Grizzly Beer Ronde Button 3,2 Cm

Een digitaal schilderij met sepia-toned van een grizzly beer dat bovenop een breintanenlederen achtergrond komt. Het grizzly beer, een variëteit van het bruine beer (Ursus arctos), is een groot beer dat verspreid is over veel Noord-Eurazië en Noord-Amerika. Het gewicht kan variëren van 300 tot 780 kg (660 tot 1720 lbs). Terwijl het bruine beer is gekrompen en met plaatselijke uitstervingen is geconfronteerd, blijft het door de IUCN als een van de minst betrokken soorten opgenomen, met een totale populatie van ongeveer 200.000 soorten. De belangrijkste landen zijn Rusland, de Verenigde Staten (vooral in Alaska), Canada, de Karpaten-regio (met name Roemenië, maar ook Oekraïne, Slowakije, enz.), de Balkan, Zweden en Finland, waar het om het nationale dier gaat. Het bruine beer is het meest verspreide van alle beren. De ondersoort (Ursus arctos horbilis), die bekend staat als de grizzly, komt in Alaska voor een groot deel van de Alaska, behalve voor sommige eilanden. Ze komen ook voor in Rusland, Noord-China, Noord-Japan, Europa, western Canada en in beperkte delen van de noordwestelijke Verenigde Staten. Bruine beren symboliseren Alaska zoals afgebeeld op de achterkant van de staatswijk en op de staatsvlag (Ursa Major - de Big Dipper). Ze zijn ook belangrijk voor inheemse Alaskanen, lokale bewoners, jagers, vissers, fotografen en wandelaars. Het woord "grizzly" in zijn naam verwijst naar "grizzled" of grijze haren in zijn vacht, maar toen de naturalist George Ord het beer in 1815 formeel noemde, heeft hij het woord "grizzled" verkeerd begrepen om zijn specifieke of subspecifieke biologische Latijnse naam "grubilis" te geven. Bruine en grizzige beren worden als dezelfde soort ingedeeld, hoewel er tussen hen grote verschillen bestaan. Kodiak-beren (bruine beren uit de Kodiak-archipel) worden ingedeeld als aparte ondersoort (U. a. middendorffi) ten opzichte van de soorten op het vasteland (U. a. grubilis) omdat zij sinds de laatste ijstijd van ongeveer 12.000 jaar geleden zijn geïsoleerd van andere beren. "Bruine beren" leven gewoonlijk langs de zuidkust van de staat waar zij toegang hebben tot seizoensgebonden, overvloedige paaizalm. De kustgebieden bieden ook een rijk aanbod aan vegetatie die zij als voedsel kunnen gebruiken en een milder klimaat. Hierdoor kunnen ze groter worden en in hogere dichtheden leven dan hun "grizzly" neven in het noorden en het binnenland van de staat. Om verwarring tot een minimum te beperken, gebruikt dit verslag de term "bruin beer" om naar alle leden van Ursus arctos te verwijzen. Het bruine beer lijkt op zijn naaste familieleden het zwarte beer (U. americanus) en het poolbeer (U. maritimus). Bruine beren zijn meestal groter dan zwarte beren, hebben een prominentere schoudervocht, minder prominente oren en langere, strakke klauwen. Polaire beren zijn qua grootte vergelijkbaar met bruine beren aan de kust, maar zijn beter gestroomlijnd, zonder vocht. De variërende vormen van deze beren zijn aanpassingen aan hun bijzondere levensstijlen. Lange klauwen zijn nuttig voor het graven van wortels of het graven van kleine zoogdieren, maar zijn niet efficiënt voor het klimmen van bomen. De spier- en beenderstructuur van de vocht zijn aanpassingen voor het graven en voor het bereiken van snelheidstoten die nodig zijn voor het vangen van de magen of de karibou. Kleur is geen betrouwbare sleutel om deze beren te differentiëren omdat zwarte en bruine beren vele kleurfasen hebben en poolse beren mogelijk bont hebben gekleurd. Bijvoorbeeld, zwart beer bont kan zwart, bruin, roodachtig of zelfs schaduwen van grijs en wit zijn, terwijl bruine beren kleuren variëren van donkerbruin tot zeer licht blond. Het bruine beer gewicht varieert per leeftijd, geslacht, locatie en tijd van het jaar. Beren wegen ongeveer 1 pond (0,5 kg) bij de geboorte en bereiken volwassen leeftijd 6. Volwassen