AD/HD GEBORDUURDE PET

Attention-Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) wordt doorgaans beschouwd als een neurologische ontwikkelingsstoornis. Het treft ongeveer 3-5 % van de schoolgaande kinderen met symptomen die voor de leeftijd van zeven jaar beginnen. Het wordt gekenmerkt door een aanhoudend patroon van impulsiviteit en onoplettendheid, met of zonder een component van hyperactiviteit. ADHD komt bij jongens twee keer zo vaak voor als bij meisjes. ADHD is over het algemeen een chronische[6] aandoening, waarbij 10 tot 40 % van de in de kinderjaren gediagnosticeerde personen op volwassen leeftijd nog steeds aan de diagnostische criteria voldoet. Naarmate ze volwassen worden, zullen adolescenten en volwassenen met ADHD waarschijnlijk copingmechanismen ontwikkelen om hun beperking te compenseren. Hoewel eerder beschouwd als een kinderdiagnose ADHD kan blijven tijdens de volwassenheid.ADHD heeft een sterke genetische component. Behandelingsmethoden bestaan meestal uit een combinatie van medicijnen, gedragsveranderingen, veranderingen in levensstijl en counseling. De American Academy of Pediatrics stelt dat stimulerende medicatie en/of gedragstherapie geschikte en over het algemeen veilige behandelingen zijn voor ADHD. De veiligheid van stimulerende middelen voor perioden van gebruik langer dan drie jaar is echter nog niet vastgesteld, er zijn nog geen studies uitgevoerd om de werkzaamheid op lange termijn van medicatie of gedragsinterventies aan te tonen en behandeling met geneesmiddelen voor kleuters wordt niet aanbevolen. De behandeling van ADHD wordt sinds de jaren zeventig als controversieel beschouwd. Bij de controverses waren medici, leraren, beleidsmakers, ouders en de media betrokken met meningen over ADHD die variëren van degenen die helemaal niet geloven dat het bestaat tot degenen die geloven dat er een genetische en fysiologische basis voor de aandoening is, en ook onenigheid over het gebruik van stimulerende medicijnen in de behandeling omvatten.