Aurora Borealis Bagagelabel

Een meerkleurige, fractale weergave van de aurora borealis, of Northern Lights, bovenop een digitaal schilderij van met sneeuw bedekte bergen. De tekst die "Alaska"leest verschijnt in gloeiend blauw en wit. De aurora borealis (of Noordelijke Lichten), genoemd naar de Romeinse godin van dageraad, Aurora, en de Griekse naam voor de noordwind, Boreas. Veel culturele groepen hebben legendes over het licht. In de middeleeuwen werden de gebeurtenissen van aurorale vertoningen gezien als hartritmeurs van oorlog of hongersnood. De Maori of New Zealand deelt met veel Noord-Europese en Noord-Amerikaanse mensen de overtuiging dat het licht reflecties waren van torches of kampvuren. De Menominee-indianen van Wisconsin geloofden dat de lichten de locatie van manabai'wok (reuzen) aangaven, die de geesten waren van grote jagers en vissers. De Eskiër van Alaska geloofde dat het licht de geesten waren van de dieren waarop ze jaagden: de zeehonden, de zalm, de herten en de belugawalvissen. Andere oorspronkelijke volkeren geloofden dat de lichten de geesten van hun volk waren. Reeds in 1880 werd het verband tussen de activiteit van de Noordelijke Lichten en de zonnevlekken verdacht. Bedankt op onderzoek dat sinds de jaren vijftig wordt uitgevoerd, weten we nu dat elektronen en protonen van de zon naar de aarde worden geblazen op de zonne-wind. (Noot: 1957-58 was het Internationale Jaar van de Geofyskunde en de atmosfeer werd uitgebreid bestudeerd met ballonnen, radar, raketten en satellieten. Rocket research wordt nog steeds uitgevoerd door wetenschappers van Poker Flats, een faciliteit onder leiding van de Universiteit van Alaska in Fairbanks. De temperatuur van de zon is miljoenen graden. Bij deze temperatuur komen er vaak botsingen tussen gasmoleculen voor en ontploffen ze. Vrije elektronen en protonen worden uit de zonneatmosfeer gegooid door de draaiing van de zon en ontsnappen door gaten in het magnetisch veld. De geladen deeltjes worden naar het aardoppervlak geleid en worden grotendeels door het magnetisch veld van de aarde afgebogen. Het magnetisch veld van de aarde is echter zwakker op beide stokken en daarom komen sommige deeltjes in de atmosfeer van de aarde terecht en botsen ze met gasdeeltjes in de hogere lagen (de thermosfeer). Deze botsingen geven licht dat we zien als de dansende lichten van het noorden (en het zuiden). De meeste aurorae komen voor in een band die bekend staat als de aurorale zone, die doorgaans 3 tot 6° in breedtegraad en op alle lokale tijdstippen of lengten bedraagt. De aurorale zone bevindt zich doorgaans 10 tot 20° van de magnetische pool gedefinieerd door de as van de magnetische dipool van de aarde. Tijdens een geomagnetisch storm zal de aurorale zone zich uitbreiden tot lagere breedtegraden. De diffuse aurora is een onuitputtelijke gloed in de hemel, die misschien zelfs op een donkere nacht niet zichtbaar is voor het ongeziene oog en die de omvang van de aurorale zone bepaalt. De discrete aurora zijn scherp gedefinieerde eigenschappen in de diffuse aurora die variëren in helderheid van nauwelijks zichtbaar tot het blote oog, tot helder genoeg om 's nachts een krant te lezen. Discrete aurae worden meestal alleen in de nachtelijke hemel waargenomen omdat ze net zo helder zijn als de hemel met zonlicht. Aurorae komen af en toe vlak bij de aurorale zone voor als diffuse pleisters of bogen (bogen met poolpetten, die over het algemeen onzichtbaar zijn voor het blote oog. Omdat het fenomeen zich in de buurt van de magnetische polen voordoet, zijn de noordelijke lichten tot het zuiden gezien als New Orleans op het westerne halfrond, terwijl soortgelijke plaatsen in het oosten nooit de mysterieuze lichten ervaren. De beste plaatsen om de lichten te bekijken (in Noord-Amerika) zijn echter in het noordwesten van Canada, met name in de Yukon, Nunavut, Northwest Territories en Alaska. Auroral displays zijn ook zichtbaar boven de zuidelijke punt van Groenland en IJsland, de noordkust van Noorwegen en over de kustwateren ten noorden van Siberië. Zuidelijke aurora's worden niet vaak gezien omdat ze zich in een ring rond Antarctica en de zuidelijke Indische Oceaan concentreren. Aurorale vertoningen verschijnen in vele kleuren. Kleurvariaties zijn te wijten aan het type gasdeeltjes dat botst. De meest voorkomende aurorale kleur, een bleek geelgroen, wordt geproduceerd door zuurstofmoleculen die zich ongeveer 60 mijl boven de aarde bevinden. Zelden worden alle-rode aurora's geproduceerd door hooghoogstandzuurstof, op hoogten tot 200 mijl. Stikstof produceert blauwe of purplish-red aurora. De lichten verschijnen in vele vormen van flarden of verspreide wolken van licht aan stroomlijnen, bogen, het rimpelen van gordijnen of het schieten van röntgenstralen die de hemel met een griezelige gloed verlichten. Gordijnachtige constructies shows veldlijnen in het magnetisch veld van de aarde. De aurora's die het gevolg waren van het "grote geomagnetische storm" op zowel 28 augustus als 2 september 1859 worden beschouwd als het meest spectaculaire in de recente geregistreerde geschiedenis. De New York Times berichtte dat de aurora op vrijdag 2 september 1859 in Boston zo briljant was dat om ongeveer één uur de gewone gedrukte tekst door het licht kon worden gelezen. Men vermoedt dat de aurora is geproduceerd door een van de meest intense koronale massauitwerpingen in de geschiedenis, zeer dicht bij de maximale intensiteit die de zon zou kunnen produceren. Het is ook opmerkelijk dat het de eerste keer is dat de verschijnselen van aurorale activiteit en elektriciteit ondubbelzinnig met elkaar verbonden zijn. Dit inzicht is niet alleen mogelijk gemaakt door de wetenschappelijke magnetometer van het tijdperk, maar ook door het feit dat een aanzienlijk deel van de 125.000 mijl (201.000 km) van de toen in gebruik zijnde telegraferlijnen gedurende vele uren in het hele storm aanzienlijk verstoord is. Sommige telegraaflijnen lijken echter van de juiste lengte en oriëntatie te zijn geweest om een voldoende geomagnetisch geïnduceerde stroom uit het elektromagnetische veld te produceren, zodat de communicatie met de uitgeschakelde voedingen van de exploitant van de telegraaf kan worden voortgezet. Zowel Jupiter als Saturnus hebben magnetische velden die veel sterker zijn dan die van de Aarde (Jupiter's equatoriale veldsterkte is 4,3 gauss, vergeleken met 0,3 gauss voor de Aarde), en beide hebben grote stralingsgordels. Aurora's zijn waargenomen bij beide, het duidelijkst bij de Hubble Ruimtetelescoop. Er is ook vastgesteld dat Uranus en Neptune auroras hebben.