Bernard Briefkaart

"Ik heb vrijwilligerswerk gedaan op een school van een soort in een dorp, Kissemahn genaamd, om kinderen te leren die anders niet naar school kunnen gaan. Alle kinderen verlangen zoveel aandacht dat als ik ze soms probeer te leren, ze me alleen maar willen shows dat ze het alfabet kunnen opzeggen, maar dan probeer ik ze te vragen of ze weten wat de letters maken dat ze hun mond sluiten en proberen te spelen met mijn haar. Ze zullen vaak mijn bril pakken en ze op zichzelf neerzetten. Ik heb hen uitgelegd dat dat mijn ogen zijn en dat ik de enige ben die ze kan draag. Als ze mijn bril dragen kan ik ze niets leren. Eén kind, Isaac is heel slim en probeert heel hard. Hij helpt ons om de kleinere kinderen te verhelpen (soms worden ze rambbeton). Van tijd tot tijd is het bekend dat Joshua potloodscherpers stelen, maar de andere kinderen zullen ze vaak van hem afnemen en aan ons teruggeven. Op dit moment wordt de les in feite vastgehouden op een veranda buiten het huis van een aardige vrouw. Het is niet echt ideale omstandigheden voor hen om te leren. De school is onlangs een officiële non-profitorganisatie geworden en heeft genoeg geld bijeengebracht om grond te kopen en een gebouw te bouwen. Hopelijk kunnen de kinderen zich met bureaus en stoelen concentreren. Dat is echt het belangrijkste probleem. Ze zijn zo gemakkelijk afgeleid en het is moeilijk om hun aandacht te krijgen wanneer je ze buiten onderricht. Ik weet echt niet hoe effectief ik ze iets kan leren. Ik denk dat mijn doel beter gediend kan zijn met het filmen van hen en het proberen geld op te halen. Ik ben maar een paar keer geweest, maar ik ben er echt om gaan geven. Iedereen die daar vrijwilliger is. Ik kan het gevoel niet beschrijven wanneer een van de gezichten van de kinderen oplicht en je weet dat ze echt iets geleerd hebben." Dit is een fragment uit een tijdschrift dat ik maakte tijdens mijn semester in het buitenland in Ghana, een land waar ik niet eerder verbinding mee had, en waar ik niets van wist. Sinds mijn tijd daar heb ik veel nagedacht over deze kinderen en hoe ze in tegenstelling staan tot de afbeeldingen die ik zie in tijdschriften en op televisie, adverteren de armoede en ellende van mensen die in derdewereldlanden wonen. Voor het grootste deel van mijn leven waren dit de enige afbeeldingen die ik had van deze mensen. Ik ben nu gezegend met een totaal ander uitzicht. Ik ben gezegend met gezichten, namen en persoonlijkheden en "likes" en favorieten en vaardigheden. Het verbaast mij dat zelfs in een schijnbaar progressieve cultuur zoals de onze, Ghana en landen die economisch vergelijkbaar zijn met Ghana, vrijwel volledig als liefdadigheidsinstellingen worden behandeld. Het ontbreekt in onze samenleving aan echte kennis over deze plaatsen. Ik hoop dat ik door deze portretten de andere kant van de medaille kan shows. Om dat te doen moet echter worden benadrukt dat dit werk niet over Afrika gaat, noch over Afrikanen. Het gaat om individuen, vooral om die individuen die ik ontmoette en waar ik van hield. Ik wil deze kinderen eren en de kijkers toestaan hen te kennen zoals ik. Taylor Brown nov. 10th, 2010