Zonnebloemen van Van Gogh Romper

Toch leven: Vase met vijftien zonnebloemen Schilderen door Vincent van Gogh Voor expressionisme is niet alleen een manier om dingen te zien: het is ook een manier om ze te maken, om ze te schilderen. Een expressionist schildert niet "vlak" en in zuivere tonen-hij breekt zijn tonen op en past hen met een liberale borstel toe. Het is opvallend om in Rembrandt, Hals en Van Gogh van de Nuenen-periode dezelfde zorg te vinden voor realisme, hetzelfde gevoel van licht en gevoel van expressieve detail, in combinatie met een niet minder expressief gebruik van invloed. Kortom, zelfs de meest afgelegen en idealistische Nederlandse schilders beren het stempel van hun nationale culturele tradities. Vermeer, hoe abstract ook, kwam onder de invloed van Caravaggio, dat wil zeggen van realisme, en in onze eigen tijd vormen de abstracties van Mondriaan een ongewoon esthetisch puritanisme met een sociale vooringenomenheid. Het licht van Rembrandt is de spirituele expressie van een waargenomen realiteit, of tenminste van zulke elementen van die realiteit zoals die kunnen worden waargenomen. Maar zo realisme, hoe eerlijk ook (zoals in Frans Hals), is niet zozeer bezorgd om het echte, fysieke aspect van dingen te respecteren, als wel om het uit te drukken. En hoewel Van Gogh als Nederlandse schilder zeker zeer gehecht was aan de realiteit, was zijn bijna religieuze uitlatingen voor hem niet los te zien van pijnlijke overwegingen. Vandaar dat willekeurige verlichting, dat niet minder willekeurig, dramatisch en vaak caricaturale vervorming, kortom, dat ruige, onbeholpen expressionisme, waarbij er niettemin een glimp is van de totale lyrische expressie die later zijn. Dus het is dat deze voornamelijk lyrische schilder begon door de plebeiaanse realiteit van zijn tijd te schilderen, net zoals hij zich moet hebben voorgesteld - Rembrandt en Hals schilderde de bourgeois realiteit van hun leven. Het hoofd van een oude boerenvrouw, geschilderd in Nuenen, en de handen van de aardappel-eters ruw en ongemakkelijk op hun manier het portret van Margaretha Trip en de handen van de Regentessen. Maar Van Gogh had als het ware de schaduw voor de inhoud verward, zonder te beseffen dat het realisme van Rembrandt in wezen een illusie was. Als de Nederlandse petits maîtres, en nog meer een grote figuur zoals de virtuoze Hals, realisten waren — die de realiteit reproduceren, interpreteren of stileren — dan was Rembrandt, naast zijn onderwerp, een man geobsedeerd door een licht dat niet van deze wereld was en dat hij onvermoeibaar nastreefde door de labyrint van chiaroscuro. Van Gogh danste zichzelf een sociaal-realist en realiseerde zich nog niet dat het zijn missie was, en zijn enige, niet alleen om de weerzinwekkende klei van de werkelijkheid te vormen, maar om het ingesloten binnenlicht van de nachtwacht te bevrijden en het in al zijn uitstraling te onthullen. Tot dat moment moest hij echter wegkwijnen in de sullen zwarten en browns die de "menselijke, al te menselijke" kant van de dingen uitdrukken. Het was deze innerlijke smaak voor de realiteit, bovendien - bovenal de realiteit van het leven van werknemers en boeren - die hem ertoe bracht de "schilders na zijn eigen hart" te bewonderen en te bestuderen, want hij moest nog ingaan op de periode van kleurinnovatie die hem met andere meesters moest verbinden. Van Gogh was intuïtief door natuur en zelfonderricht door de helling en de kracht van de omstandigheden. Hij voelde zich altijd geprikkeld om zich tot de grote schilders te wenden, niet zozeer als modellen in technische zaken als symbolische sponsors van zijn eigen experimenten. Zijn aanbidding van Millet ging dieper dan een loutere waardering van zijn sociale realisme, zijn voorliefde voor menselijke thema's. Hij was ongetwijfeld eerst aangetrokken door de manier waarop Millet de nederige bodemhulpstoffen voorstelde en zo goed de essentiële volumes die met dit onderwerp in overeenstemming waren, naar voren bracht. Maar uit een studie van Van Gogh's verschillende interpretaties van Millet's afbeeldingen - De Reaper, The Midday Rest, The Sower - blijkt dat voor hem de al te beroemde houding van de sower, zowel realistisch als romantisch, geen louter literair of melodramatisch gebaar was. Voor Van Gogh heeft het zijn eigen innerlijk wezen tot uitdrukking gebracht, zijn diepe verlangen naar de bodem, die hij zag als het symbool van de realiteit die hij ooit had ervaren, zowel levensreddend als onderdrukkend. Later, op Saint-Rémy, toen hij zijn vroege herinneringen herschilderde in die levendige kleuren die hij al in Nederland had meegedragen zonder er kennis van te hebben, maakte hij het werk van Millet opnieuw in zijn eigen afbeelding. Delacroix was voor hem de belichaming van expressie in termen van kleur. Van Gogh had die meester al ontdekt in Nederland, en in Arles was hij niet vergeten. Het is vermeldenswaard dat hij in een brief aan Theo ( 8 september 1888) Paul Mantz's opmerking over de schets voor Christus op het meer van Gennesareth citeerde: "Ik heb nooit begrepen dat je zulke geweldige effecten uit blauw en groen kon krijgen."