mannetjes zijn meestal 30-50% groter dan vrouwen. Een groot mannetje kan in kustgebieden tot 680 kg of tot 227 kg in binnengebieden tot 1.500 lbs (680 kg) wegen. Beren wegen het minst wanneer zij in het voorjaar uit hun kusten komen en kunnen hun gewicht in de late zomer en de herfst met meer dan 50 % verhogen . Het grootste bruine beer dat ooit werd gedood, had een schedel van 46 cm en een breedte van 12,8 inch (33 cm). Een dergelijk beer zou, wanneer het op zijn achterpoten staat, meer dan 10’ (3,0 m) groot zijn. Bruine beren hebben een uitzonderlijk acuut reukgevoel, dat het reukvermogen van honden overstijgt. In tegenstelling tot wat de bevolking gelooft, zijn beren niet in de buurt. Hun gezichts- en gehoorvermogen zijn vergelijkbaar met dat van de mens. Ze kunnen in korte uitbarstingen tot 40 km/u (64 km/u) lopen en zijn uitstekende zwemmers. Alle indicaties wijzen erop dat beren uiterst intelligent zijn en dat de meeste individuele persoonlijkheden hebben. Levensgeschiedenis Cubs worden in januari en februari in de den geboren. De tweelingen zijn het gemeenschappelijkst, maar de nestgrootte kan zich van 1 tot 4 uitstrekken. Wanneer de koeien in juni opduiken, kunnen ze tot 7 kg wegen en onder voortdurend toezicht van hun moeder actief hun wereld verkennen. Moeders kunnen een extra bescherming van de koeien bieden, maar minder dan de helft van de koeien overleven. Gezinnen blijven gewoonlijk 2 of 3 jaar bij elkaar en na de scheiding blijven de vrouwen meestal dicht bij hun plaats waar ze werden opgevoed, terwijl de mannetjes verder weg gaan. De meeste bruine beren zijn volwassen op een leeftijd van 5 jaar; de vrouwen produceren echter vaak pas later met succes een strooisel. Het paringsseizoen ligt in het voorjaar (mei tot juli) en het is een seriële monoloog (één partner tegelijk, maar meerdere per jaar). Het oudste bruine beer in Alaska was een 39-jarig vrouw, terwijl het oudste man 38 was. De beren in Alaska zijn gezond en productief. De dichtheid is afhankelijk van de kwaliteit van het milieu. In gebieden met een lage productiviteit, zoals op de Noordpool van Alaska, hebben studies aangetoond dat de dichtheid van het beer slechts 1 beer per 300 mi2 (777 km2) bedraagt. In gebieden die overvloedig voedsel bevatten, zoals het schiereiland Alaska, Kodiak en het eiland Admiralty, zijn er dichtheden gevonden van slechts één beer per vierkante mijl (2,6 km2). In het centrum van Alaska, zowel ten noorden als ten zuiden van het Alaska-gebied, zijn de dichtheden van beer meestal halverwege, ongeveer één beer per 15-25 mi2 (39-65 km2). Deze cijfers betekenen niet dat elk beer zoveel grondgebied heeft voor zijn exclusieve gebruik. Het gebied dat door elk afzonderlijk beer wordt ingenomen, overlapt het gebied dat door vele andere beren wordt gebruikt. Grizzlies zijn gewoonlijk eenzame, actieve dieren, maar in kustgebieden komen de grizzly samen met stromen, meren, rivieren en vijvers tijdens de zalmpaait. Om de twee jaar produceren vrouwen (zeugen) een tot vier jonge (meestal twee) dieren die klein zijn en slechts ongeveer 500 gram wegen (één pond). Een zeug beschermt haar nageslacht en zal aanvallen als zij denkt dat zij of haar kubussen bedreigd zijn.Inhoud De meeste vrouw grizzlies wegen 330 tot 770 pond (150 tot 350 kg), terwijl de mannetjes gemiddeld 500 tot 1000 lbs (230 tot 450 kg) wegen. Pasgeboren beren mogen minder dan 500 g wegen. Hoewel variabel van blond tot bijna zwart, is grizzly beer bont typisch bruin van kleur met witte uiteinden. Op hun schouders vindt een uitgesproken spiervocht plaats die hun voorste ledematen versterkt om te graven en te lopen; zij kunnen snelheden van 35 mph (55 km/u) bereiken. Foods Bruine beren zijn zeer aanpasbaar en zoals mensen eten ze een grote verscheidenheid aan levensmiddelen. Vaak voorkomende levensmiddelen zijn zalm, bessen, grassen, sanden, koe, snip, grondeekhoorntjes, aderen en