Bronenosets Rodchenko 1926 Batleship Potemkin Briefkaart

Aleksander Mikhailovich Rodchenko (Russisch: А н лекB.E.S. , ,op het pleüd, op 5120000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000 23 november] 1891 - 3 december 1956) was een Russische kunstenaar, beeldhouwer, fotograaf en grafisch ontwerper. Hij was een van de oprichters van constructivisme en Russisch design; Hij was getrouwd met de kunstenaar Varvara Stepanova. Rodchenko was een van de meest veelzijdige artiesten van de Constructivist en de Productivist die na de Russische revolutie naar voren kwamen. Hij werkte als schilder en grafisch ontwerper voordat hij zich richtte op fotomontage en fotografie. Zijn fotografie was sociaal betrokken, formeel innovatief, en was tegen een pijnlijk estheticum. Betrokken bij de behoefte aan analytisch-documentaire fotoreeksen, schoot hij vaak zijn onderwerpen van oneven hoeken-gewoonlijk hoog boven of onder-om de kijker te schokken en erkenning uit te stellen. Hij schreef: "Men moet verschillende opnames maken van een onderwerp, van verschillende punten van uitzicht en in verschillende situaties, alsof men het in de ronde zou bekijken in plaats van telkens weer door hetzelfde sleutelgat te kijken." soms gemaakt als The Battleship Potyomkin, is een stille film uit 1925, die door Sergei Eisenstein wordt geleid en door Mosfilm wordt geproduceerd. Het cadeau een dramatische versie van de muiterij die in 1905 plaatsvond toen de bemanning van het Russische slagschip Potemkin rebelde tegen hun officieren van het Tsaristische regime. Het slagschip Potemkin is een van de meest invloedrijke propagandafilms ooit genoemd, en werd in 1958 de grootste film ooit genoemd op de Wereldbeurs in Brussel, België. De film is in sommige delen van de wereld in het publieke domein. De film bestaat uit vijf afleveringen: "Mannen" (Л е en ), waarin de zeelieden и protesteren tegen het eten van rot vlees, waarbij de zeelieden ю en Maggots. "Drama Harbour" (Д а bij de м der heiligschennis, die р zeilors, en hun leider, Vakulinchuk, worden vermoord; " Een dodelijk Man roept om gerechtigheid " М й , die т het lichaam van Vakulinchuk wordt beroofd door de Oduitse bevolking . "The Odstaircase" (О к а ) , die с , die nossans , die soldaten die de Odessans masseren , с ) . en "Renavev met een plein" (В а, р die zich bij de van de с, die bij de van de zeelieden aansluit). Eisenstein schreef de film als een revolutionaire propagandafilm, maar gebruikte hem ook om zijn theorieën van "montage" te testen. De revolutionaire Sovjet-filmmakers van de Kuleshov-filmschool experimenteerden met het effect van filmbewerking op het publiek. Eisenstein probeerde de film zodanig te bewerken dat de grootste emotionele reactie werd gegeven, zodat de kijker sympathie zou voelen voor de rebellenzangers van het slagschip Potemkin en haat voor hun wrede overlappingen. Op de manier van de meeste propaganda is de karakterisering eenvoudig, zodat het publiek duidelijk kan zien met wie ze moeten sympathiseren. Het experiment van Eisenstein was een gemengd succes; Hij "was teleurgesteld toen Potemkin geen massa's kijkers kon trekken", maar de film werd ook uitgebracht op een aantal internationale ontmoetingen, waar het publiek positiever reageerde. In zowel de Sovjet-Unie als daarbuiten heeft de film een publiek geschokt, maar niet zozeer voor zijn politieke uitspraken als voor zijn gebruik van geweld, dat door de toenmalige normen als grafisch werd beschouwd.[Er is een citaat nodig] De mogelijkheid van de film om politieke gedachten te beïnvloeden via emotionele reacties werd genoteerd door de Nazi-propagandaminister Joseph Goebbels, die Potemkin noemde "een fantastische film zonder gelijke kansen in de film .............. iedereen die geen duidelijke politieke overtuiging had, zou een Bolsjewik kunnen worden nadat hij de film had gezien." Aleksandr Antonov — Grigory Vakulinchuk — Bolshevik Sailor Vladimir Barsky — Commandant Golikov Grigori Aleksandrov — Chief Officer Giliarovsky Ivan Bobrov — Jonge Sailor tijdens het slapen gaan (als ik). Bobrov) Mikhail Gomorov — Militant Sailor Aleksandr Levshin — Petty Officer N. Poltavseva — Vrouw met Pince-nez Konstantin Feldman — Student Agitator Beatrice Vitoldi — Vrouw met de baby wagen. De meest gevierde scène in de film is het bloedbad onder burgers in de Odessa-Stappen (ook bekend als de Primorsky of Potemkin-Stairs). In deze scène marcheren de Tsaar's kozakken in hun witte zomertonijn een schijnbaar eindeloze vlucht van stappen in een ritmische, machineachtige mode die volleys in een menigte gooit. Onder de slachtoffers bevinden zich een jongen en een moeder die een baby in een baby wagen duwt. Terwijl ze naar de grond herfst en sterft, leunt ze tegen de wagen, en duwt ze hem weg. het zet de trappen in de buurt van de ontvluchtende menigte omlaag .