De Bone Wendigo Sleutelhanger

Een interessant ding dat ik opmerkte tijdens het onderzoek hiervoor was het feit dat de meeste artistieke afbeeldingen van wendigo's antieke en hertenkoppen bevatten, maar geen van de geschreven bronnen bevat deze kenmerken. De geweien en andere hertenachtige eigenschappen zijn zo recent als 2001. Ik heb er niet veel verder naar gekeken, maar het lijkt me heel plausibel. Maar wetende dat een deel van de kenmerken die ik associeer met een monster (voor zover ik ervoor koos ze in dit schilderij op te nemen) voortkomen uit de interpretatie van het monster door een moderne Amerikaanse filmmaker in plaats van uit de uitgestrekte cultuur waarin het voortkwam, roept enkele interessante vragen op over wat een monster echt is, en de culturele betekenis ervan. De korte verhalen die ik las, hadden een derde interpretatie van de wendigo, die het beschreef als een sterke geest van het wild in plaats van een kannibalistisch hertenmonster, dat zowel dichter als verder verwijderd is van de vervloekte als gevolg van hun eigen acties, natuur van de oorspronkelijke verhalen. Ik ga niet in discussie treden over de vraag welke van de moderne interpretaties beter is, de monsters veranderen in de tijd en dat is een onderdeel van wat ik zo interessant vind, maar ik ga het hebben over het culturele aspect, zowel omdat het interessant is als omdat het belangrijk is om in gedachten te houden wanneer het gaat om interculturele entiteiten. Het eerste korte verhaal dat ik las als onderdeel van mijn onderzoek was het Wendigo van Algernon Blackwood. Het was een goed verhaal en hoewel de behandeling van het oorspronkelijke Amerikaanse personage, zowel door de andere personages als door de verteller, echt arm was en me erg ongemakkelijk maakte was het monster zelf geweldig. Toen las ik het Ithaqua van augustus Derleth, dat weliswaar cultureel zeer vergelijkbaar was met de wendigo, maar dat toch een heel ander ding was. Terwijl het eerste verhaal ging over een monster en ook racistisch was, was het monster in de tweede plaats een groot deel van het racisme. En dat is waar de dingen gecompliceerd worden. Monsters zijn bedoeld als slechte dingen, waardoor ze makkelijk te gebruiken zijn om groepen mensen te dehumaniseren of de angst van de ander te versterken. Ik ben niet het gezegde dat dit de bedoeling van de verhalen was, maar dat als je schrijft over iets dat een bron van angst is en ook geassocieerd is met een bepaalde cultuur, veel dingen uiteindelijk angst associëren met de cultuur zelf, wat niet goed is. Desondanks ben ik gewoonlijk geneigd om de verspreiding van een monster buiten zijn eigen cultuur als positief te beschouwen. Wanneer een monster zich van de ene cultuur naar de andere verspreidt, zal het uiteindelijk anders worden geïnterpreteerd, maar het feit dat het zich in de eerste plaats verspreidt, is een bewijs van gemeenschappelijkheid. De adoptie van het monster van een andere cultuur is een teken van gemeenschappelijke angst, een gedeelde behoefte aan dat soort verhaal. De wendigo betekent iets voor het Algonquiaanse volk, dat in de geschiedenis het gevaar van de hongerdood onder ogen ziet, maar het monster met een honger die het nooit kan bevredigen is ook relevant voor vele anderen in de wereld. We hebben het voorzichtige verhaal van hebzucht nodig, dat alleen maar meer hebzucht verdient. Daarom vind ik het een goede zaak dat het monster buiten zijn oorspronkelijke context wordt gebruikt, mits het met enige zorg en aandacht wordt gedaan voor de cultuur die het heeft voortgebracht.