Zweden officieel wapen heraldiek symbool ronde sticker

Historisch gezien werden ze door ridders gebruikt om hen te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden gewone burgers steeds bredere wapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenschilden een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21e eeuw zijn wapenschilden nog steeds in gebruik bij verschillende instellingen en individuen (zo hebben verschillende universiteiten richtlijnen over hoe hun wapenschilden gebruikt kunnen worden en hoe het gebruik ervan beschermd kan worden). De kunst van het ontwerpen, tonen, beschrijven en vastleggen van wapens wordt heraldiek genoemd. Het gebruik van wapenschilden door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt burgerlijke heraldiek genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. Wapenschilden zijn in die traditie de wettelijke eigendom die van vader op zoon wordt overgedragen; ook vrouwen en dochters kunnen beren die zijn aangepast om hun relatie tot de huidige houder van het wapen aan te geven. Ongedifferentieerde armen worden door slechts één persoon tegelijk gebruikt. Andere afstammelingen van de oorspronkelijke drager konden de voorouderarmen slechts met enig beer van elkaar onderscheiden: meestal een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de koninklijke familie) nu altijd het merkteken is van een erfgenaam. Wegens hun belang voor identificatie, met name bij zegels op legale documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; slechts weinig landen doen dat vandaag de dag nog. Dit is uitgevoerd door heralds en de studie van wapenschilden wordt daarom "heraldiek" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldiek) zijn minder beperkend, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastiek huis of familie dezelfde wapens mogen gebruiken, hoewel een of meer elementen voorbehouden kunnen zijn aan het hoofd van het huis. In de loop der tijd verspreidde het gebruik van het wapen zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van het ontwerpinstituut "zijn de moderne logo en de zakelijke kleurstelling geëvolueerd uit de strijdstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwen". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen op wapenschilden in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart stelt dat sommige wapenschilden een vorm van corporate logo waren. Musea op middeleeuwse wapenschild wijzen er ook op dat ze als emblemen kunnen worden gezien als voorlopers van de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor de vorming van groepsidentiteit. Het Amerikaanse zegel is het wapen van de Verenigde Staten. De blazon ("Paleways of 13 pieces, argent and gules; a chief, azure") is opzettelijk onjuist om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zegels, die de rol van een wapen vervullen. De staat Vermont (gesticht als de onafhankelijke Republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om het gebruik van een zegel toe te wijzen voor het waarmerken van officiële staatsdocumenten en heeft ook zijn eigen aparte wapen. Veel Amerikaanse sociale studentenverenigingen en studentenverenigingen, vooral hogescholen, gebruiken wapenschilden in hun symboliek. Deze wapens lopen sterk uiteen in hun mate van aansluiting bij de Europese heraldieke traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten zijn gevormd met Amerikaans lidmaatschap kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke bisdommen en kathedralen hebben een wapen. Merk op dat niet alle persoonlijke insignes heraldisch zijn, hoewel ze veel kenmerken kunnen delen. Vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen te identificeren (waar ze vaandels worden genoemd), ambassades en dergelijke, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldiek worden gevonden, maar ze worden meestal niet als heraldisch beschouwd. