Onze dame van Las Lajas Poster

Het was in het jaar 1754 toen een vrouw genaamd Maria Mueses de Quinones van haar huis in het dorp Potosi naar het buurdorp Ipiales reisde, ongeveer 6 mijl verderop. Het spoor was omgedraaid in de kloof die gevormd werd door de Guaitara rivier toen Maria plotseling werd betrapt. Ze hield niet van deze schimmige en overgekweekte plek, omdat ze, net als alle andere autochtonen, geloofde dat de grotto die bekend staat als Las Lajas (De Rocks) bewoond werd door de duivel. Ondanks haar angsten werd Maria al snel gedwongen door het geweld van de storm om daar toch een toevluchtsoord te zoeken. Maria maakte het teken van het kruis en riep de hulp van de Maagd zonder blozen in, en deed schrik in de duisternis toen ze haar eerste paar stappen in de grot stopte. Omringd door de vreselijke duisternis waar ze net over begon te kijken als ze iemand of iets voelde, die zich direct achter haar beweegt. Ze was bang om zich om te draaien, ze negeerde het gevoel totdat ze voelde dat een vinger haar stevig op haar schouder begon te tikken. Het was zeker de duivel zelf, Maria vluchtte naar het woedende storm. Maria had een jonge dochter genaamd Rosa, een kind dat al sinds zijn geboorte doofstomme was. Enige tijd later, toen ze terugkeerde van Ipiales, droeg Maria Rosa op haar rug op weg naar hun dorp, toen ze plotseling werd overwonnen door uitputting. Ze kon niet verder gaan, ze ging zitten en stond op een grote steen bij de vreselijke grotto. "Mammie, kijk naar de mesthoop die zich van de rots heeft losgemaakt met een kleine jongen in haar armen en twee kleine mesjes aan haar kant!" Met een verstikte kreet stak Maria haar voeten in, want het was haar kleine Rosa die had gesproken. Nu begon het kind gelukkig omhoog te kruipen met de gebluste stenen naar de ingang van de grotto. Maria stak de hand van haar dochters op en tilde het kind van het puin op, voordat ze op de vlucht stapte zonder eens terug te kijken. Maria's vrienden en alle andere inwoners van haar dorp wisten dat Rosa sinds haar geboorte mute was, hoewel ze nu net als ieder ander kind op haar leeftijd gewoon aan het kletsen was. Er waren veel vragen die Maria niet kon beantwoorden, omdat ze niet begreep wat er zelf was gebeurd. Hoewel Maria nog steeds achterdochtig was van de grotto, bracht ze haar dochter Rosa van tijd tot tijd terug om bloemen of kaarsen in de Thanksgiving te laten liggen. Op een dag, nadat het leven blijkbaar weer normaal was geworden, werd opgemerkt dat Rosa was verdwenen. Maria zocht overal naar haar dochter, maar kon het kleine meisje niet vinden. Toen kwam het haar op hoe enthousiast Rosa zou worden toen ze de grotto bezocht, en omdat ze haar nergens anders had gevonden, haastte ze zich daar meteen. Maria had het niet mis. Wat ze zag bij de grotto zorgde ervoor dat ze bij haar aankomst op haar knieën herfst, want ze werd haar eigen dochter Rosa vastgehouden, speelde met een buitengewoon knappe jongen van haar eigen leeftijd, en ze keek beiden naar een prachtige koningin. Maria wist meteen dat het het Christuskind en Mary was, zijn pureste moeder. Misschien voelde Maria zich onwaardig voor wat ze had gezien, of was ze niet bereid om de vele vragen te beantwoorden die zeker gesteld zouden worden, want ze sprak niet wat ze aan iemand had gezien. Haar vreugde over wat ze had gezien, was echter van korte duur, want het kleine Rosa werd al snel ziek, en in een korte tijd stierf ze aan haar plotselinge malaise. Maria is overweldigd met verdriet en keerde terug naar de grotto met haar armen.. het levenloze lichaam van haar kleine Rosa. Het was daar dat haar kind ooit haar stem en haar hoorzitting had ontvangen. Misschien zou er nog een wonder zijn, en ze zou haar leven terugwinnen. Maria bad met vertrouwen voor het leven van haar dochter, en herinnerde de Blessed Virgin aan hoe toegewijd Rosa aan haar was, en bracht bloemen en kaarsen naar de grotto ter ere van haar sinds ze genezen was. Het was niet lang voordat Maria datgene kreeg waarvoor ze smeekte, toen Rosa adem en haar ogen opende om naar haar moeder te kijken. Het was alsof ze alleen had geslapen. Het woord van dit nieuwe wonder verspreidde zich snel, en veel van de lokale mensen sloten zich de volgende dag aan in een proces met hun priesters om bedankt te geven op de plaats van de vertoning. Toen ze bij de grotto aankwamen, waren ze allemaal verbijsterd om een briljant portret te zien waar niemand ooit eerder van had gehoord.