wortels. In veel delen van Alaska zijn bruine beren geschikt voor roofdieren, vooral pasgeborenen. Beren kunnen ook worden aangetrokken tot menselijke kampen en huizen door ondeugdelijk opgeslagen voedsel, afval en huisdieren. Hoewel bruine beren in de natuur over het algemeen eenzaam zijn, komen ze vaak voor in grote groepen geconcentreerde voedergebieden, zoals kuitstromen van zalm, randplaten, stortplaatsen voor open afval of op walviskarkassen. Daarom hebben ze een complexe taal en sociale structuur ontwikkeld om hun gevoelens te uiten en ernstige gevechten tot een minimum te beperken. Deze voedingsconcentratiegebieden bieden mensen ook de mogelijkheid om beren te bekijken. Winter dormancy: In de winter, als er voedsel niet beschikbaar of schaars is, komen de meeste bruine beren de tuinen binnen en slapen ze door de winter. Hoewel dit niet het geval is bij winterslaap, zijn de lichaamstemperaturen, de hartfrequentie en andere metabolische snelheden drastisch gedaald. Terwijl ze in de den niet eten, drinken, plassen of defeceren. Zwangere vrouwen zijn meestal de eerste die in de herfst in de tuin gaan. Deze vrouwen, met hun pasgeboren kubussen, zijn de laatste die de tuinen verlaten. Volwassen mannetjes daarentegen komen later in de tuinen en komen eerder dan de meeste andere beren naar voren. In noordelijke gebieden kunnen beren tot acht maanden in de tuinen doorbrengen, terwijl in gebieden met relatief milde winters, zoals Kodiak, sommige mannelijke beren de hele winter actief blijven. Conflict met mensen Grizzlies worden door sommige deskundigen zelfs door de normen voor bruine beren beschouwd als de meest agressieve beren. In tegenstelling tot de kleinere zwarte beren zijn volwassen grizzlieren te groot om gevaar te ontsnappen door bomen te klimmen, zodat ze op gevaar reageren door hun grond te staan en hun aanvallers af te warmen. Meer agressiviteit helpt ook de grizzliën van het vrouw om hun jeugd beter te laten overleven naar het voortplantingstijdperk. Moeders die koeien verdedigen zijn de meest vatbare voor aanvallen, omdat zij verantwoordelijk zijn voor 70% van de dodelijke verwondingen bij de mens. Historisch gezien hebben de beren geconcurreerd met andere grote roofdieren voor voedsel, wat ook bevorderlijk is voor meer agressie. Grizzly beren vermijden normaal contact met mensen. Ondanks hun duidelijke fysieke voordelen en vele mogelijkheden, uitzichten ze mensen bijna nooit als prooi; beren jagen zelden actief op mensen. De meeste grizzly beer aanvallen zijn het gevolg van een beer dat op zeer dichtbij verrast is, vooral als het een voorraad voedsel heeft om te beschermen, of grizzlies van het vrouw die hun nakomelingen beschermen. In dergelijke situaties kunnen voorwerpen beschadigd zijn en kan het beer de persoon fysiek schaden. Bruine beren en mensen kunnen naast elkaar bestaan zolang we beren met respect behandelen en zoveel mogelijk leren over hun behoeften en gedrag. Basisveiligheidsvoorschriften voor beren zijn onder meer: nooit een beer benaderen; slechts op veilige afstand observeren; verrassende beren vermijden; niet weglopen van beren; en weg blijven van door beren geclaimde karkassen. In het land van de beer kunnen kampeerders conflicten met beren tot een minimum beperken als ze de geuren van voedsel verminderen, voedsel veilig maken en vuilnis, zodat beren het niet kunnen krijgen, elektrische hekken gebruiken en voorkomen dat ze op de reisroutes van het beer kamperen. Het bekijken van beren terwijl dit gewoonlijk als "niet-verbruikend" wordt beschouwd, kan ernstige gevolgen hebben voor de populaties van beren als het niet goed wordt uitgevoerd. De meeste kijkers vinden plaats op plaatsen waar beren samenkomen bij geconcentreerde voedselbronnen die van cruciaal belang zijn voor hun overleving. Als sommige beren deze gebieden vermijden omdat er mensen zijn, krijgen die beren misschien niet het vet en