typemachine briefkaart

Vaak sturen mensen me e-mails nadat ze door mijn winkel waren bladeren en vroegen: "Maar denk je aan al die verhalen?" Ik denk dat het tijd is voor mij om schoon te maken: Ik denk er helemaal niet aan. Mijn oom Wentzel (ja, dat is zijn echte naam) is altijd een verzamelaar geweest. "Hij is een roofrat, wat hij is", staat op mijn tante Angie, met een gekraamde sigh. En gezien het feit dat hij de kleine hoeveelheid kwik uit elke gloeilamp heeft gered die hij ooit heeft veranderd en in een enorme pot heeft gehouden die ongeveer 80 pond moet wegen, zie ik haar punt. Maar dat lijkt een kleine prijs om te betalen voor het kabinet van nieuwsgierigheid dat hun zolder is. Je zou daar alles kunnen vinden, alles. Ik vind altijd een voorwendsel dat ik er bij elk bezoek heen geruzie, en het was op zo'n bezoek dat ik deze typemachine vond die in een open antiek koffer zat, omgeven door dubieuze monsterflessen en een stoffige oude microscoop. Het was het coolste wat ik ooit zag, ik moest het hebben. "Oh in het belang van Pete, laat haar het nemen, Wentzel! Ze is je peetdochter en je hebt het droog ding al drie decennia niet aangeraakt.", aldus mijn tante. "Maar...dat is geen gewone typemachine!" Hij sputterde. "Dat is een Fox typemachine uit Grand Rapids, Michigan!" Na 45 jaar huwelijk, kon mijn oom gevechten zien die hij op een kilometer afstand verloor. "Iedereen heeft het over Underwoods - bah!" Hij zei: "Ik neem me terzijde." "Deze is de beste. Maar wees voorzichtig, het is humeurig", voegde hij toe, mysterieus. Ik heb het naar huis gesluisd en de perfecte plek gevonden in mijn studie. Ik had geen echte plannen om het te gebruiken, maar ik heb er een vel papier voor gevoed om authenticiteit te garanderen en bewonderde de aanzienlijke retro charme. Toen ging ik naar bed. De volgende ochtend liep ik in mijn studie rond met mijn thee en vond een heel verhaal over een van mijn recente kunstwerken die mooi op de krant stonden. Zelfs bij een hevige ondervraging zou niemand in het huishouden toegeven het te schrijven. Ik was laat op die avond wakker, tot het zwakke geluid van tikken dat uit mijn studie kwam en dat werd getiptoed om de hele mooie dame te vinden die je hier ziet hoppen van sleutel naar sleutel, die een beetje shimmy geeft en aan het einde van elke zin schudde. Ze fronste op één teen toen ze me zag en dove in een antiek paraplu. Ze moet later zijn teruggekeerd om haar werk te tekenen, maar: Calliope Cookie. Calliope is mijn muze, ze schrijft al mijn verhalen, net zoals Winona Cookie mijn kunst inspireert. Ze gaat af en toe elke keer in staking en typt "Al het werk en geen spel maakt Calliope een soggy koekje" telkens opnieuw op het blanco vel papier dat ik hopelijk elke keer als ik een stuk afmaak in de Fox voer. Als dat gebeurt, weet ik dat ik haar een droog martinesyndroom en een bord olijven en tapas achterlaat, wat over het algemeen tot een bijzonder kleurrijk verhaal leidt. Dat is de waarheid over mijn verhalen, en de beste typemachine ooit. Soms heeft oudere technologie zijn voordelen. Dit originele kunstwerk en verhaal zijn copyright Ramona Szczerba 2009. Het auteursrecht op dit materiaal is geenszins overdraagbaar met de verkoop van dit artikel. De koper heeft geen recht op reproductierechten - noch afbeelding noch verhaal kan worden gereproduceerd zonder mijn uitdrukkelijke schriftelijke toestemming. Bedankt!