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationaal wapen hebben, en de twee kunnen in het geheel niet op elkaar lijken. De vlag van Schotland heeft bijvoorbeeld een wit saltier op een blauw veld, maar de koninklijke wapens van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele druk op een goud (of) veld. Het Vaticaan heeft zijn eigen wapen. Omdat de paus niet erfelijk is, tonen de inzittenden hun persoonlijke armen in combinatie met die van hun kantoor. Sommige pausen kwamen uit armlastige (adellijke) families; anderen namen een wapenschild aan tijdens hun loopbaan in de kerk. Deze laatste zinspeelt meestal op hun levensideaal of op specifieke pauselijke programma's[11]. Een bekend en wijdverbreid voorbeeld in de afgelopen tijd was het wapen van paus Johannes Paulus II. Zijn selectie van een grote letter M (voor Maria) op zijn wapen was bedoeld om de boodschap van zijn sterke Mariatoewijding uit te drukken. Ook de rooms-katholieke bisdommen krijgen een wapen toegewezen. Een basiliek of pauselijke kerk krijgt ook een wapen, dat meestal op het gebouw wordt getoond. Deze kunnen worden gebruikt in landen die anders geen heraldische hulpmiddelen gebruiken. In Schotland heeft de Lord Lyon King of Arms de strafrechtelijke jurisdictie om de wetten van wapens te handhaven. In Engeland, Noord-Ierland en Wales is het gebruik van wapens een zaak van het burgerlijk recht en wordt het geregeld door het College of Arms. Op 16 juni 1673 verklaarde Arthur Annesley, 1e graaf van Anglesey, Lord Privy Seal, dat de bevoegdheden van de Earl Marshal waren "om alle zaken die wapens, adellijke vaandels, eerbewijzen en ridderlijkheid raken, te bevelen, te beoordelen en te bepalen; om wetten, verordeningen en statuten te maken voor het goede bestuur van de Officieren van Wapens; om Officieren te benoemen om vacatures in het College of Arms te vervullen; om Officieren van Wapens te straffen en corrigeren voor wangedrag bij de uitvoering van hun plaatsen". Verder werd verklaard dat er geen octrooien op wapens of adellijke symbolen mochten worden verleend en dat er geen augmentatie, wijziging of toevoeging aan de wapens mocht worden gedaan zonder de toestemming van de Graaf van Marshal. Tegenwoordig wordt de term "wapen" vaak op twee verschillende manieren gebruikt. In sommige toepassingen kan het duiden op een volledige prestatie van wapens of heraldische prestatie, die een verscheidenheid aan elementen omvat — meestal een kam zittend op een helm, zelf zittend op een schild; andere gemeenschappelijke elementen zijn supporters die het schild omhoog houden en een motto (onder in Engeland, boven in Schotland). Sommige mensen gebruiken ten onrechte "wapenschild" of "wapen" om te verwijzen naar het wapenschild (dat wil zeggen, het schild zelf), of naar een van de verschillende design die in één schild kunnen worden gecombineerd. (Merk op dat de kuif een specifiek onderdeel is van een heraldische prestatie en dat "kuif van wapens" een verkeerde benaming is.) Het "wapen" is vaak versierd met een motto, embleem of ander merkteken dat gebruikt wordt om de drager van anderen te onderscheiden. Als een motto deel uitmaakt van de prestatie, heeft het soms een treffende zinspeling op de naam van de eigenaar. Een apparaat verschilt van een badge of cognitie in de eerste plaats omdat het een persoonlijk onderscheid is, en niet een badge die achtereenvolgens gedragen wordt door leden van hetzelfde huis. Heraldiek is het beroep, de studie of de kunst van het ontwerpen, toekennen en blazoning van wapens en het beslissen over kwesties van rang of protocol, zoals uitgeoefend door een officier van wapens. Heraldiek komt van Anglo-Normandische heraldiek, van de Germaanse compound *harja-waldaz, "legercommandant". Het woord omvat in zijn meest algemene betekenis alle aangelegenheden die verband houden met de taken en verantwoordelijkheden van de wapenofficieren. Voor de meeste mensen is heraldiek echter de praktijk van het ontwerpen, weergeven, beschrijven en vastleggen van wapens en badges. Historisch is het afwisselend beschreven als "de steno van de geschiedenis" en "de bloemengrens in de tuin van de geschiedenis."De oorsprong van de heraldiek ligt in de noodzaak om deelnemers in de strijd te onderscheiden wanneer hun gezichten werden verborgen door ijzeren en stalen helmen. Uiteindelijk ontwikkelde een formeel systeem van regels zich tot steeds complexere vormen van heraldiek. Het systeem van blazoning wapens dat vandaag de dag in Engelssprekende landen wordt gebruikt werd ontwikkeld door de officieren van wapens in de Middeleeuwen. Dit omvat een gestileerde beschrijving van het wapenschild, de kam en, indien van cadeau, de aanhangers, motto's en andere insignes. Bepaalde regels zijn van toepassing, zoals de Tinctuurregel, en een grondig begrip van deze regels is een sleutel tot de kunst van de heraldiek. De regels en terminologie verschillen inderdaad van land tot land, er waren tegen het einde van de Middeleeuwen inderdaad verschillende nationale stijlen ontwikkeld, maar er zijn een aantal aspecten die internationaal overgaan. Hoewel de heraldiek bijna 900 jaar oud is, wordt hij nog steeds veel gebruikt. Veel steden in Europa en de rest van de wereld maken nog steeds gebruik