het eiwit dat ze nodig hebben om door de komende winter te komen. Het menselijk gedrag in dergelijke gebieden is even belangrijk voor de gezondheid van de beer als het beheer van de jacht op beren. Reproduction Grizzly beren hebben een van de laagste voortplantingspercentages van alle landzoogdieren in Noord-Amerika. Dit is te wijten aan talrijke ecologische factoren. Grizzly beren worden pas volwassen als ze ten minste vijf jaar oud zijn. Als het vrouw in de zomer eenmaal met een mannetje is bedekt, wordt de embryo-implantatie uitgesteld tot de hibernatie, tijdens welke miskramen kunnen optreden als het vrouw niet de juiste voedingsstoffen en calorische inname krijgt. Gemiddeld produceren vrouwen twee cubs in een nest en de moeder verzorgt de kubs tot twee jaar, gedurende welke de moeder niet zal paren. Na het verlaten of doden van de jongeren mogen de vrouwen, afhankelijk van de milieuomstandigheden, gedurende drie of meer jaar geen nieuw strooisel meer produceren. Mannelijke grizzly-beren hebben grote gebieden, tot 1500 m2 (4.000 km2), waardoor het moeilijk is om een vrouw te vinden in zulke lage bevolkingsdichtheid. Ecologische rol Het grizzly beer heeft verschillende relaties met zijn ecosysteem. Een van die relaties is een mutualistisch relatie met planten met vruchtbare vruchten. Nadat de grof vrucht geconsumeerd is, worden de zaden gedispergeerd en in een kiembare toestand uitgescheiden. Uit sommige studies is gebleken dat het succes van de kiemkracht toeneemt doordat zaden samen met nutriënten in de feces worden afgezet. Dit maakt grizzly beren belangrijke zaaddistributeurs in hun habitats. Terwijl het foerageren voor boomwortels, planten bollen, of bodemeekhoorns, roeren de beren de grond op. Dit proces helpt niet alleen de grizzliërs toegang te krijgen tot hun voedsel, maar verhoogt ook de rijkdom aan soorten in de alpenecosystemen. Een gebied dat zowel beren graven als onverstoord land bevat, heeft een grotere verscheidenheid aan planten dan een gebied dat alleen maar onverstoord land bevat. Naast de toenemende soortenrijkdom zorgt de bodemverstoring ervoor dat stikstof uit de onderste bodemlagen wordt opgegraven en dat stikstof gemakkelijker in het milieu beschikbaar is. Een gebied dat door het grizzly-beer is opgegraven, heeft aanzienlijk meer stikstof dan een onverstoord gebied. Stikstofcycli worden niet alleen vergemakkelijkt door grizzly's die naar voedsel graven, maar ook door hun gewoonte om zalmkadavers in omringende bossen te vervoeren. Vastgesteld werd dat de spuitboombladeren binnen 1.600 ft (500 m) van de stroom waar de zalm is verkregen, stikstof bevatten afkomstig van zalm waarop de beren zijn gepresteerd.Deze stikstofstromen naar het bos houden rechtstreeks verband met de aanwezigheid van grizzige beren en zalm. Grizzlies reguleren prooipopulaties rechtstreeks en helpen ook overbegrazing in bossen te voorkomen door de populaties van andere soorten in de voedselketen onder controle te houden. Een experiment in het Grand Teton National Park in Wyoming, Verenigde Staten, toonde aan dat het verwijderen van wolven en grizzly-beren de populaties van hun plantenetende prooi deed toenemen. Dit veranderde op zijn beurt de structuur en de dichtheid van de planten in het gebied, waardoor de populatie van trekvogels afnam. Dit levert bewijs dat grizzly beren een sleutelsteen roofdier vormen, met een grote invloed op het hele ecosysteem dat zij bewonen. Instandhoudingspogingen In 2008 werden er naar schatting 16.014 grizzly beren gevonden in de Britse Columbiaanse bevolking. Vanaf 2002 werden grizzly-beren in het COSEWIC-register opgenomen als speciale bron van zorg en worden ze als bedreigd beschouwd in het kader van de Amerikaanse Fish and Wildlife Service. Instandhoudingspogingen zijn de afgelopen decennia een steeds belangrijker investering geworden, aangezien de bevolkingsaantallen dramatisch zijn gedaald. De