Phantasta's: Het Briefkaart van de melkweg

"Ik kwam aan bij een andere hal, waarvan het dak van een bleek blauw was, met constellaties van zilveren sterren, en ondersteund door porfyry-pijlers van een bleek rood dan gewoon. De hele vloer van deze zaal, met uitzondering van een smalle weg achter de pijlers, geplakt met zwart, werd in een enorm bekken gehouden, vele voeten diep, en gevuld met het purestwater, de meeste vloeistof en het stralende water. De bodem was geplaveid met allerlei soorten reflecterende stenen, van elke vorm en tint. Onder leiding van een onweerstaanbaar verlangen, drukte ik, en plunde in het water. Ik roos naar het oppervlak, schudde het water van mijn haar en zwom als in een regenboog, tussen de coruscaties van de gems die hieronder gezien worden door de opschudding veroorzaakt door mijn beweging. Toen, met open ogen, dook ik, en zwom onder het oppervlak. Hier was een nieuw wonder. Voor het bekken, dat dus wordt vastgehouden, leek het alsof het zich aan alle kanten uitbreidde als een zee, met hier en daar groepen van oceaanstenen, opgesloten door ononderbroken billen in wonderbaarlijke grotten en groteske pinnacles. Rond de grotten groeide het zee-onkruid van alle tinten, en de koralen stroomden tussen. Ik dacht dat ik betoverd was; en dat als ik naar de oppervlakte roos, ik mijlen van het land zou moeten vinden, alleen zwemmen op een zwaarlijvend zee; maar toen mijn ogen uit de wateren kwamen, zag ik boven me de blauwe gespleten kluis, en de rode pijlers om me heen." - Phantastes, van George MacDonald