van wapens. Persoonlijke heraldiek, zowel wettelijk beschermd als rechtmatig verondersteld, wordt nog steeds over de hele wereld gebruikt. Heraldische genootschappen zijn er om onderwijs en begrip over het onderwerp te bevorderen. Zweden (uitgesproken als en-us-Sweden.ogg /ˈswiːdən/ (help·info), Zweeds: Sverige), officieel het Koninkrijk Zweden (Zweeds: Sv-Konungariket_Sverige.ogg Konungariket Sverige (help·info)), is een Noords land op het Scandinavische schiereiland in Noord-Europa. Zweden grenst in het westen aan Noorwegen en in het noordoosten aan Finland, en wordt met Denemarken verbonden door de Sontbrug in het zuiden. Met een oppervlakte van 450.000 km2 (173.746 m²) is Zweden het op twee na grootste land van de Europese Unie, met een totale bevolking van meer dan 9,2 miljoen inwoners. Zweden heeft een lage bevolkingsdichtheid van 21 mensen per km² (53 per vierkante mijl), maar een aanzienlijk hogere bevolkingsdichtheid in het zuiden van het land. Ongeveer 85 % van de bevolking woont in stedelijke gebieden en verwacht wordt dat deze aantallen geleidelijk zullen toenemen als gevolg van de voortgaande verstedelijking[10]. De hoofdstad van Zweden is Stockholm, dat ook de grootste stad van het land is (met 1,3 miljoen inwoners in de stedelijke gebieden en 2 miljoen in de metropolitane gebieden). De tweede en derde grootste steden zijn Göteborg en Malmö. Zweden is een constitutionele monarchie met een parlementair regeringsstelsel en een sterk ontwikkelde economie. De index staat op de eerste plaats in de wereld in The Economist's Democracy Index en op de zevende plaats in de Human Development Index van de Verenigde Naties. Zweden is sinds 1 januari 1995 lid van de Europese Unie en lid van de OESO. Zweden ontpopte zich als een onafhankelijk en verenigd land tijdens de Middeleeuwen. In de 17e eeuw breidde het land zijn grondgebied uit tot het Zweedse rijk. Het merendeel van de veroverde gebieden buiten het Scandinavische schiereiland ging verloren in de 18e en 19e eeuw. De oostelijke helft van Zweden, cadeau, ging in 1809 verloren aan Rusland. De laatste oorlog waarin Zweden direct betrokken was, was in 1814, toen Zweden Noorwegen met militaire middelen dwong tot een personele unie met Zweden, een unie die tot 1905 duurde. Sindsdien is Zweden in vrede, heeft het in vredestijd een ongebonden buitenlands beleid gevoerd en in oorlogstijd neutraliteit. De prehistorie van Zweden begint in de warme periode van Allerød c. 12.000 v.Chr. met laat-paleolithische rendierjachtkampen van de Bromme-cultuur aan de rand van het ijs in wat nu de zuidelijkste provincie van het land is. Deze periode werd gekenmerkt door kleine groepen jager-verzamelaars die gebruikmaakten van vuursteentechnologie. Landbouw en veeteelt, samen met monumentale begrafenis, gepolijste vuurstenen bijlen en versierd aardewerk, kwamen van het continent met de trechter-bekercultuur in ca. 4000 v.Chr. Het zuidelijke derde deel van Zweden maakte deel uit van het gebied van de noordelijke cultuur van de bronstijd, het grootste deel was perifeer ten opzichte van het Deense centrum van de cultuur. De periode begon in ca. 1700 v.Chr. met de start van de bronsimport uit Europa. Koperwinning werd in deze periode nooit lokaal uitgeprobeerd en Scandinavië heeft geen tinafzettingen, dus moest al het metaal worden geïmporteerd. Bij aankomst werd het grotendeels in lokale design geworpen. In de 17e eeuw ontstond Zweden als een Europese grootmacht. Vóór de opkomst van het Zweedse Rijk was Zweden een zeer arm, nauwelijks bevolkt land, aan de rand van de Europese beschaving, zonder noemenswaardige macht of reputatie. Tijdens het koningschap van Gustaaf Adolf roos Zweden op het vasteland, dat gebieden van Rusland en Polen-Litouwen veroverde in verschillende conflicten, waaronder de Dertigjarige Oorlog. Deze militaire overwinningen maakten Zweden tot continentaal leider van het protestantisme tot de ineenstorting van het Rijk in 1721. Tijdens de Dertigjarige Oorlog veroverde Zweden ongeveer de helft van het Heilige Roomse Rijk. Gustaaf Adolf wilde de nieuwe keizer van het Heilige Roomse Rijk worden, die heerste over een verenigd Scandinavië en de Heilige Roomse staten, maar hij stierf in de Slag bij Lützen in 1632. Na de Slag bij Nördlingen, de enige significante militaire nederlaag van Zweden in de oorlog, vervaagde het pro-Zweedse sentiment onder de Duitse staten. Deze Duitse provincies sloten zich een voor een uit van de Zweedse macht en lieten Zweden achter met slechts enkele Noord-Duitse gebieden: Zweeds Pommeren, Bremen-Verden en Wismar.