiterst uitgeputte zuidelijke deel van het gebied. De volwassen wolverine is ongeveer zo groot als een middelgrote hond, met een lengte die gewoonlijk varieert van 26-42 inch, een staart van 6,7-10 inch en een gewicht van 20-55 lbs, hoewel uitzonderlijk grote mannetjes tot 71 lbs De mannetjes zijn wel 30% groter dan de vrouwen en kunnen twee keer het gewicht van de vrouw hebben. De schouderhoogte wordt gerapporteerd van 12 tot 18 inch. Het is de grootste terrestrische mustelidae; alleen de zeebodem en de reuzenotter van het Amazonebekken zijn groter. Wolverines hebben een dik, donker, olieachtig bont dat sterk hydrofoob is, waardoor het bestand is tegen vorst. Dit heeft geleid tot zijn traditionele populariteit onder jagers en vallenzetters als een voering in jassen en parka's in Arctische omstandigheden. Een licht mondachtig gelaatsmasker is verschillend bij sommige individuen, en een bleke stijfband loopt lateraal van de schouders langs de kant en kruist de staart net boven een 9.8-14 in. bushy staart. Sommige individuen vertonen prominente witte haarvlekken op de keel of de borst. Net als vele andere mustelidae heeft het krachtige anale geurklieren die worden gebruikt om gebieden te markeren en signalen af te geven. De scherpe geur heeft geleid tot de bijnaam "stinkdier beer" en "nare kat". Wolverines bezitten, net als andere mustelidae, een speciale bovenmolair aan de achterkant van de mond, die 90 graden gedraaid is, naar de binnenkant van de mond. Dit bijzondere kenmerk maakt het mogelijk dat wolven vlees van roofdieren of aasdieren die bevroren zijn, afscheuren. Wolverines eten een beetje vegetarisch, zoals planten en bessen, in het zomerseizoen, maar dat maakt geen groot deel uit van hun dieet. —het zijn hardnekkige roofdieren met een vleessmaak. Prey bestaat voornamelijk uit kleine tot grote zoogdieren en de wolverine is geregistreerd als het doden van prooi, zoals volwassen herten die vele malen groter zijn dan zichzelf. Preiesoorten zijn o.a. porcupine, eekhoorn, bever, marmot, konijn, vogel, muizen, shrew, lemming, caribou, reenherten, witstaarten, muilherten, schapen, ooien en elanden. Kleinere roofdieren worden af en toe gepreid op bijvoorbeeld martens, nertsen, vossen, canadese lynx, onkruid, Euraziatische lynx en coyote- en wolvenpups. Wolverines volgen vaak levende prooien die relatief gemakkelijk te verkrijgen zijn, inclusief dieren die in vallen worden gevangen, pasgeboren zoogdieren en herten (inclusief volwassen maten en elanden) wanneer ze door de winter worden verzwakt of door zware sneeuw worden geïmmobiliseerd. Het voer wordt soms aangevuld met vogeleieren, vogels (vooral ganzen), wortels, zaden, insectenlarven en bessen. Het grootste deel van de aanwezigheid van de wolverine is afkomstig van aaswijnen, die bijna uitsluitend in de winter en het vroege voorjaar van de aaswijk afhankelijk zijn. Wolverines vinden misschien aas zelf, voeden er zich mee nadat het roofdier is opgevoed (vooral wolvenpakjes) of nemen het gewoon van een ander roofdier. Of het nu gaat om het eten van levende prooien of azen, de voedingsstijl van de wolverine lijkt gulzend, wat leidt tot de bijnaam "glutton" (ook de basis van de wetenschappelijke benaming). Deze voedingswijze wordt echter geacht een aanpassing te zijn aan voedsel dat nauwelijks wordt aangetroffen, vooral in de winter.[14]Wolverines verzenden gemakkelijk kleinere prooien, zoals konijnen en knaagdieren, maar kunnen zelfs dieren aanvallen die vele malen zo groot zijn, zoals caribou, als de prooi zwak of gewond lijkt te zijn. Deze opportunistische eters voeden zich ook op aas-de lijken van grotere zoogdieren, zoals elk, hert en caribou. Dergelijke vondsten houden ze in de winter in stand, terwijl andere prooien dunner op de grond kunnen zijn, hoewel ze ook bekend zijn dat ze in boeien graven en winterslaap eten. Mannen tekenen hun territorium aan, maar ze delen ze met verschillende vrouwen en worden verondersteld polygamisch te zijn. Vrouwen die in de sneeuw of onder een soortgelijke dekking worden gehouden om elke late winter of het vroege voorjaar twee of drie jonge dieren te bevallen. Kits leven soms bij hun moeder tot ze hun eigen reproductieve leeftijd bereiken—ongeveer twee jaar oud. Wolverines in de Oude Wereld (in het bijzonder Fennoscandia) zijn actievere jagers dan hun Noord-Amerikaanse neven. Dit kan zijn omdat de concurrerende roofdierpopulaties in Eurazië niet zo dicht zijn, waardoor het praktischer wordt voor de wolverine om op zichzelf te jagen dan te wachten tot een ander dier een moord maakt en dan probeert het te snappen. Ze voeden zich vaak met aas die achterblijft bij wolven, zodat veranderingen in de wolvenpopulatie de wolvenpopulatie kunnen beïnvloeden. De totale wereldbevolking is onbekend. Het dier vertoont een lage bevolkingsdichtheid en heeft een zeer grote thuisbasis nodig. Het bereik van een mannetjeswolverine kan meer dan 240 vierkante meter bedragen, die het bereik omvat van verschillende vrouwen met een kleiner thuisbereik van ongeveer 50-100 vierkante meter. Radio tracking suggereert dat een dier honderden kilometers in een paar maanden kan afleggen. Vrouw wolverines grazen in februari in sneeuw tot creëer a den, die tot medio mei wordt gespeend. Gebieden die niet seizoensgebonden door wolverines worden bewoond, zijn dus beperkt tot gebieden met sneeuwsmelten in het late voorjaar. Dit feit heeft geleid tot de bezorgdheid dat de opwarming van de aarde het bereik van de wereldbevolking zal verkleinen. De Natuur van de PBS-reeks publiceerde op 14 november 2010 een documentaire, "Wolverine: Chasing the Phantom" als aflevering #166. Deze 53 minuten durende documentaire richt zich op de inspanningen van een aantal natuurkundigen in de Verenigde Staten om wolverines op te sporen, genetische gegevens te verzamelen en meer te weten te komen over wolverinepopulaties, individueel gedrag en sociaal gedrag. Het volgt ook de opruiing van twee mannelijke wolverines in gevangenschap in een reservaat van de Alaska-natuur van geboorte tot rijpheid, en beschrijft de naturalisten die zich hiervoor inzetten.