Kindertijd I Briefkaart

...... vorige week zag ik deze oude houten muur op een willekeurige kant van de Utah-weg en inspireerde me om een reeks 'Childhood Memories' kaarten te maken. Als kind was het altijd zo'n grote traktatie om samen met Papa naar label te komen toen hij zijn hekken, kuddes en boomgaarden onderzocht. Ik herinner me dat Nana vroeg voor zonsopgang op zou staan en een grote papieren tas lunch met PB&J-sandwiches voor ons zou inpakken, die elk zorgvuldig verpakt was in waspapier. Het was Papa's land, dus we plukten en aten wat we wilden van de verse bessen en vruchten. (Ik herinner me ook hoe ongelooflijk het HEAVY dat de stinkende jongen vol water leek!!) - Maar dat was gewoon de deal, hoe klein je ook was - als je het label mee wilde nemen, moest je de waterjug dragen! - LOL - We zouden bijna een hele dag doorbrengen met het lopen van die heklijnen, het ophalen van afval, het uitschieten van paardenvliegen en het controleren van de draad en berichten op downs en pauzes. Er waren roze, oude blikjes, zoals die vroeger gecondenseerde melk of soep bevatten, en ze werden neergezet op de posten, met de topjes van de hek... (misschien waren ze er om vocht te voorkomen en te voorkomen dat de post te slecht blijft werken [ ? lol] Ik weet het niet. Het kwam me nooit echt voor om te vragen waarom. Alles wat ik wist was dat er tonnen grote insecten onder hen verborgen zaten - zoals MENGE schorpioenen en spinnen! ;) Toen de blikjes al lang genoeg uit de elementen waren en uit elkaar gingen herfsten, maakten we een speciale tocht om ze allemaal te veranderen voor nieuwe die nog steeds hun labels hadden. Alles was leuk en niemand zei ooit een woord van klacht, en het grootste dat ik me herinner over deze tijden was zo doordrenkt aan de mijlen en mijlen en eindeloze MILES van houten artikelen en snaren van prikkeldraad voor zover het oog kon zien. Ik had Papa en zijn boerderij gezien dat ze nieuwere postgaten in de schuur graven. soms met regelmatige opgravingen na een gat, soms met een schop, en soms zouden de mannen een plukbijl moeten gebruiken om eerst de moeilijker, rotsachtige grond los te maken. Hoe dan ook, je eindigde met de meest verschrikkelijke blaren, zelfs als je handschoenen droeg.... Het enige wat ik me kon voorstellen was hoe lang het duurde om al dat te doen en wat een harde baan het was..... Als ik een van deze oude omheining zie, dan neem ik terug naar die tijd, naar die leuke memores, en geeft me een goed gevoel om me de kracht van karakter, vastberadenheid en de patiënt voor te stellen, de zorgvuldige geest van de mensen die het daar hebben gezet... Ik wed dat ze als Papa... ;)