Fractal Red Fox Trucker Pet

Een fractaal afbeelding dat lijkt op een rode vos. De rode vos (Vulpes vulpes) is zowel de grootste van de ware vossen als de meest verspreide carnivore ter wereld. Ze worden over het gehele noordelijk halfrond aangetroffen van de poolcirkel naar Noord-Afrika, Midden-Amerika en Azië. De soort is Euraziatisch van oorsprong en gekoloniseerd Noord-Amerika kort na de Wisconsianglaciatie. Het verspreidingsgebied is toegenomen naast de menselijke expansie, die in Australië is geïntroduceerd, waar het schadelijk wordt geacht voor inheemse zoogdieren en vogelpopulaties. Volwassen rode vossen hebben een jaar-rond rode jas die tijdens de wintermaanden veel opvallender is; een gewassen sinaasappel om rood te koken. De rode delen bedekken het hoofd, de schouders en de rug, en de staart kan rood of lichtgrijs zijn. De zwarte vlekken op de benen en de oren en de borst en keel zijn typisch lichtgrijs tot wit. Rode vossen hebben langwerpige lichamen en relatief korte ledematen. Mannen zijn over het algemeen groter dan vrouwen. Volwassenen kunnen gemiddeld variëren van 8 tot 12 pond en variëren in totale lengte van 48 tot 57 inch. De staart, die langer is dan de helft van de lichaamslengte (70% van de hoofd- en lichaamslengte), is lang, vloeiend en reikt de grond in staande positie. Rode vossen zijn erg wendbaar, ze kunnen over 2 meter hoge hekken springen en goed zwemmen. Vixens heeft drie paar tinten, hoewel vixens met 7, 9 of 10 paren niet soms voorkomen. Rode vossen hebben binoculair zicht, maar hun zicht reageert voornamelijk op beweging. Hun auditieve perceptie is acuut, omdat ze in 600 ruimten zwarte grond kunnen horen veranderen, kraaien vliegen op 1/4-1/2 km en muizen op ongeveer 100 meter. Zij zijn geschikt om geluiden aan binnen één graad bij 700-3.000 Herz te lokaliseren, hoewel minder nauwkeurig bij hogere frequenties. Hun reukvermogen is goed, maar zwakker dan dat van gespecialiseerde honden. Afgezien van de grote afmetingen onderscheidt de rode vos zich van andere vossen door zijn vermogen zich snel aan te passen aan nieuwe omgevingen en is hij, in tegenstelling tot de meeste neven, nergens opgenomen als bedreigd. Ondanks zijn naam produceert de soort vaak individuen met abnormale kleurstoffen, waaronder albino's en melanisten. Op dit moment worden 45 ondersoorten erkend, die in twee categorieën zijn onderverdeeld: de grote noordelijke vossen en de kleine, primitieve zuidelijke vossen van Azië en het Midden-Oosten. Rode vossen zijn sociale dieren die in bepaalde gebieden een stabiel thuisbereik hebben of die een route zonder vaste verblijfplaats volgen. Rode vossen delen een gezamenlijk gebied. In gunstige habitats en/of gebieden met een lage jachtdruk kunnen ondergeschikte vossen cadeau in een gebied zijn. De onderbeentjes zijn vooral jong uit het voorgaande jaar, die helpen bij het kweken van de kits van het fokvixen. De vixens van de niet-kweek zullen, spelen, groom, voorziening en terugwinnen kits, een voorbeeld van verwantschapsselectie. Rode vossen kunnen hun familie verlaten zodra ze volwassen zijn, als de kans groot is dat ze een eigen gebied winnen. Zo niet, dan blijven ze bij hun ouders, ten koste van het uitstellen van hun eigen reproductie. Na een zwangerschapsperiode van ongeveer 52 dagen geven vrouwen de geboorte aan nesten die in aantal variëren van 1 tot 12, waarbij 3 tot 6 vaak voorkomen. Jongeren worden blind en hulpeloos geboren en worden gespeend tegen week 12 als ze leren om op zichzelf te jagen. Zowel mannetjes als vrouwen spelen een belangrijke rol bij de aankoop van voedsel voor jonge jongen. Denen worden meestal aangetroffen in verlaten houtsnippers of andere kleine boeien van zoogdieren, die worden vergroot om aan de behoeften van een familie vossen te beantwoorden. Hun basisstructuur bestaat uit het hoofdkanaal, met een kamer of een verbreding van het hoofdkanaal, bekleed met grassen en andere forbs om een droge schuilplaats en geboorteplaats voor hun jongen te maken. De pennen variëren in plaats en kunnen worden gevonden onder de wortelsystemen van grote bomen langs de oevers van beken of zweefvliegen, in of onder holle stammen of heggen, of waar een houtsnij kan besluiten om hun boorgang te graven. Het is gebruikelijk om een hoed met veelvoudige ingangen te vinden. Aangezien de temperaturen in de den stijgen met het begin van de zomer, zal rode vossen de jongen om de paar weken naar een nieuwe stipte brengen om de blootstelling aan parasieten zoals vlooien tot een minimum te beperken. Rode vos is zeer mobiel en kan dagelijks lange afstanden afleggen. Reizen van meer dan 6 mijl zijn niet ongehoord. De uitbreiding van het verspreidingsgebied vindt tijdens de wintermaanden plaats, waarschijnlijk als gevolg van de verminderde beschikbaarheid van prooi, en de afname van het aanbod tijdens het teeltseizoen. Uit de