aanleg van parken en beschermde gebieden is een van de belangrijkste aandachtspunten die momenteel worden aangepakt om de bevolking van Brits-Columbia die het beer met een laag grimmige bevolkingsdichtheid kampt, weer op gang te helpen brengen. Een voorbeeld van deze inspanningen is de Khutzeymateen Grizzly Sanctuary, gelegen langs de noordkust van British Columbia; op een oppervlakte van 44.300 ha bestaat deze uit een belangrijke habitat voor deze bedreigde soort. Regelgeving zoals beperkte toegang van het publiek en een strikt jachtbeleid hebben deze locatie in staat gesteld een veilige haven te vormen voor plaatselijke grizzlies in het gebied. Bij het kiezen van de locatie van een park dat gericht is op het behoud van grizzly beer, moet rekening worden gehouden met factoren zoals de kwaliteit van de habitat en de connectiviteit met andere habitatpatches. Om grizzige beren in beschermde gebieden zo goed mogelijk te beschermen, moeten ook regels worden vastgesteld zodra het park is opgericht. Deze omvatten in het algemeen een verbod op de jacht en beperkte menselijke visitatie en toegang. Het Vluchtje voor bedreigde wilde dieren op de Grouse Mountain in Vancouver is een voorbeeld van een ander soort instandhoudingsinspanning voor de slinkende grizzly beer. Het toevluchtsoord is een terrein van vijf hectare dat sinds 2001 als thuisbasis voor twee weesrijke grizzly-beren heeft gefunctioneerd. Het doel van dit toevluchtsoord is het publiek bewust te maken van en te informeren over grizzige beren en een ruimte te bieden voor onderzoek naar en observatie van deze soorten. Een andere factor die momenteel in aanmerking wordt genomen bij het opstellen van plannen voor het behoud van toekomstige generaties zijn antropogene barrières in de vorm van stadsontwikkeling en wegen. Deze elementen fungeren als hinderpalen en veroorzaken een versnippering van de resterende grizzige habitat van de beer en het voorkomen van genstromen tussen subpopulaties (bijvoorbeeld het nationale park Banff). Dit leidt op zijn beurt tot een afname van de genetische diversiteit, waardoor de algehele geschiktheid van de bevolking afneemt. In het licht van deze kwesties omvatten de plannen voor het behoud vaak migratieroutes in de vorm van lange stroken "parkbos" om minder ontwikkelde gebieden aan te sluiten, of in de vorm van tunnels en overgangen over drukke wegen. Met behulp van een GPS-kraag kunnen wetenschappers onderzoeken of deze inspanningen daadwerkelijk een positieve bijdrage leveren aan het oplossen van het probleem. Tot op heden worden de meeste corridors niet vaak gebruikt, zodat er momenteel genetische isolatie plaatsvindt, wat kan leiden tot inteelt en dus tot een verhoogde frequentie van schadelijke genen door genetische verschuiving. De huidige gegevens wijzen erop dat vrouw grizzly-beren onevenredig veel minder waarschijnlijk zijn dan mannen om deze corridors te gebruiken, wat de toegang tot paren kan voorkomen en het aantal nakomelingen kan verminderen. De jacht op Trofeeën veroorzaakt een onevenwicht tussen mannen en vrouwen, aangezien oudere mannen vooral gejaagd moeten worden voor hun grootte. De jacht op oudere mannen creëer een onevenwichtige verdeling tussen mannen en vrouwen binnen een specifieke populatie van het gebied. Het doden van oudere mannelijke beren op hun eigen grondgebied maakt het mogelijk dat andere mannetjes migreren naar en aanspraak maken op het grondgebied van wijlen beer. Oudere mannelijke beren zullen koeien hebben gehad met bestaande vrouw beren in de regio. Dit kan ertoe leiden dat het nieuw gemigreerde mannelijke beer potentieel infanterieus wordt ten opzichte van de kubieke massa van de ingezeten vrouwen en het late mannelijke beer. Over het algemeen proberen vrouwen deze geïmmigreerde mannetjes te voorkomen, waardoor het voortplantingscijfer van het vrouw tot ongeveer drie tot vier cubs per paringsseizoen daalt.