Saint Padre Pio flexibele magneet

Padre Pio werd geboren op 25 mei 1887 in Pietrelcina, een kleine stad in Zuid-Italië. Zijn ouders waren Grazio Mario Forgione (1860-1946) en Maria Guiseppa de Nunzio Forgione (1859-1929). Hij werd de volgende dag gedoopt in de nabijgelegen Kasteelkerk, met de naam van zijn broer, Francesco, die op jonge leeftijd stierf. Andere kinderen in het gezin waren een oudere broer, Michele; drie jongere zussen: Felicita, Pellegrina en Grazia; en twee kinderen die als baby stierven. Religie was het centrum van het leven voor zowel Pietrelcina als de familie Forgione. De stad had het hele jaar door vele vieringen ter ere van verschillende heiligen en de klok in de Kasteelkerk werd niet gebruikt voor het luiden van het uur, maar voor de dagelijkse toegewijde tijd. Vrienden hebben de familie Forgione omschreven als "het God-is-alles-volk", omdat ze de Dagelijkse Mis bijwoonden, de Rozenkrans 's nachts gebeden en drie dagen per week vastten van vlees ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Mt. Carmel. Hoewel de grootouders en ouders van Padre Pio niet konden lezen en schrijven, onthielden zij de Heilige Schrift en vertelden de kinderen Bijbelverhalen. Het was in deze prachtige familiesituatie dat de zaden van het Geloof werden gekoesterd binnen Padre Pio. Al in zijn vroege jeugd was het duidelijk dat Padre Pio een diepe vroomheid had. Toen hij vijf jaar oud was wijdde hij zich plechtig aan Jezus. Hij zong graag liederen, speelde in de kerk en was liever alleen, waar hij kon lezen en bidden. Padre Pio vertelde als volwassene dat hij in zijn jonge jaren in gesprek was geweest met Jezus, de Madonna, zijn beschermengel, en dat hij aanvallen van de duivel had ondergaan. Padre Pio's ouders leerden in 1897 voor het eerst dat hij priester wilde worden. Een jonge kapucijnse monnik zocht op het platteland naar donaties. Padre Pio was aangetrokken tot dit spirituele man en zei tegen zijn ouders: "Ik wil een monnik worden... met een baard." Zijn ouders reisden naar Morcone, een gemeenschap dertien mijl ten noorden van Pietrelcina, om te onderzoeken of de broers geïnteresseerd zouden zijn in hun zoon. De kapucijnen waren geïnteresseerd, maar Padre Pio zou meer onderwijs nodig hebben dan zijn drie jaar openbaar onderwijs. Om de privéleraar te financieren die Padre Pio moest opleiden, ging zijn vader naar Amerika om werk te vinden. Tijdens deze periode werd hij bevestigd (27 september 1899), studeerde hij bij tutoren en voltooide hij de vereisten voor toegang tot de kapucijnorde. Op 15-jarige leeftijd nam hij de Habit of the Order of Friars Minor Capuchin op 22 januari 1903. Op de dag van zijn investituur nam hij de naam Pio aan ter ere van Sint Pius V, de patroonheilige van Pietrelcina, en werd Fra genoemd, voor broer, tot zijn priesterwijding. Een jaar later, op 22 januari 1904, knielde Fra Pio voor het altaar en maakte hij zijn Eerste Beroep van de Evangelische Raad van Armoede, Kuisheid en Gehoorzaamheid. Daarna reisde hij met de Oxcart naar het zeventiende-eeuwse klooster van Sint Franciscus van Assisi en begon zes jaar studie voor het priesterschap en zette zijn ontwikkeling in het gemeenschapsleven voort in de richting van het beroep van zijn plechtige geloften. Na drie jaar tijdelijk werk legde Padre Pio in 1907 zijn laatste gelofte af. Op 10 augustus 1910 kwam de langverwachte dag eindelijk aan. De drieëntwintigjarige Fra Pio werd door aartsbisschop Paolo Schinosi tot priester gewijd in de kathedraal van Benevento. Vier dagen later vierde hij zijn eerste mis in de parochiekerk van Onze-Lieve-Vrouw van de Engelen. Binnen een maand na zijn wijding, (7 september 1910), toen Padre Pio in de Piana Romana aan het bidden was, verschenen Jezus en Maria aan hem en gaven hem de wonden van Christus, de Stigmata. Voor de artsen van Padre Pio zorgden de wonden voor veel verwarring. Hij vroeg Jezus om "de ergernis weg te nemen", eraan toevoegend: "Ik wil lijden, zelfs om te sterven van lijden, maar allemaal in het geheim." De wonden gingen weg en het bovennatuurlijke leven van Padre Pio bleef een geheim...voor een tijdje. Op 28 november 1911 werd Padre Agostino, die een tijdgenoot, vriend en vertrouweling was, geïnformeerd dat Padre Pio ziek was. Hij haastte zich naar Padre Pio's kamer om voor hem te zorgen. Padre Agostino zag wat hij dacht dat een stervend man was en haastte zich naar de kapel om te bidden. Toen hij klaar was met bidden, keerde hij terug naar Padre Pio's kamer en vond zijn vriend alert en vol vreugde. Dit was het begin van Padre Pio’s gedocumenteerde extases - die allemaal "vergoddelijkend, theologisch correct waren en een diepe liefde voor God uitdrukten. "Vanwege Padre Pio's voortdurende slechte gezondheid, werd hij naar huis gestuurd om te herstellen en werd hij van het einde van 1911 - 1916 gescheiden van zijn religieuze gemeenschap. In deze tijd vereiste de Kapucijnse grondwet dat een monnik die wegens ziekte naar huis werd gestuurd, zijn broerleven zoveel mogelijk moest onderhouden. Padre Pio deed dit. Hij zei mis en gaf les. Op 4 september 1916 werd Padre Pio bevolen terug te keren naar zijn gemeenschapsleven en werd toegewezen aan San Giovanni Rotondo, een agrarische gemeenschap, gelegen in het Gargano gebergte. Onze-Lieve-Vrouw van Grace Kapucijn Friary was ongeveer een mijl van de stad en was niet gemakkelijk te bereiken. De kapucijnen hadden een reputatie voor hun heiligheid en eenvoudig leven. Toen Padre Pio deel ging uitmaken van de gemeenschap van Onze-Lieve-Vrouw van Genade, waren er zeven broeders. Bij het uitbreken van de oorlog verbleven slechts drie monniken in Onze-Lieve-Vrouw van Genade; de anderen werden geselecteerd voor militaire dienst. Aanvankelijk was hij onder meer verantwoordelijk voor het lesgeven aan het seminarie en het spiritueel leiden van de studenten. Hij bracht zijn vrije tijd door met het lezen van de Bijbel en het behandelen van correspondentie. Toen een andere monnik in dienst werd gesteld, werd Padre Pio de baas van het college.