ontlasting en geurspoeling blijkt dat rode vossen bang zijn voor andere vossen en dat gebieden elkaar daardoor zelden overlappen. Voornamelijk nachtelijk kan rode vos soms gedurende de dag worden gezien. De activiteit van de vrouwen tijdens de daglichturen neemt toe met de voedingsbehoeften van de opgroeiende pups; anders wordt overdag op regelmatige plaatsen rust, vaak boven de grond. Rode vossen zijn omnivoren met een variabel dieet, dat waarschijnlijk samenvalt met de plaatselijke prooipopulaties en de seizoensgebonden beschikbaarheid van kleine zoogdieren en vogels. Kleine zoogdieren zoals muizen, eekhoorntjes, houten boten en konijnen vormen het grootste deel van hun zoogdiervoer, terwijl vogels zoals groenvoer, nestende watervogels en andere bodemnestende vogels en hun eieren de belangrijkste vogelsoorten in hun voeding zijn. Andere opportunistische voedselproducten zoals nestende zongvogels, diverse amfibieën en reptielen, ongewervelde dieren zoals regenwormen en aaseters worden allemaal geconsumeerd als alternatieve cadeaus. Bovendien hebben rode vossen een zoete tand, omdat ze in het begin van de herfst rijpende druiven en appels consumeren. Rode vossen jagen liever in de vroege ochtend uren voor zonsopgang en laat in de avond. Als ze op muizenachtige prooien jagen, zetten ze eerst de locatie van hun prooi vast door geluid, dan springen ze, varen ze hoog boven hun groeve, sturen ze in de lucht met hun staarten, voordat ze op doel landen tot vijf meter afstand. Ze voeden zich meestal alleen in de late avonduren en 's nachts op het aas. Ze hebben een extreem groot voedseltekort en zullen hun vangsten verdedigen tegen zelfs dominante dieren. Rode vossen kunnen af en toe overmatig doden veroorzaken; gedurende één broedseizoen werden vier vossen geregistreerd die elk ongeveer 200 zwarte slokalen hebben gedood, met pieken tijdens donkere, windrijke uren, toen de vliegomstandigheden ongunstig waren. Het verlies aan pluimvee en gespeende vederwild kan daardoor aanzienlijk zijn. Rode vossen lijken de smaak van de mol te ontkennen, maar zullen ze toch levend vangen en ze als speeltjes cadeaus naar hun kinderen. Voor deze soort is het gebruik van een voedselruimte gebruikelijk. Het meest voorkomende foerageergedrag omvat onregelmatige bewegingen in open grasland, kop en oren die op zoek zijn naar de kleinste schaal van gras of een glimp van bont. Zodra een prooypunt wordt gevestigd, zal een vos bevriezen, vermoedelijk aan nul binnen op de plaats, gevolgd door een snelle luchtstoot en vangst van de prooi. De soort heeft een lange geschiedenis van associatie met de mens, die al eeuwenlang op grote schaal wordt bejaagd als plaag- en pelsdierdrager, en die ook een prominente plaats inneemt in de menselijke folklore en mythologie. Vanwege de wijdverbreide verspreiding en de grote populatie is de rode vos een van de belangrijkste pelsdieren die voor de bonthandel worden geoogst. Vanwege hun overvloed behoren rode vossen tot de belangrijkste pelsdieren die door de bonthandel worden geoogst. Hun pelzen worden gebruikt voor garneersels, sjerpen, mufjes, jasjes en jasjes. Zij worden hoofdzakelijk gebruikt als garnalenwerk voor zowel kledingjassen als bontkleding, met inbegrip van avondwikkels. De pelzen van zilver-morfvossen zijn populair als kapen, terwijl kruisvossen meestal worden gebruikt voor sjerpen en zeer zelden worden bijgesneden. Het aantal verkochte vosseneters is groter dan het totale aantal littekens dat van andere bontwerkers is gemaakt. Dit bedrag wordt echter overschaduwd door het totale aantal vossepels dat wordt gebruikt voor het bijsnijden. De zilvermorfen zijn het meest gewaardeerd door furriers, gevolgd door respectievelijk het kruis en de rode morfen. In het begin van de 20e eeuw werden jaarlijks meer dan 1.000 Amerikaanse foxhuiden naar Groot-Brittannië geïmporteerd, terwijl 500.000 jaarlijks uit Duitsland en Rusland werden uitgevoerd. De totale wereldhandel in wilde vossen in de periode 1985-1986 bedroeg 1.543.995 pelzen. De giften bedroegen 45% van de in het wild gevangen pelzen in de VS ter waarde van 50 miljoen dollar. Noord-Amerikaanse rode vossen, met name die van Noord-Alaska, zijn de meest gewaardeerde voor hun bont, aangezien zij garderenharen hebben met een zeer zijdeachtige textuur die na het aanbrengen de rijder onbeperkte mobiliteit biedt. Rode vossen die in de kustgebieden van Zuid-Alaska en op de Aleutiaanse eilanden wonen, zijn een uitzondering, omdat zij zeer grove pelzen hebben die zelden meer dan een derde van de prijs van hun neven in het noorden van Alaska bedragen. De meeste Europese pelzen hebben een zeer grove textuur van bont in vergelijking met Noord-Amerikaanse variëteiten. De enige uitzonderingen zijn de Noordse en Verre Oost-Russische pelzen, maar ze zijn nog steeds minder dan de Noord-Amerikaanse pelzen in termen van zijdeheid.